Begin dit jaar hebben we elkaar echt leren kennen. En al snel was het raak.
Ik ben nog al een piekeraar en een binnenvetter. Door dit gepieker heb ik nooit echt kunnen genieten van ons samen zijn. Was constant bezig met of hij wel de ware was, of ik mezelf en hem niet voor de gek hield, ik twijfelde aan alles. Tenminste als hij niet in de buurt was... Als hij er wel was, vergat ik de meeste twijfels en hadden we het goed samen.
Omdat er altijd wel iets in mn achterhoofd speelde ben ik naar mijn idee niet echt mezelf geweest, altijd een iets gereserveerd.
Na 4 maandjes twijfelen, wikken en wegen was ik op. Ondanks dat het laatste weekend echt geweldig was, heb ik het toch uitgemaakt. Ik was zo moe van mijn getwijfel en gepieker, dat ik voor mijn gevoel niet verder kon... afstand moest nemen...
Dat is nu een week of 6/7 geleden.
Het contact was nog steeds goed (misschien zelfs beter) tussen ons. Veel chatten, bellen, smsen (hij woont aan de andere kant van het land) enz.
Op een gegeven moment hebben we afgesproken iets meer afstand te nemen aangezien het een beetje verwarrend werd allemaal. En langzamerhand begon ik weer te twijfelen... Is het goed zo? of wil ik hem terug? Een week of 3 geleden hebben we weer ouderwets lang aan de telefoon gehangen, en op dat moment besefte ik dat ik hem toch wel meer miste dan ik dacht...
Aangezien we 2 weken later hadden afgesproken (1e keer dat we elkaar weer zagen na de break) had ik zoiets van, kijk het nog even aan.. Als je hem weer ziet dan wijst het zich vanzelf of het weer goedkomt of niet..
En in die week is hij haar tegengekomen... Ik merkte het al aan hem... had het wel eens over haar gehad... maar ik dacht, hij is nog niet over ons heen, dus dat zal wel meevallen...
De weken erna heel weinig van hem gehoord, had t erg druk op t werk enzo zei hij...
Toen kwam dus de afspraak, het ging niet lekker, het was een beetje een vreemd idee, weer als gewone vriendjes met elkaar omgaan. Wel een zoen geven, of een knuf, of niets? Wist niet veel te zeggen. Ik voelde zo'n enorme afstand tussen ons, en dat deed zo'n pijn... toen hij wegging wist ik het, nu is het echt voorbij... wilde hem terugroepen, me in z'n armen storten, alles zeggen wat ik voelde.. dat ie me niet alleen moest laten...
Maar ik kon het niet, ik stond erbij en keer ernaar, alsof ik niet in mn eigen lichaam aanwezig was ofzo...
Dat weekend hem een aantal keren gesmst, elke keer geen reactie... dat was al een teken dat het niet goed zat.
Toen ik hem eindelijk weer sprak na een aantal dagen, vertelde wat hij allemaal had gedaan dat weekend, met haar...
Mijn angst werd bevestigd, hij had inmiddels dus wel wat met dat meisje gekregen. Heb toen verteld dat t me pijn deed, dat ik m miste, dat ik hem nooit had moeten laten gaan...
dat deed hem wel wat, hij was me nog niet vergeten en had ook nog wel wat twijfels over haar (ze is veel jonger dan hem)
Maar ondertussen bleef hij leuke dingen met haar ondernemen, en hoorde ik amper wat van hem.
Voelde me machteloos, en heb hem een lange mail gestuurd. Daarop kreeg ik een lieve mail terug, dat hij niet wist wat ie er mee aan moest, was me nogsteeds niet echt vergeten...
Dat was vlak voor afgelopen weekend.. en in het weekend heb ik dus weer niks van hem gehoord...
Tot gisteravond... hij had een geweldig weekend gehad maar sprak geen woord over haar..
Tot ik hem er maar rechtsreeks erom vroeg... hij kon er niet meer omheen draaien, het ging erg goed tussen hun, dus ik moet er maar niet meer op rekenen dat het tussem ons wat wordt..
Ik wist het eigenlijk wel, maar toch was het een klap om het alsnog te horen. Ik heb nog niet veel relaties gehad, ik word ook niet snel verliefd, maar dit was de eerste keer dat het zo verschrikkelijk pijn doet. Op dit moment kan ik niet meer huilen, mn tranen zijn op? Ik eet al weken amper (wel goed voor de lijn trouwens ) slaap slecht..
En ik mis hem, wil zijn armen weer om me heen, weer verdrinken in de mooie ogen van hem... en tegelijkertijd ben ik kwaad op mezelf. Hoe heb ik hem kunnen laten lopen, waarom heb ik mezelf zo gek lopen maken met dat gepieker, terwijl het me nu zo duidelijk is dat ik hem wil... Of hij nu de ware is of niet, de tijd had het wel uitgewezen, maar ik hou van hem...
We zijn al jaren goede chatvrienden, en ik wil zijn vriendschap niet kwijt... Vind het alleen moeilijk weer contact met hem te zoeken. Het is duidelijk dat hij het er ook moeilijk mee heeft, vind het erg me pijn te doen..
En ik heb nog steeds hoop dat het stukloopt tussen die twee, bijna 10 jaar leeftijdsverschil, da's niet niks..
Maar ik weet daar moet ik niet aandenken, moet aan mezelf denken, weer mijn eigen leven gaan leiden... En als we echt bij elkaar horen, dan komt het uiteindelijk wel weer goed... en anders maar niet..
Zo en nu moet dat ook zelf nog gaan geloven