Ik heb haar vandaag een mail gestuurd. Ik kan zo niet meer verder. Dit is wat ik haar gestuurd heb. Wat denken jullie ervan?

Ik ga deze mail heel kort houden, want het doet veel pijn om hem te schrijven.

Ik heb je nu op alle mogelijke manieren laten weten hoeveel ik van je hou, hoeveel ik je mis en hoe graag ik zou hebben dat we terug samen zijn. Maar het wordt me nu meer en meer duidelijk dat dit niet meer zal gebeuren. Waarom weet ik niet en die vraag zal ik ook nooit kunnen beantwoorden. Ik weet dat je niet aan die gevoelens kan doen, en ik verwijt het je ook niet. Het is gewoon te pijnlijk voor mij om je iedere keer weer te horen, te zien of op msn te spreken en te weten dat ik niet meer bij je kan zijn.

Daarom denk ik dat het beter is dat we alle contact voorlopig verbreken. Ik ken je gevoelens niet. Ik weet niet of je ooit nog voor mij zou kunnen kiezen. Maar als het niet zo is, dan heb ik liever dat ik niets meer van je hoor. Want iedere keer als je van je laat horen, dan ga ik hopen. En iedere keer word ik dan gekwetst. En ik moet nu ook uitkijken voor mezelf. Elk woord dat ik woensdag heb gezegd, alles wat in die brief staat, voel ik nog steeds. En als er echt nog kans is voor ons, zeg het dan. Maar als het niet zo is, respecteer dan ook mijn gevoelens en geef me tijd om je los te kunnen laten en de draad van mijn leven terug op te pikken. Geef me dan tijd om het te verwerken. Want het doet heel erg veel pijn om je te moeten laten gaan. En ook al wil ik het niet, als je denkt dat er voor ons geen kans meer is dan moet het zo gebeuren.

Laat me alsjeblief weten als je voelt dat er nog een kans is voor ons, maar laat me anders in alle rust mijn verdriet verwerken.

Ik hou van je, lieve Eva.
Woorden zullen nooit kunnen uitdrukken wat ik nog steeds voor je voel.