Zo, het is al weer even geleden dat ik hier heb gepost en vond het toch tijd nog even wat te schrijven.

Het is inmiddels drie en een halve maand uit en ik kan zeggen dat er eindelijk wat rust is gekomen. Het gaat nog steed op en neer, maar ik sta weer redelijk stevig in mijn schoenen. Natuurlijk heb ik zo nu en dan nog wel eens een dipje, maar dat ligt meer aan het feit dat ik niet goed alleen kan zijn en erg onzeker ben.

Tja, wat is er veel gebeurd zeg! Ik ben nu pas weer echt aan het werk en vanaf februari zal ik pas weer voor 100% aan het werk zijn. Naast mijn verbroken relatie heb ik ook mijn bedrijf opgegeven voor 75% en kreeg ook nog eens wat familieproblemen en persoonlijke problemen op mijn dak. Het is echt teveel geweest, maar ik sta weer met één been in de maatschappij en krabbel langzaam overeind. Het was een heftige rit!

Mijn ex vond het nodig om na een maand al met een ander te gaan. Ze leerden hem de ene dag kennen en de volgende dag lag ze al met hem in bed. Ik was daar zo van ondersteboven dat ik heel snel alles af ben gaan sluiten. Wat triest is dat! Echt diep zit het dan niet ... Ik heb haar nog een paar keer gezien en heb de laatste dingen nog kunnen zeggen en dat luchtte op! Nu hoeft het niet meer voor mij. Vriendschap wil ik niet met trieste mensen. Hoe ver kan het veranderen in een paar maanden.

Jarenlang heb ik mijzelf voorgehouden dat zij anders was dan de rest, maar nee hoor, ze is net als de rest. Ik was op een gegeven moment boos op mijzelf dat ik daar jaren tijd aan verspild heb en zoveel verdriet heb moeten hebben voor iemand die achteraf helemaal niet bijzonder was. Ik denk dat er veel zijn die achteraf na een tijd zoiets hebben van: "heb ik hier zoveel verdriet om gehad?". Maar ja, als je er middenin zit zie je dat niet zo.

Nu komt het mooiste. Een paar maanden voor mijn ex het uitmaakte had haar zus het ook uitgemaakt. Een paar maanden later gaat ook haar moeder vreemd. Ok, het zit dus in de genen. Alle drie hebben ze een relatie beëindigd zonder er energie in te steken om eraan te werken. Blijkbaar heb je bij die familie geen tweede kans. Klaar is klaar. Liefde? Wat is dat?

Het valt niet mee om je leven weer op te bouwen alleen. Ik ben sowieso niet iemand die graag alleen is, maar na een tijd accepteer je het en ga je door. Nu kan ik het afsluiten. Ik ben nog wel erg onzeker over de toekomst. Heb al geprobeerd om wat te daten via internet, maar dat is toch niet mijn ding geloof ik. Zal de eenzame tijd nog even uit moeten zitten geloof ik. Gelukkig heb ik een lekker eigenwijze hond die me lekker bezig houdt.

Het komt goed. Ik blijf positief! Ik wil hiermee iedereen een hart onder de riem steken die nog in verdriet zit. Het is niet uitzichtloos! Ik dacht er nooit meer uit te komen, maar ook ik ben er weer een stuk verder bovenop. Je kunt het!