Het is nu dan toch echt over. Vanmorgen had ik de moed om te vragen of hij onze relatie überhaupt nog wel zag zitten. Toen heeft hij gezegd dat dat dus niet zo was. Even heen en weer geappt en nu dus echt over.
Ook al zag ik het al aankomen, het is toch een klap. Ik hield echt van hem. Zoals ik van hem hield hield ik niet van m’n andere exen. Zo ontzettend veel.
Zn spullen liggen hier nog en wat spullen van mij bij hem, dus ik moet hem sowieso nog een keer zien. Over 4 weken is hij pas thuis, dus duurt nog even. Pfff het doet echt pijn. Zelfs als het verwacht is doet het zoveel pijn. M’n hele familie staat meteen voor em klaar. M’n tante wil vanavond met me zuipen, m’n ouders gaan me troosten zo, dat is fijn. Maar die pijn draag ik toch echt helemaal alleen helaas.
Damn, wat een pijn.