De examens zijn gedaan, en heb net even twee weken tijd, vooraleer het academiejaar terug begint.

Zat net even een kleine vakantie te plannen voor mezelf, om tot rust te kunnen komen in de natuur, om mijn hart te helen. Had een heuse meerdagen-kanotocht voor ogen. Elke dag een aantal kilometers kano-varen, vervolgens tentje op natuurcamping, en verder roeien de volgende dag. Beetje sport, beetje natuur en rust, tijd om tot mezelf te komen... leek me een goed plan.

Nu ik dit aan het plannen was, leek het me fantastisch moest ik dit nog met m'n ex hebben kunnen doen. Echter gaat dit niet meer...

Mis haar terug ontzettend hard nu. Denk nu dat dergelijke tocht me enkel miserabeler zal maken.

Zucht... zelfs een vakantietje plannen valt me zo ontzettend zwaar.

Ik hou nog steeds zo ontzettend veel van haar. Gaat die liefde ooit weggaan? ... Ik weet het niet meer. Ik denk van niet.

Ik heb ook het gevoel dat het ooit terug in orde zal komen. Ik krijg dat gevoel maar niet weg. Het heeft niets met loslaten te maken, maar met gemis, en met het 'meant-to-be-gehalte' van wat er tussen ons was, is en zal zijn.

Het is geen hoop, het is een soort vertrouwen in ons liefdesverhaal.
Bovendien ben ik iemand die graag de grote verovering nastreeft, het onbereikbare in handbereik voelt... het grote liefdesverhaal wilt creëren... ik voel de drang in mij om nog een laatste keer voor haar hart te strijden...

Ondertussen leer ik wel leven met de gedachte dat het nooit meer in orde zal komen... dat ben ik mezelf verplicht. Met deze gedachte leren leven, en mijn vertrouwen op de hereniging afbreken, is de strijd die ik momenteel voer. Dit is mijn allergrootste strijd... de strijd tegen m'n hart.

Rodeo