Lieve Yumiko,

Wat een nare situatie! Ik vind het erg moeilijk om je iets te adviseren, aangezien ik verder niks over je weet. Het enige wat ik je nu mee kan geven is mijn verhaal. Mijn verhaal lijkt heel erg op dat van jou.
Ik ontmoette mijn eerste grote liefde toen ik net 17 was. We zijn 2,5 jaar samen geweest. Het is een tijd waar ik nu alleen op terug kijk als realitycheck. We zijn de eerste 1,5 jaar zo vol van elkaar geweest. Er leek geen wereld meer erbuiten te bestaan. Op gegeven moment begon hij me uit te schelden en op manieren te vernederen die ik mijn ergste vijand niet toe zou wensen. Tegelijkertijd kwam ik erachter dat hij contact had met meerdere meisjes. Niet lang daarna volgde de fysieke agressie. En nog steeds voelde ik zoveel liefde voor hem. De mooie herinneringen waren nog steeds zoveel sterker. Hij was mijn alles en we hoorden bij elkaar, hoe dan ook. Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan. Ik ben er lang heel slecht aan toegeweest. Ik dacht dat dat kwam doordat ik hem zo miste.

Nu, alweer jaren later, ik ben in staat om binnen een relatie voor mezelf te kiezen. Ik durf niet te zeggen dat ik direct bij een man weg zal gaan bij de eerste klap, maar wel dat ik een honkbalknuppel zal pakken en hem zal laten weten dat hij te ver is gegaan. Gelukkig doordat ik sterker ben geworden kom ik niet zulke slechte mannen meer tegen.

Ik besef me nu dat die eerste grote liefde zolang bij me is blijven hangen door de impact op mijn zelfvertrouwen en mijn grenzen. Ik ben zo vaak over mijn grenzen gegaan dat ik ze niet meer kon herkennen. Het is makkelijker om bij iemand weg te gaan die je met respect behandelde dan uit een langdurige relatie met iemand die het niet doet.

Ik heb hulp gezocht en doe het nu nog steeds in de vorm van een gespreksgroep zonder behandelaar voor vrouwen die de ander voorop stellen binnen een relatie. Als je mijn hulp nodig hebt, schroom dan niet, stuur me een privebericht. Ik kon destijds alle hulp gebruiken, ik denk dat dat voor jou wellicht niet anders is.

Hou je taai meis

Het lijkt soms enigzins ziekelijk dat obsessieve gedrag naar je ex toe, maar ieder persoon heeft zijn eigen tijdsduur en werkelijkheid om hier mee om te gaan, en op den duur te verwerken. Exen kunnen uitgroeien tot ontastbare mythes in je hoofd, het is vooral het romantiseren van het geheel naar mijn mening! Je mist hem/haar niet maar wie je dacht dat die persoon was, of samen dacht te hebben!

Ik kan er zelf helaas ook over mee praten {zie mijn laatste blogs} Kan me over het algemeen ook nog niet op andere vrouwen richten ondanks de vele aandacht die ik krijg (een partner vinden met het hele pakket is zeldzaam overigens), je blijft vergelijken en spiegelen aan je ex waardoor je jezelf ook niet de kans geeft onbezonnen en openminded aan iets anders te beginnen! Life sucks, en shit happens all the time, maar toch zal ook voor jou de zon weer gaan schijnen op den duur!

Het zijn nu ook vooral de donkere decemberdagen en aankomende feestdagen die menig Luduvudu'r vrij tot zeer melancholisch stemt en terug verlangend naar wat ooit was, maar als ik zo lees dat de persoon in kwestie alles kapot maakt in je huis, is die je waarschijnlijk helemaal niet waard!

Girl hang in there! Veel wijsheid en sterkte toegewenst