Valt stille liefde ook onder het kopje liefdesverdriet?

Al een tijdje verliefd op een vriend van mij maar ik voel gewoon dat het niet wederzijds is. Geen signalen en ook geen hints. Ik ken hem namelijk al vier jaar (!)

Laatst vroeg hij wel heb jij een oogje op iemand? Of is dit ook maar vriendschappelijk bedoeld.

Ik word zo gek van dit gevoel en tegelijk zo verdrietig. Moet ik het gevoel opbiechten en een vriendschap kapotmaken of verder gaat met een vriendschap die gebaseerd zijn op mijn gevoelens?

Als een man je leuk vindt neemt hij toch altijd iniatief!

Ik dacht dat ik er nooit over heen zal komen, dat ik me altijd verdrietig en eenzaam zou voelen. Tijd heelt alle wonden. Ik voel me beter dan ooit tevoren. Ik voel liefde voor mezelf, mijn familie en vrienden. Soms moet je echt voor jezelf kiezen want waarom van een ander houden als je niet eens van jezelf houdt?

Beste

Ik vind het spijtig dat ik het op deze manier moet doen maar je laat me geen keus. De afgelopen maanden voelde ik me ongelukkig ondanks dat het goed ging tussen ons. Ik miste toch het ene ‘iets’ in onze relatie. Ik heb het gevoel dat ik meer een optie voor jou ben dan een prioriteit. Als het goed gaat tussen ons dan ben je lief en dan ben je ervoor me maar als ik ergens mee zit dan laat je me zo makkelijk links liggen.

Is dit gezond na alles wat mijn ex mij heeft aangedaan(Zie vorige blog), Ik nog steeds niet over hem heen ben. Inmiddels na die ene sms had ik hem maanden daarna gesproken wat weer eindigde op een agressieve aanval van hem. Maar ja ik heb geleerd daarvan want hij was niks veranderd en maakte alles in mijn huis weer kapot. Het nieuwe meisje is nu zwanger van hem. En ze zijn nu heel gelukkig samen. Het leven gaat gewoon door. Maar waarom elke keer als ik wakker word moet ik aan hem denken en de hele dag door link ik bepaalde dingen aan hem. De ene keer dat we naar de supermarkt gingen.

Ik ben een meisje van 19 jaar vrij jong vergeleken met de rest hier. Ik heb een moeizame relatie achter de rug gehad van 2 jaar. Sinds het begin hadden wij al ruzie, meningsverschillen en ruzie om niks. Onze persoonlijkheden pasten niet bij elkaar, we waren allebei snel boos en waren koppig om onze fouten toe te geven. Ik bleef maar proberen en hopen dat het goed zou komen. Hij had me zo vaak vernederd en voorschut gezet ondanks alles bleef ik toch proberen want diep van binnen hield ik toch van hem. Ik hoopte dat alle ellende zou verdwijnen maar het werd alleen maar erger.