Je hele verhaal inclusief je reacties begint zich te ontwikkelen als een aflevering uit Fantasy Island, waarin de gast weigert, of niet in staat lijkt, tot inzichten te (willen) komen. Hoe hard Tattoo ook de gast met een honkbal knuppel op het hoofd staat te meppen, of keer-op-keer omver rijdt in zijn go-kartje.

mrmusicman, ik heb je verhaal eens rustig laten bezinken, opgetild, van andere kanten bekeken, jou andere reacties gelezen en er bekruipt me iets naars.

Laat ik voorop stellen dat ik het nog steeds enorm rot voor je vind en ik blijf bij m'n eerdere reactie maar waar ik (net als een aantal andere) mijn vraagtekens bij zet is het volgende:
Dat jij het nodig achtte om haar relatie met een 46 jarige bezette man aan haar ouders te vertellen heeft in mij ogen niets met haar te maken maar alleen met jezelf, ik spreek hier uit ervaring *zei hij met het lichte schaamrood op de kaken* maar wat ik nu ga zeggen is iets wat nog niet zo heel lang in kan zien.

De redenen om dit aan haar ouders te vertellen is in mijn ogen niets anders dan het haar betaald zetten van het verbreken van jullie relatie. payback time ! Begrijpelijk enerzijds maar niet constructief anderzijds tenzij.......
tenzij je daarmee hoopt dat haar ouders (beide psycholoog) haar eens flink door een paar therapieen heen slepen en haar laten inzien dat jij, in vergelijking tot de "46 & bezet man" eigenlijk nog niet zo'n slechte keuze was.
Sterker nog: ouders zijn hopelijk zo in shock dat zij dit ook gaan denken......
Mocht dit besef niet komen dan nog heeft zij ook en zware tijd met ouders die haar als een havik in de gaten zullen gaan houden.
Hoe dan ook: een win win situatie....... lijkt het ......want je bereikt er niets mee hooguit een stukje tijdelijke genoegdoening gebaseerd op pijn en jalouzie (hij wel ik niet) maar jij bent op een leeftijd gekomen dat je niet meer in de zandbak speelt en het schepje van de ander wil hebbn omdat deze nieuw en blauw is ipv jou roestig bruine schepje.

Verder kan ik me niet aan het feit onttrekken dat je het vaak, heel vaak over jullie sex escapades hebt.
Daarbij zeg je dat het daar helemaal niet om gaat..... sorry hoor maar de bewijzen spreken anders.
Als buitenstaander zie ik een jong meisje met een oudere (jonge) man, zij grenzen opzoekend (in sexueel opzicht) iig voor haar 17 jaar, jij die daar gretig gebruik van maakt. Ik weet het niet hoor maar zuiver vind ik dat niet.

Nogmaals, ik ontken je verdriet niet want die zal er zeker zijn maar ik hoop dat zodra deze mist wat op is getrokken jij de ware toedracht tot deze relatie en jou handelen naar haar ouders toe kan inzien.

Met betrekking tot je zoonje; velen zeggen het, en ik ook nog een keer. kijk daar mee uit. Eén van mijn kinderen heeft daar dank zij mij ook een tikje van opgelopen en voelt zich soms nog verantwoordelijk voor me, dat moet je zien te voorkomen. Ook met 1 emotionele uitbasting kan die beschadiging al opgelopen zijn.
Een kind mag emoties zien, dat is een leerproces, zolang het binnen de perken blijft en (en dit is heeeeeel belangrijk) je het daarna uit kan en gaat leggen. Laat het niet hangen maar leg het op z'n jip en jannekes uit. Desnoods met een smoes zoals "ik had ineens heel veel hoofdpijn", als het teveel is voor een kindje om te bevatten. Ze moeten dat weten om het meteen een plekje te kunnen geven.

Nogmaals, heel veel sterkte maar vooral wijsheid!

Zo te lezen ben ik niet de enige die bij het lezen van jouw ‘dan mogen die ouders best weten dat ze er niet op vooruit is gegaan, zodat ze de consequenties leert dragen van haar daden’ in de verte de triompf-trompet voor jou hoor klinken. De ondertitel die ik lees is: “nou, als IK niet mag, dan deze bezette 46-jarige hotelkamerbezoeker óók niet”.

En het dan doen overkomen alsof je het zuiver alleen voor haar welbevinden hebt gedaan. Ik vind dat moeilijk te geloven gezien het feit dat je er zo kapot van (en dus emotioneel bij betrokken) bent. Hoewel de vraagtekens omtrent haar aantrekking tot specifiek de oudere mannetjes op deze aardbol me niet ontgaan, zet ik ook vraagtekens bij jouw motivaties. Al helemaal wanneer ik nu lees dat je je in de rol hebt gemanoeuvreerd van een vader die zijn dochter de consequenties ‘wel even zal dwingen te dragen’. Je kan mij niet wijsmaken dat deze vader-dochter verhouding niet in jullie samenzijn naar boven is gekomen.

Hoewel begrijpelijk, vind ik je waar het dit meisje en jullie ‘perfecte’ relatie betreft, behoorlijk defensief en territoriaal. Dat mag, uiteraard. Alleen: het helpt je geen fuck verder. Als ik je vorige blogs erop nalees, blijf je behoorlijk ‘hangen’ in je overtuiging dat ‘deze geweldige relatie niet uit had hoeven gaan, want het was perfect, jullie waren perfect, de seks was perfect…”, etc. Je zwelgt in de nostalgie van wat was en vooral: wat had kunnen/moeten zijn.

Ik krijg altijd een trekkend oog wanneer ik iemand een relatie hoor beschrijven als ‘perfect’, want perfectie bestaat simpelweg niet. Nu wil ik niets afdoen aan jouw beleving dat het zo was, maar de realiteit dat het voorbij is, zou ergens een lichtje moeten laten branden dat ‘jouw beleving’ en ‘de realiteit’ nog steeds 2 verschillende dingen zijn.

Allereerst: jezelf krankzinnig denken met de vraag ‘waarom het stuk moest’, is compleet nutteloos. Niet constructief, ook. Relaties gaan gewoon uit, punt. Om grote dingen, kleine dingen. Zomaar, ineens of na een langslepende geschiedenis. Ain’t no rocket science.

In dit geval geloof ik dat het veel verder gaat dan ‘de verleiding waar ze voor viel heeft het kapot gemaakt’. Dat wil je waarschijnlijk niet horen. Zolang je namelijk ‘de verleiding’ als reden kan blijven aanvoeren, hoef je er niet aan dat de werkelijke reden van de breuk wellicht toch in haar, in jullie en zelfs ook gedeeltelijk in jou terug is te vinden. Dat het op de lange termijn gewoon niet werkte of had gewerkt.

Deze gedachte toelaten impliceert dat je moet gaan toegeven dat het misschien helemaal niet zo perfect en oneindig was zoals je zo graag wil blijven geloven. Dat is pijnlijk, maar het helpt wel om een breuk te verwerken en er ‘gezond’ weer uit te komen. Je hebt het hier en voorheen al verscheidene keren terug gekregen: het is een tienermeisje met allerlei nieuwe, ontluikende emoties & behoeftes en hongerig/nieuwsgierig naar ervaringen. Ervaringen die jij haar niet had kunnen en kan brengen en waarbij de kans had bestaan dat het vroeg of laat toch over was gegaan.

Het is jammer dat je de reacties die je krijgt ervaart als ‘de schuld bij jou willen zoeken of neerleggen’. Jammer, omdat jouw weerstand en verontwaardiging de acceptatie dat het over is, in de weg blijft staan. Je lijkt vast te zitten in een niemandsland. Als buitenstaander zie ik voornamelijk reacties, waarbij wordt gepoogd om jou uit het dagdromen te trekken over ‘de perfecte relatie’ die je dacht dat het was. Of waarvan je wenste dat het zo was. Er wordt niet zozeer gepraat over ‘schuld’, maar wel over ‘aandeel’. Zonder een oordeel te vellen, is het natuurlijk interessant waarom een man van jouw leeftijd aangetrokken wordt door een meisje van 17 jaar.

Al lezende ben ik jouw argument dat zij ‘ongelooflijk volwassen is voor haar leeftijd’ veelvuldig tegengekomen. Ik snap waarom je haar op dat gebied blijft verdedigen, maar eerlijk: het emotionele gewicht dat bij uitstek ‘met de jaren komt’, waardoor je gevormd wordt, denkbeelden ontwikkelt, karakter bouwt, etc—die meters heeft zij gewoonweg nog niet gemaakt. En dat alleen al maakt een groot verschil—ongeacht ‘hoeveel ouder’ zij zich gedraagt in vergelijking met giechelende tienermeisjes van haar leeftijd.

Daarbij komt ook nog dat er een hersengebied (frontale kwab) bestaat, die pas in de adolescentie jaren volledig ontwikkeld is. Het deel waar motivatie van gedrag & redenatie (en dus ‘consequenties kunnen inschatten’) zich bevindt, komt pas aan het einde van de pubertijd, eerste helft van de 20er jaren, in ontwikkeling aan de beurt. Aristoteles schreef eens dat pubers ‘wispelturig in hun verlangens’ leken te zijn, die ‘even kortstondig als hevig zijn’. En ook al zijn er uitzonderingen, die uitzonderingen tellen er niet ineens 20 jaar in ervaring bij.

Naar aanleiding van de huidige ontwikkelingen schreef Torn iets over ‘dat dit soort gebeurtenissen nooit zomaar plaatsvinden’. Ik ben van hetzelfde geloof. Dat je er nu achter bent gekomen dat er veel meer gaande was dan je had gedacht, kan wellicht helpen om uiteindelijk te gaan realiseren dat jouw beleving van deze relatie (waarbij je bleef verdedigen dat alles perfect, prachtig, mooi, goed, etc was) de hand zal moeten gaan uitsteken naar de realiteit. Jouw beleving is, hoe pijnlijk dan ook, relatief.

Je dagdroomt over wat jij dacht dat er was—ook al is ‘het’ er niet meer. Als een relatie is opgehouden te bestaan, hoe ‘perfect’ was deze in wezen dan, kun je je ook afvragen. Tot nu toe krijg ik de indruk dat je vooral in illusies leeft.

En dat blijkt, wanneer je in bijzijn van je zoon jezelf jankend op de vloer werpt omdat je ineens gedwongen wordt om te aanschouwen dat ‘de beleving die jij over deze relatie koestert’, heel iets anders is dan de realiteit die nu aan je verschijnt.

Het universum heeft je een lijntje toegeworpen om je de kans te bieden een stapje verder te komen. Moet je 'm wel willen pakken, uiteraard.

Sterkte.

Ook maar zo een account want hij snapt het ook nog steeds niet na 125 keer... Pff k ga er aan onder door.. Maar wat ik ook doe hij blijft me vasthouden.. Voel me net zo een aangelijnde geschoren poedel die het koud heeft in de winter..

Hoi, ik zie dat je de diverse commentaren gelezen hebt en deels beantwoordt; toch vraag ik me nog steeds af hoe haar ouders reageerden op je informatie over hun dochter.
Als ik dit nog eens zo lees bedenk ik me dat je meermalen het feit benadrukt dat ze beiden psychologen zijn; en dus niet alleen slechte ouders zijn die hun dochter maar aan laten rommelen met als resultaat: ze laat een oudere man met jonge kinderen schieten voor een man van 46, getrouwd.
Terwijl ze een oudere man met kleine kinderen had kunnen krijgen..
Niet alleen slechte ouders, ook nog eens psychologen van likmevestje want als ze een beetje op hadden gelet hadden ze jouw 'tips' en waarschuwingen niet nodig gehad.

Laat je nog even weten hoe ze reageerden? Ik ben daar oprecht nieuwsgierig naar; nogmaals: ik zou woest worden (ik spreek uit ervaring) als een afgewezen liefje van mijn kind me even zou komen vertellen wat een slechterik mijn zoon is/was.
Wat ze ook zeiden: ik ging echt mijn zoon niet aan zijn oren trekken of het een kleuter was..
Een meiske kwam me vertellen dat hij wiet had gerookt.. dat had ik mooi niet door zeker? Ik werd woedend, wat denkt ze wel... toen ik zei: daar ken je hem toch van, uit de koffiesjop? Wat deed jij daar dan? Met je (bijna) 17 jaar?
Hij is 19, ik kan er niks meer van zeggen; ik denk dat we een gesprek moeten hebben met JOUW ouders erbij, ik wil graag van ze horen hoe ze daar mee omgaan; wie weet kunnen ze me raad geven. Meteen afspreken maar? Ze vlóóg weg; nooit meer iets van gezien of gehoord....

Nog een ding: je hamert enorm op leeftijd; ze is nu BIJNA 19 en dus BIJNA 17 toen je haar ontmoette, of op een paar dagen na. 16 of een paar dagen 17, je hersens zijn (zie hierboven, prima reactie!!) pas op je 25e volgroeid..
Word eerst zelf eens volwassen en lees de commentaren eens van vrouwen zoals Missunderstand.
Want eerlijk gezegd begint het een beetje te klinken alsof je zelf een beetje een kronkel hebt en gewoon niet in wil zien dat ze genoeg van je heeft, niet omdat je een slecht mens bent maar daarom, omdat. Of de sex met een andere, heel ervaren(?) man liever heeft hoe pijnlijk ook voor jouw ego..

Dat kan namelijk, verliefdheid gaat soms gewoon voorbij en dat maakt haar geen slecht mens. Jou ook niet en als ik het goed begrijp is ze echt gek op die man van 46, anders zou ze er niet mee zitten dat hij niet wil scheiden maar dat doet haar dus wél pijn..

Ik ben benieuwd of je hier op gaat antwoorden; als haar ouders blij waren geweest met de boodschap dat ze niet weten hoe slecht en achterbaks hun dochter is en dat terwijl ze ervoor geleerd hebben en met hun geschoolde, ervaren ogen niks doorhebben gehad al die tijd lees ik dat graag!

Wie weet staat er over ongeveer 10 jaar een vrouw van 35 aan je deur, die je even komt vertellen dat je zoon van dan 18 (voor het gemak) een eikel is en of je wel weet dat hij haar bedonderd heeft, 18 jaar oud al, en haar gewoon liet barsten met haar kindertjes... hij had haar al ten huwelijk gevraagd zelfs(!!) en nu een vrouw van 46 heeft, getrouwd; of je hem even bij de les wil houden en terug wil sturen naar haar, slechts 35 (ik lees net dat je zelf 42 bent; van dezelfde leeftijd als haar nieuwe vriend dus... 4 jaar is NIKS op die leeftijd; 18 en 42 is een generatieravijn!!) en met 3 kinderen maar wel gescheiden, beter toch? Ja he vader van ....... hij moet toch gewoon trouwen nu het gezegd is?
Zou je zeggen: istie GEK geworden, hij trouwt binnen 3 maanden met je, dat beloof ik je, dat maak IK wel uit, hij niet. Het is nog een kind en weet niet wat hij doet.. ik als vader weet wat goed voor hem is; snel trouwen met een oudere vrouw met kids, prima!

Grote kans dat je denkt: ga weg ouwe heks, hij is nog veel te jong voor een gescheiden vrouw met een stel kinderen of een getrouwde vrouw van 46... puberen heet dat, gaat wel weer over en dan komt hij met een leuke meid van zijn eigen leeftijd waar hij echt als een blok voor valt. HIJ IS PAS 18!!

Sterkte en nogmaals heel veel wijsheid toegewenst!

ps.: zoals je zelf al zegt:

'Ik heb met haar gesproken, het haar vergeven, en gezegd dat we geen vrienden meer kunnen zijn, want dit doen vrienden elkaar niet aan.....ik heb geen hoop meer, ik heb geen vriendschap meer, ik heb haar verwijdert uit mijn leven....'

Niets aan toe te voegen, jullie zijn nu zelfs geen vrienden meer; vrienden doen elkaar dit niet aan.. verwijder haar dan ook echt uit je leven, niet met mitsen en maren.... klinkt misschien onaardig maar volgens mij heb je dat gewoon nodig, je bent teveel met je eigen leed bezig, laat het los.. beetje respect voor je ex zou je sieren...

Zaza! Je mag vaker uit de bocht vliegen
Wel denk ik dat de leeftijd al vaak besproken is. Ik vind het ook echt te jong. Ook als ik terug lees mrmusicman dat je nu ineens in een soort ouderrol vervalt..
Die rol mag je voor je kinderen op je nemen. Als ik dan lees: ze zijn nog heel jong.. Maar goed??
Val ik nog meer in verbazing. Krijg er letterlijk een rilling van over mijn rug. Juist dan hebben ze een ouder nodig die op de juiste momenten zijn emotie weet te verbergen. Als jij als hulpeloos kind je ouder zo emotioneel ziet, dat zou ik bijna gaan omschrijven als een traumatische ervaring, waarbij het kind getekend wordt voor de rest van z'n leven als je niet oppast.
Je wilt niet weten wat een kind allemaal voelt, ervaart en tot zich neemt. Zeker in de eerste vijf levensjaar. Dat vormt een kind tot wie hij is en dan is er nog niet genoeg basis om om te gaan met zulke heftige emoties, laat staan ze te begrijpen.
In zo'n hoofdje vormt dat een eigen waarheid. En daarnaast is het zeer onveilig. Goed dat je moeder ze gehaald heeft.
Je kinderen mogen best weten dat je je rot voelt, maar als ze bij je zijn zet dan wel je allerALLER beste beentje voor en wees dan even gewoon papa. De man met het verdriet komt dan later weer.
En leg alsjeblieft aan je zoontje uit dat de emotie niks met hem te maken heeft, dat je er voor hem bent en dat met jou alles weer goed gaat komen, ook al voelt dat even niet zo.

Ik ben zelf ook van de schop onder de kont mentaliteit. Ik denk dat je nu echt even wakker moet worden en gaan kijken naar wat zich de afgelopen anderhalf jaar heeft afgespeeld.
Iedereen zag haar als volmaakt en perfect? Of is dat ook iets wat je graag wilt zien en geloven zodat je de realiteit nog niet onder ogen hoeft te komen?
Stap eens af van je perfecte beeld! Niks is perfect, dat kan gewoonweg niet. Zij was het niet, maar jij ook niet. Leg de focus op jezelf.
Je zegt lees mijn andere blogs maar eens, maar dat zijn allemaal blogs uit jou droomwereld. Wake up!! Je maakt het jezelf onnodig moeilijk door maar in onbegrip te blijven en niet echt, maar dan ook ECHT te kijken naar hoe jullie relatie was.
En lees daarmee de pittige, maar zinvolle reactie van Zaza nog eens door. Confronterend, maar waar.

En echt.. Ik (en ik denk de rest ook) zeg dit niet om je een rot gevoel te geven. Of je te beoordelen. Allesbehalve. Ik lees een man die zo in de piepzak zit, zo ongelooflijk in tunnelvisie.. Totaal gefocussed op een illusie. Ik heb het beste met je voor en probeer je enigszins wat wakker te rammelen.

Ook ik heb mij ooit zo vreselijk naar en hulpeloos gevoelt. De grond onder mijn voeten vandaan gerukt. Niet weten waar je het zoeken moet. Ik was heel erg blij met elk tegengeluid die mij wakker schudde om mij uit mijn droomwereld te halen. Want mijn ex stond op een toren hoog voetstuk net als die van jou. En je aan dat beeld vast blijven houden helpt je geen steek verder.

Heel veel sterkte nogmaals. Het is een zware weg, hopelijk durf je het aan om de weg voor jezelf wat makkelijker te maken. Lees elk zinvolle advies hier, keer op keer door. Want echt, de mensen hier zijn zo gek nog niet.

(Mooie bijdrages ook van amfortas en Chelle overigens!! Zinvol, blijven doorlezen.. Ik had bovenstaand bericht gisteren al gepost. Maar hij stond er niet meer tussen..?)