Beste

Ik vind het spijtig dat ik het op deze manier moet doen maar je laat me geen keus. De afgelopen maanden voelde ik me ongelukkig ondanks dat het goed ging tussen ons. Ik miste toch het ene ‘iets’ in onze relatie. Ik heb het gevoel dat ik meer een optie voor jou ben dan een prioriteit. Als het goed gaat tussen ons dan ben je lief en dan ben je ervoor me maar als ik ergens mee zit dan laat je me zo makkelijk links liggen.

Even negeren, even wegdrukken, even opzettelijk kwetsen. De problemen in onze relatie moet ik niet alleen jou verwijten maar ook mijzelf. Ik ben eenmaal zo gevoelig, zo teder, zo vrouwelijk. Ik heb veel aandacht nodig maar dat wilde ik alleen van jou. Ik wou bevestiging omdat ik veel van je hield en je niet kwijt wilde.

Als ik ergens mee zit kan ik het niet kwijt dan heb ik weer een kutstem, dan ben ik weer vervelend, dan verspil ik weer je tijd. Dan hang je even makkelijk de telefoon op en negeer je me of er niks aan de hand is en dan doe je weer je ding of ik niet besta.

Weet je hoeveel dat mij kwetst, ik behandel jou altijd goed, ik luister altijd als wat is, ik ben er voor jou als er wat is, ik probeer altijd goed voor je te zorgen in alle tijden. Ook al ben ik boos op jou, ik ben er voor jou. Ik zou niet eens op het idee komen op jou zo te negeren.

Ik wil niet investeren in iemand die van mij houdt wanneer het hem uitkomt, die lief voor me is wanneer het hem uitkomt. In een relatie moet je er voor elkaar zijn, in slechte en goede tijden. Moet je aan problemen werken, moet je met elkaar communiceren om ruzies te voorkomen. Wat los je hiermee op? Door zo telkens tegen mij te doen. Ik heb veel geslikt van jou, ik heb me aangepast aan jou, waarom zie je dat dan niet.

Ik wil iemand die mij waardeert en die mij respecteert en die oprecht geeft om mijn gevoelens.
‘Het interesseert mij niet hoe jij je voelt, je kutgevoelens, zoek het uit’

Ik vergeet nooit die ruzies, de tijden dat jij mij slecht hebt behandeld, je mij hebt toegetakeld, geslagen, geschopt, mijn keel hebt dichtgeknepen, aan mijn haren trok,mij in mijn gezicht heb gespuugd, mij zo respectloos hebt behandeld. Ik probeerde het te vergeten omdat ik de relatie een kans wou geven omdat ik van je hield. Hoeveel zelfwaarde heb ik nog over door telkens dingen van jou te pikken? Door telkens mijzelf weg te cijferen?

Ik heb veel dingen verkeerd gedaan en dat zie ik ook in, ik wilde eraan werken maar werk jij ook aan de relatie?

Waarom heb je me 5 dagen genegeerd terwijl ik het zo moeilijk had thuis, ik had je steun nodig, ik voelde me vreselijk kut door de scheiding van mijn ouders, ik begrijp het als je niet langs wilde komen maar je kon toch met me praten in plaats van mij zo te negeren? ‘ Ja stik in je ellende, ik heb er geen zin in’

Jij kan mij geen toekomst bieden, ik zie je ook niet als de vader van mijn kind, ik zie jou niet als een steunpilaar in mijn leven, iemand waar ik op kan bouwen, iemand die mij kan steunen wanneer ik het moeilijk heb.

Ik ben jouw optie, die je gebruikt als je niks te doen hebt, waar je even mee het bed induikt als je zin hebt.

Maar waarom wil ik je toch niet kwijt? Waarom kan ik niet zonder je? Waarom vecht ik zo hard voor jou?

Ik kan je niet loslaten maar ik wil je loslaten. Ik zit zo met mezelf in de knoop.