De vakantie is weer voorbij en ik ben weer begonnen met mijn studie. Net voor de vakantie is mijn relatie uit gegaan en ik heb de vakantie kunnen gebruiken om mezelf weer een beetje op de rit te krijgen.
Een paar weken terug keek ik er erg naar uit om weer te gaan beginnen met mijn studie en om weer wat andere mensen te zien. Ook dacht ik dat het wel fijn zou zijn om wat structuur te krijgen in mijn dagelijks leven.

Niets lijkt op het moment minder waar... Het valt me ineens allemaal vrij zwaar dat "normale leven". Er is namelijk een heel groot deel weg gevallen kom ik nu achter, dat deel dat was hij. In de avond na een lange dag ging ik altijd met veel zin naar hem toe of hij kwam naar mij. Dan gingen we vaak niet eens iets bijzonders doen, maar het was altijd heel fijn en gezellig.
Dat was dan mijn lichtpunt van die dag.

Niet dat de rest van de dag dan zo rot was, maar ik vond het gewoon altijd super fijn met hem. Het gaf ook wat zekerheid en geborgenheid natuurlijk. Hij was gewoon mijn maatje.

Nu voel ik me leeg. Er is niemand om naar toe te gaan na een dag studeren en ook niemand om je verhaal bij kwijt te kunnen. Natuurlijk heb ik leuke vrienden en vriendinnen en zelfs een hele goede vriendin waarbij ik echt wel altijd mijn verhaal kwijt kan als ik wil, maar dat is toch echt anders. Bovendien zijn mijn vrienden doordeweeks gewoon druk met hun studie en daarbij woont de helft op kamers in een andere stad. Het voelt nu of ik niet echt een lichtpuntje heb in mijn dag. Ik sta op, ga naar studie, wat kletsen met studiegenoten, kom thuis, eten, doe wat dingetjes hier en daar, wat computeren en naar bed. Het voelt allemaal zo dodelijk saai, zo geroutineerd. Er is niet echt iets waar ik nu naar uit kan kijken, behalve dan naar het weekend. Dan zie ik mijn vrienden weer en word ik minder geconfronteerd met het feit dat ik ook maar gewoon alleen ben.

Ik geloof dat ik echt weer moet leren om alleen te zijn, ondanks dat ik dacht dat vrij goed onder de knie te hebben.