Bah wat verschrikkelijk klote om hier op deze manier achter te komen... wat een enorme pijn en verdriet zal dit doen... ik kan me heel erg goed voorstellen dat je er helemaal kapot van bent.... en toch... je moet door, al wil je niet en al wil en kun je het nu niet zien, er zijn nog zat dingen om wel voor door te gaan, je zoontje om er maar 1 te noemen, maar ook je verdere familie en vooral ook voor jezelf, al kan ik me voorstellen dat je op dit moment helemaal niet meer wilt er echt volledig doorheen zit...
Je vertrouwen heeft een enorme zware klap gekregen en jij zelf uiteraard ook... ik wil je dringend aanraden om hier over te gaan praten met een psycholoog want zoiets als dit hakt er zo heftig in dat je dat naar mijn mening het beste met een professional kunt bespreken...

Heel erg veel sterkte hiermee, alle opbeurende woorden die ik kan bedenken schieten te kort en zullen ook weinig indruk op je maken... maar ik wens je oprecht heel erg veel sterkte om dit te verwerken...

Mrmusicman, wat een leed.. Vreselijk als je zoiets overkomt.
Wat mij opvalt (ook uit eigen ervaring) bij iemand die zo heftig om iemand geeft, is dat het regelmatig zo is dat een ander onbereikbaar is. Hieruit blijkt ook, dat zij een onbereikbaar meisje voor je was en ze is ook nog heel erg jong. Maar dat onbereikbare brengt een heel heftig houden van met zich mee, eigenlijk is het een leegte in jezelf die je opvult met de energie van een ander. Het is iemand nodig hebben om jezelf heel te voelen.
Zij was jou walhalla, zij was HET.. Maar zoiets is zo onrealistisch. Iemand zou een mooie aanvulling mogen zijn en niet je leven zoals ik nu lees bij jou.

Dit heftige verdriet die jij nu ervaart is je leegte dat schreeuwt om aandacht van jou, niet om aandacht van haar. Ook al sust dat het voor even. Nu heeft het lot beslist dat je er wel aan moet, dat je er niet meer om heen kan en je aandacht mag schenken aan jou persoontje, jou leegte in jezelf. Door de vriendschap die jullie nog hadden, kwam je alsnog niet toe aan jezelf. Aan wat er werkelijk in jezelf speelde, de vriendschap verzachte dat enigszins.
Ik kan mij voorstellen dat het nu voelt alsof de grond onder je voeten vandaan is getrokken, je droom spat uiteen. Er is niks meer om voor te leven, denk je…….

Maar kijk dan naar je zoontje, die het heftige verdriet van papa eerste hand mocht mee maken.. Verdriet dat een kind niet op die manier zou mogen aanschouwen.. Natuurlijk mag hij weten dat papa zich echt mega rot voelt, dat is ook niet iets wat je zou moeten verbergen. Maar het lijkt mij geen fijne ervaring om je ouder zo heftig te zien reageren.
Denk aan hem! Ga door dit verdriet voor hem, om weer de papa te kunnen zijn die hij nodig heeft. Waar hij zich aan kan optrekken en niet dat hij straks het gevoel krijgt, voor jou te moeten zorgen.

Grijp deze kans aan, om dichter tot jezelf te komen. Eerst even niks, nu gewoon even niks en huilen, al kom je een aantal dagen je bed niet meer uit, prima. Geef jezelf eerst rust, rust om alles te bevatten, rust om niks te hoeven. Het is nu te zwaar om met jezelf een proces aan te gaan. Dat komt wel, geef het de tijd.. Wees nog helemaal niet bezig met hoe je liefde ooit nog weer een kans kan geven, dat kost energie die er niet hoeft te zijn nu. Je hoeft liefde even geen kans te geven, je hebt verdriet. Liefde is van latere zorg! Ook dat komt wel weer, maar dat vertrouwen is nu weg en hoeft er ook even niet te zijn.
Gun jezelf rust.. Blokkeer haar en ban haar uit je leven, want zij voed energie in je die je sloopt.

Sterkte met dit verdriet. En echt… Het gaat over, het wordt minder, je komt er sterker uit en je zal zelfs weer ooit om iemand kunnen gaan geven. Als je jezelf maar de tijd geeft en de tijd neemt om te kijken wat er binnen in jou speelt. En deze relatie van een realistische kant kan gaan benaderen, stap uit je eigen droomwereld.. Dat maakt het voor jezelf zoveel makkelijker..

Liefs Binas.

Heel heel stil word ik van je verhaal, een oud vaag bekend gevoel van totale hulpeloosheid bekruipt me, kippevel...... bah!
Ik kan je weinig raad geven, alleen laten weten dat ik met je meeleef.
Je zal het inzicht krijgen dat het zo beter is....ooit..... een keer...... tot die tijd wens ik je alle sterke en wijsheid toe.

Oops...dubbel

Dat is niet leuk om op deze manier erachter te komen dat je bedonderd bent...

Wel moet me even van het hart dat ik niet begrijp waarom je dit aan haar ouders hebt verteld; er zijn dingen die je gewoon voor je houd... Mijn relatie is o.a. over gegaan omdat mijn ex-vriend ONZE ruzies/problemen met zijn ouders ging bespreken. Je schrijft ook dat niemand in haar/jullie omgeving dit gedacht of verwacht had van haar; kan ik daaruit opmaken dat je het aan iedereen die het maar horen wil verteld???
Dat kan echt niet, sorry maar zoiets kun je nou juist hier mooi kwijt denk ik dan, anoniem en zonder haar voor schut te zetten....
Wat jij extreem en ziek vindt op sexgebied is kennelijk juist haar kick, tsja... kan je haar dat kwalijk nemen? Ik weet het niet hoor... ze is pas 18 en was dus 16 toen je een relatie met haar kreeg; dan ben je nog bijna een kind en je beschouwt haar als een volwassen vrouw lijkt wel!
Jij hebt het over je zoontje, ik hoop dat je hem er verder buitenlaat, het is vreselijk voor een kind om dat mee te maken, een huilende uitzinnige vader, geloof me of vraag het aan mijn zoon.. hij heeft een flinke tik overgehouden van het gevoel dat hij pappa moest beschermen, ook nu hij al volwassen is!

Heel veel sterkte, geef jezelf een schop en bedenk nog eens dat je kennelijk wel heel erg met een roze bril op hebt gekeken naar dat meisje, uithuilen en opnieuw beginnen.
Je hebt er vast een hoop van geleerd, een soulmate doet zoiets niet!!!

En een kronkel in de kop hebben alle pubers.. en half thuiswinkelend Nederland tenzij je denkt dat mensen die spulletjes bij de (vrij onschuldige) PABO bestellen of aan sm doen ziek in hun hoofd zijn. Dat komt veel en veel vaker voor dan je denkt (nee, niet mijn ding, maar ik veroordeel het niet, als 2 mensen het leuk vinden: gewoon doen!).
Het is geen zeldzame afwijking of zo, google maar eens na. Je hebt de meest vreemde fetisjisten en dat dat zo besmuikt gaat, jouw ex-vriendinnetje het ook niet aan je durfde te vertellen is vaak omdat ze bang zijn dat het als een lopend vuurtje door word verteld, en stel dat je 16, 17, 18 bent en iemand zou je ouders bellen of bij ze langsgaan en ze dat vertellen..
Ik zou daar ook eens over nadenken, ze had dus wel gelijk om je niets te vertellen over haar verlangen naar extreme sex, want waar ze ws bang voor was is nu gebeurd; haar geheim is/was bij jou niet veilig...

Zou dat de reden zijn waarom ze het verzweeg? Ik ging ook dingen verzwijgen voor mijn ex, niet dat ik vreemd ging maar ik dacht wel bij alles: de woorden: 'natuurlijk blijft dit onder ons' betekenen helemaal niks voor hem.
Of met onder ons bedoelde hij zijn familie en vriendenkring. Dus dacht ik bij alles wat ik met hem besprak: denk erom, zijn hele familie zit bij wijze van spreken in de kamer, praat alsof ze er daadwerkelijk zijn. Toen had ik eigenlijk al besloten om bij hem weg te gaan.....

Nogmaals alle sterkte van de wereld toegewenst en als ik je een tip mag geven: bespreek dit soort zaken alleen met mensen die haar niet (her)kennen, op deze site dus... als je van haar houd gun je haar haar geluk met iemand die beter bij haar past, op elk vlak.
Blijkbaar passen jullie stukken minder goed bij elkaar dan je dacht.... dan is het maar goed dat je daar nu achter bent en niet over een paar jaar.
Zorg goed voor jezelf, goed eten, drinken dan sta je ook een stuk sterker in je schoenen voor je zoontje.

Het verdriet zakt echt wel, en je weet nu tenminste waar de schoen wrong, hoeft niet langer te bedenken wat en waar het toch mis is gegaan...
Take care!

Musicman...

Even hard hoor, even geen Zaza-style

Dat je verdriet en pijn heb, is echt heel naar! Vind het rot voor je en wens dit gevoel niemend toe.

Dat gezegd hebbende,

17, Realy ??? ......

Voor mij had dat hele seks-ding onbeschreven mogen blijven. Als ik eraan terug denk, hoe ik dingen ervaarde en hoe blue ik was op mijn 17e... En jij, de volwassen man.... Ik zou die kronkel van haar loslaten en eens goed naar jezelf kijken. In al je teksten proef ik dat je haar als gelijke ziet en verwacht dat zij volwassen keuzes maakt. Nu is ze ineens iemand die opgevoed moet worden en de consequenties moet leren dragen van haar daden. Als ik dat lees, ga ik 15 jaar terug in de tijd en hoor ik mijn moeder praten.
Jij als volwassen man bent gevallen voor haar onbezoedelde gezichtje en figuur. Op mij komt her over alsof ook jij geen consequenties. Denk eens na! Ze was 17. Zet zelfverheerlijking om in zelfanalyse, lijkt mij een goed plan.