Het is alweer meer dan 3 maanden geleden dat het uit is gegaan.

Op een gegeven moment 'went' het om hem niet meer dichtbij te hebben. De lege plek in mijn bed is gevuld door mijn enorme teddybeer wat ik van hem heb gekregen. Vind ik errug prettig, toch iets om mee te knuffelen, ;P

Ik kan dus al beter met het verlies omgaan maar verbaas me over het feit dat HIJ niet uit mijn gedachten is. Hoe lang duurt dat nog? Ik denk nu volgens mij vaker aan hem dan toen het aan was, haha.

Het verdriet is al stukken minder. Af en toe sta ik mezelf toe om te huilen dat het uit is. Maar niet lang, want was gebeurt is, is gebeurt. Ik leef nu in het heden en wil niet teveel terug kijken.
Maar in het begin verwelkomde ik het verdriet, het bewijs dat ik van hem enorm van hem hield(nog steeds trouwens), ik ging alle stadia door inclusief terugvallen. Ja, in de hoop het snel achter mij te laten.

Ik merk dat ik door de breuk persoonlijk gegroeid ben. Het is een waardevolle levensles. Nooit gedacht dat zoiets verschrikkelijk ook zoveel moois met zich meebrengt. Ik ben minder onzeker, ik vind mezelf mooi, ik vind mezelf slim en intelligent, ik kan op mijn eigen benen staan, ik heb geweldige vrienden, ik ben sterk etc. Deze dingen weet ik nu en ben daar erg gelukkig om.

Ja, ik houd nog steeds van hem. Hij was mijn eerste liefde, die blijven toch speciaal naar mijn idee, die vergeet je niet.
Valentijn zegt mij niet zoveel. Wij deden niet veel met valentijnsdag. Maar hopelijk is morgen snel voorbij, haha. Ik wil niet teveel herinnert worden aan verliefdheid en stelletjes.

Sterkte iedereen. Dit was mijn update.
Mijn tip, heb verdriet, verwerk het en geef het een plekje, maar ga er niet aan ten onder.
Ik ben erdoor verandert maar toch mezelf gebleven.