Onrustige tijden, dat zijn het. Liefdesverdriet gaat met ups en downs en in de loop der tijd zijn die ups en downs zich anders gaan manifesteren. In het begin was het één grote down, daarna begonnen de ups wat te komen en wisselden elkaar in rap tempo af; soms zelfs per uur. Gaandeweg werd het iets stabieler en was de gemiddelde duur van een up of down misschien een paar dagen, of nog meer. Het karakter bleef echter steeds hetzelfde; een down was een periode waarin ik me extreem rot voelde omdat het over was met M. en ik haar vreselijk miste, gepaard gaande met idealisatie, het visualiseren van verschrikkelijke dingen, zoals zij met een nieuwe vriend en de realisatie dat het definitief over was. De ups werden meestal in het leven geroepen door afleiding, focus op iets anders, waardoor ik merkte dat ik niet voortdurend aan die downs vastzat en er leven was na de dood, wat het (soms bijna euforische) gevoel versterkte. Onzekerheid is soms eng (in de down) en soms spannend (in de up).
Maar het karakter is dus wat veranderd. Ik ben gaandeweg de stempel 'herdefinitie' gaan plakken op het proces wat ik nu lijk door te maken. De letterlijke ups en downs worden nu vooral veroorzaakt door mijn leven nu, lijkt het. Misschien is dat ook wel de natuurlijke staat? Een up op het moment dat er leuke dingen gebeuren, een down op het moment dat het maar saai voortkabbelt en alles stil lijkt te staan. En dan is het het gevoel dat juist uit die up of down voortkomt, dat maakt hoe ik aankijk tegen de breuk met M. In een up houdt me dat niet echt bezig, denk ik er misschien hooguit terloops eens aan en doet het me dan niet zoveel en voel ik me sterk, in een down wil het aloude gevoel van haar erg missen en me rot voelen dat we niet meer bij elkaar zijn de kop nog wel eens opsteken.
Een kleine nuancering moet ik nog wel even maken. Niet alleen in saaie tijden, als alles maar wat voortkabbelt, wil ik nog wel eens in een down terecht komen, maar ook juist op het moment dat er van alles gebeurt. Soms verlang ik dan juist naar rust en stabiliteit en merk ik dat de herdefinitie juist een periode van ongelofelijke instabiliteit behelst. Laatst kwam ik tot de conclusie dat het dan misschien niet alleen zozeer M. is die ik in die tijden ga missen, maar misschien ook mezelf. Mezelf, hoe ik was, toen. Stabiel, rustig. Meestal is dat wel op momenten dat er weliswaar veel gebeurt, maar dat niet alles wat er gebeurt zonder meer als puur positief te ervaren is. Soms gebeurt er binnen de stroom der dingen wel eens wat, wat me met mezelf confronteert.
Dat heb ik bijvoorbeeld heel sterk gehad met A. Toen zij en ik nog niks met elkaar hadden, was iedere confrontatie met haar spannend en leuk. Kort nadat wij wat met elkaar kregen, kwam de andere kant naar voren. Het stuk in mij dat niet mee wilde, dat nog vastzat aan M. Dat stuk dat soms voelt als een ijzeren deur met een stevig slot, die de toegang tot mijn hart verspert. Dat stukje in mij waarvan ik in de afgelopen anderhalf jaar wel gezegd heb dat het 'doodgegaan is' na de breuk met M. Mijn moeder spreekt dan liever van 'coma', want de dood is onomkeerbaar en zij - met ook haar ervaringen - weet zeker dat dit stukje wel weer uit zijn coma zal ontwaken.
Verneukeratief is het wel. In eerste instantie, als je iemand leert kennen, enthousiast zijn en naar diegene toetrekken, om vervolgens, als puntje bij paaltje komt, te voelen dat diegene op die deur staat te rammen maar geen doorgang krijgt. Doet je afvragen of de deur vanzelf een keer weer opengaat of dat het slechts een select aantal personen lukt, waaronder waarschijnlijk M. Of - zo denk je wel eens in de down - zou alleen M. dat lukken?
Het rotte van het feit dat M. wel steeds blijft terugkeren, is dat dat het gevoel voedt dat het gemis van haar een soort constante factor geworden is, een stukje van mij geworden is waar ik niet (zo makkelijk) meer vanaf kom. Alsof het de basissituatie is. En dan word je nog minder vrolijk. Maar ja, zo gaat dat in de downs he.
Maar voor de rest... herdefinitie. Herdefinitie gaat gepaard met experimenteren. Het komt misschien vooral neer op de vraag wie ik nou eigenlijk ben, wat ik nou eigenlijk kan, waar ik nou eigenlijk sta, wat ik nou eigenlijk van dingen vind. Het lijkt erop dat ik jarenlang een ander beeld van mezelf gehad heb dan de meesten om mij heen. In mijn jeugd zijn er wat dingen gebeurd die er waarschijnlijk de oorzaak van zijn geweest. Toen ik wat ouder werd, ging dat heel erg bijtrekken. Toen ik wat met M. kreeg, ging dat een stuk langzamer, want ik was tevreden met mij, met ons, en ik hield heel veel rekening met haar. Na afloop van onze relatie zei ze tegen me dat ze het gevoel had dat ze zichzelf 'afgevlakt' had en ik bereikte de conclusie pas maanden later dat ik dat zelf misschien ook wel gedaan heb. Zij was iemand die zich, zonder solide reden overigens, snel voor dingen schaamde. Nu concludeer ik wel dat ik me daar misschien veel door heb laten beinvloeden; dat ik haar ertoe in staat zag om zich plaatsvervangend voor mij te schamen als ik helemaal mezelf was (want zo'n conventioneel en politiek correct type ben ik niet) en dat ik me daarom maar inbond, zodat zij zich fijner voelde bij me. Niet op alles; ik bleef heus nog een heel stuk mezelf, maar doorgaan met experimenteren, met misschien mezelf vinden, was iets wat er niet door gestimuleerd werd.
Na de breuk heb ik een poosje in de grot gezeten en toen ik daaruit begon te komen, merkte ik ook dat de breuk een stukje vrijheid had opgeleverd. Met niemand meer rekening hoeven houden, bracht met zich mee dat mijn ontwikkeling zonder remming doorgezet kon worden. Ook bestond de angst om uit elkaar te groeien er niet meer, simpelweg omdat we al uit elkaar waren. Achteraf gesproken lijkt het erop dat M. dit ook een beetje zo gevoeld heeft, misschien ook de behoefte voelde om zich los van mij te ontplooien, als ik terugdenk aan de dingen die ze hierover vrij kort na de breuk nog tegen me gezegd heeft. In het begin leek ze daar ook druk mee bezig te zijn. Misschien nog wel, maar daar weet ik niks van omdat ik haar al zo lang niet meer gesproken of iets over haar gehoord heb. Grappige realisatie ergens, dat we misschien allebei met eenzelfde soort ding zaten.
De herdefinitie is bij mij al een aardig stuk op weg en heeft me wel veel dingen geleerd naar mijn eigen gevoel. Misschien weet ik nu meer over mezelf en geeft me dat een goed gevoel. Een correcter (en positiever) beeld van mezelf dan ik eerder had. Tijdens de relatie met M. echter, heb ik nooit echt bewust me niet zo blij met mezelf gevoeld. Zij was minder blij met zichzelf dan ik, leek het. Vreemd eigenlijk.
Wel rijst bij mij af en toe eens de vraag wanneer het proces van herdefinitie als (min of meer) afgerond voelt. Wanneer heb ik er echt genoeg van? Wanneer kan ik de stabiliteit hervinden, wat neerkomt op stabiel zijn, voortkabbelen, zonder dat er speciale dingen gebeuren, maar me toch gewoon gelukkig voelen, ook zonder relatie? Het zal wederom de tijd zijn die het leert.
Maar zoals ik mijn vorige blog al inleidde: ik heb veel verhalen gehoord van mensen die soms jaren beziggeweest zijn met de breuk met hun eerste geliefde te verwerken. Misschien doe ik het eigenlijk nog wel helemaal niet zo gek. Neemt niet weg dat ik me verheug op het moment dat het echt allemaal afgesloten is en ik me er echt bij neer heb kunnen leggen dat de wegen van M. en mij nooit meer zullen samengaan, alle herdefinitie ten spijt. Want dat blijft voor mij nog wel een boeiende vraag: wat zou M. van de geherdefinieerde mij vinden?
mooi Unremedied
Ga niet op alles reageren, vind het gewoon mooi en duidelijk. Dat verloop van die ups en die downs....tja, om dat woord maar weer eens te gebruiken "herkenbaar". Ik kan me dus in jou herkennen, maar ook mijn ex in jou. Want diegene die op de deur staat te rammen, dat ben ik denk ik geweest bij mijn ex, maar ik kreeg niet die volledige toegang.
Het enige wat ik kan doe, en waar ik aan kan werken, is dat ik een nieuw persoon wel weer zal kunnen toelaten. Niet alleen een relatie is werken, maar ook of mss wel juist die periode ertussen in.
Mijn complimenten aan je moeder over die coma trouwens....
Weet je, het gaat "gewoon" goed met je. Gewoon tussen aanhalingstekens want na een periode van groot verdriet kan ik dat niet meer zo als vanzelfsprekend zien. Niet bij jou, niet bij mij.
Al is die top niet continu bereikt, de pieken zijn er wel degelijk!
Succes Unremedied. En blijf zo mooi en verhelderend schrijven!
Jeetje, wat een schitterend
Jeetje, wat een schitterend stuk! 'Toevallig' slaat het voor een groot deel ook op mij nu...erg mooi! Succes met alles!
Unremedied
Wat een mooie analyse!
Hmvrpm78
Coma
Unremedied,
Ooit gedacht om verhalen, stukjes e.d. te gaan schrijven? Ik denk dat je dat goed af zou gaan en het is een lekkere uitlaatklep bovendien.
Het is een mooi stuk, helder, gevoelig, intelligent. En die intelligentie is mss ook wel een beetje je valkuil, het houdt je zo lang bij de les.
Maar intelligentie zal je ook uiteindelijk weer uit die valkuil weten te trekken wellicht.
Komt vast goed met jou en je coma.
Grtjs,
Boa
Herkenbaarheid
Unremedied, ik heb je blogs voor het eerst gelezen (niet alles) en ik schrok enorm van de herkenning. Ik zit echt in exact dezelfde situatie. Ik heb het dik 2 maanden geleden uitgemaakt (na een relatie van 4 jaar) en sindsdien enorme spijt gehad. Mijn ex lijkt er prima mee te kunnen leven. Vanavond heb ik ook precies het 'alles of niets' gesprek dat jij destijds ook gevoerd hebt.
Ik heb de afgelopen dagen mijn hoop enorm opgebouwd en voelde dat ik enorm teleurgesteld zou gaan worden. Ik zocht heel hard naar iets om me met beide benen op de grond te zetten, voordat mijn ex dat vanavond gaat doen. Jouw verhaal heeft dat 'gelukkig' gedaan. Het doet me enorm veel pijn om jouw verhaal te lezen, maar het zet mij wel met beide benen op de grond.
Ik zal de komende dagen de rest van je blogs waarschijnlijk wel lezen. De terugval zal bij mij zeker weten ook morgen komen. Ik bereid me er op voor en jouw blogs zullen mij ongetwijfeld steunen.
Het alles of niets
Het alles of niets gesprek... Ja, dat draaide voor mij uit op een teleurstelling, maar omdat ik na afloop geen reden meer had tot onzekerheid (vond ik op dat moment), kon ik ergens ook wat rust vinden. Ik heb een paar dagen geloof ik wat rust gehad, ook een paar dagen me afschuwelijk rot gevoeld, en daarna ging het een kort poosje ineens een stuk beter. Later begon alles echter van voren af aan, wat leidde tot nog zo'n soort gesprek via de telefoon, een goeie twee maanden later. Telefonisch, want zij wilde niet meer afspreken.
Jouw ex ken ik natuurlijk helemaal niet, maar ik heb uiteindelijk alles wel zo'n beetje kunnen plaatsen voor mezelf, waarom het zo gegaan is als het gegaan is. De redenen daartoe zijn echter vooral toegespitst op haar persoonlijkheid; vanuit mijn kennis van haar heb ik min of meer kunnen begrijpen waarom het zo gelopen is.
Maar het is verdomde moeilijk allemaal he... De enige tip die ik je kan geven voor het gesprek vanavond is vooral open en eerlijk te zijn. Het enige wat je misschien zou kunnen verdoezelen indien nodig zijn eventuele twijfels van jouw kant. Er helemaal voor gaan, als je zeker weet dat je hem terugwilt. Ik las eens de quote op deze site "als je aan een vluchter ruimte geeft, zal hij die benutten". Mijn ex-vriendin was iemand die geneigd was tot vluchten en ze heeft inderdaad de ruimte benut om weg te komen.
Aan de andere kant is ook dit misschien persoonlijk en een gedachte die ik achteraf gehad heb... Je zult het zelf moeten aan- en invoelen en proberen het aan te pakken op een manier dat je in ieder geval achteraf tevreden met jezelf kunt zijn, ook al levert het niet op wat je hoopt... Heel veel sterkte in ieder geval!
Half
Ik heb het alles of niets gesprek achter de rug en helaas nog geen duidelijkheid. Hij had er nog niet echt over nagedacht en voor zover hij dat wel had gedaan, bleef hij bij zijn oude gevoel. Wel zei hij dat dat misschien kon veranderen als hij er meer over nadacht. Ik heb hem ook gezegd dat ik daar niets aan heb. Dat er voor mij ook een punt moet zijn waarop ik kan zeggen: dit was het. Ik denk dat dat punt nu maar moet zijn, maar de onzekerheid die ik had gehoopt kwijt te raken is er nog steeds. Eigenlijk ben ik geen stap verder, hoogstens een paar centimeter.
Sommige mensen zijn niet zo
Sommige mensen zijn niet zo handig in het uiten van hun gevoel. Ze zijn het niet bij machte, of durven het niet. Jouw ex lijkt me daar een beetje een voorbeeld van. Er niet over nagedacht? Dat doet mij vermoeden dat er wat anders aan de hand is. Je bent zolang met iemand samengeweest en je denkt er niet over na? Je bent er niet mee bezig? Eerlijk gezegd geloof ik daar niet zo in. Ik zou er eindeloos over kunnen speculeren, maar ik denk dat je daar niet zoveel mee opschiet en evenmin zozeer blij van zult worden.
Tips heb ik echter niet voor je in dezen, en dat is misschien vooral omdat ik - bij gebrek aan gedetailleerde kennis ook van wat er precies tussen jullie aan de hand is, al heb ik je blogs gelezen - mijn handen er niet aan wil branden, zo nu hier.
Maar nogmaals sterkte wensen wil ik je wel, want ik denk dat ik me kan voorstellen hoe je je ongeveer moet voelen... . Het gevoel dat ik had na het 'beslissende gesprek' ligt nog vers in mijn geheugen, ook al is het meer dan een jaar geleden.
En sindsdien is er zoveel gebeurd... Als ik aan je over had kunnen stralen wat allemaal, had ik 't meteen gedaan... Maar dat kan ik niet en om hier niet honderden pagina's vol te gaan schrijven, zeg ik dat je vooral moet proberen te vertrouwen op je gevoel en dat moet volgen (en beseffen dat angst zelden tot nooit een goede raadgever is). Hoe het van zijn kant loopt kun jij misschien slechts een klein beetje beinvloeden, maar probeer het in ieder geval te doen op een manier dat jij jezelf achteraf geen verwijten zult maken...
Sterkte.
Details
Ik heb mijn verhaal in mijn laatste blog zo duidelijk mogelijk proberen te maken, zonder in al te veel details te treden. Mijn ex heeft moeite met emoties en gevoelens, hij probeert ze al zijn leven lang te mijden en heeft dus ook geen idee hoe hij ermee om moet gaan als hij wel iets voelt. Als er iets moeilijk is voor hem, dan is het natuurlijk een relatie waarin iemand heel dichtbij komt. Dat maakte het voor hem heel moeilijk om zijn emoties en gevoelens te vermijden.
Ik heb weer een paar blogs van je gelezen vanochtend en het maakt het allemaal wel helder. Ik heb weer even flink zitten janken.
Wat ik vooral moeilijk vind is om keuzes te maken die niet ten koste gaan van jezelf. Je kunt jezelf helemaal overgeven aan de ander en blijven proberen, maar dan gaat het ten koste van jezelf. Je kunt ook zeggen: ik laat het helemaal los en focus me helemaal op mezelf. Beiden wil ik niet, hoewel veel mensen het laatste aanraden. Ik wil, net als jij denk ik destijds, een evenwicht vinden. Er energie in steken, zonder dat je er zelf aan ten onder gaat. Ik wil mezelf inderdaad achteraf geen verwijten maken.
unremedied, dacht even dat t niet echt was :-)
Ik heb zelf mijn verhaal pas een paar dagen geleden geplaatst en als ik terug kijk zit mijn leven nu in een stroomversnelling. Ben getrouwd, moeder van 3 kinderen en verliefd op een man die ook verliefd op mij is maar gekozen heeft om bij zijn vriendin te blijven waar hij ook nog steeds verliefd op is. Dat heb ik maar te accepteren, zal ik ook doen uiteindelijk maar heb enorm veel verdriet daarvan. Ik ben nu een paar dagen weggegaan, ik woon in het huis van een vriendin die er niet is maar die in een stad woont dus ga ik heerlijk op in een totaal andere wereld. Maar dan jij jongen...heb vannacht nauwelijks geslapen maar was vanmorgen al vroeg wakker en kwam op ldvd.nl terecht..heb uren zitten lezen en bijna al je verhalen gelezen. Weet je dat ik soms even dacht dat het geen echte verhalen waren. Zoals je wel eens in een film leest dat iemand een column o.i.d. overneemt en dan blijkt het iemand te zijn die hele mooie verhalen kan vertellen die iedereen aanspreekt en dan wordt die persoon beroemd etc etc. Ik wil je absoluut niet beledigen of je verhalen bagataliseren hoor! Mijn man is een hele lieve maar vrij oppervlakkige man, de man waar ik verliefd op ben laat ook zijn ratio als eerste komen, maar jij, jij bent een man met een enorm gevoels leven, inlevingsvermogen, romantisch en wat kun jij verhalen vertellen zeg. Ik ben zelf ook een hoog sensitief persoon maar ik heb nog nooit een man ontmoet die dat ook is (en nu leef ik dus echt niet in een macho wereld hoor). Ik zie dus ook dat je altijd enorm veel commentaren krijgt op je verhalen...je spreekt heel veel mensen aan op deze site en daarom maakte ik ook de vergelijking met die film. Ik zou graag met jou eens een fles whiskey delen (mag ik dan een fles rode wijn) en met jou de zin van het leven bespreken. Wat ik echt graag wil is dat jij eruit komt, maar mij besluipt toch het gevoel dat jij altijd, de rest van je leven alle situaties die je mee gaat maken waar je je gevoel helemaal in stopt veel intenser beleeft dan de meeste mensen. En dat je dus ook altijd met veel meer vragen blijft zitten en met dilemmas en dat je leven dus nooit zal voortkabbelen. En weet je, dat is helemaal niet erg. Wel op het moment dat het zo is maar je zult dus ook altijd het gevoel hebben dat je leeft. Op mijn leeftijd (ja, ik ben al 44) kom je steeds meer mensen tegen die overleven in plaats van leven. Die gevangen zitten in levens waar ze eigenlijk helemaal niet in willen zitten maar ze zijn te oud of te moe om er wat aan te doen.
Het was vandaag warm, heb eerst op de bank gelegen tot 5 uur vanmiddag, zwelgend in mn verdriet van mijn (hoogstwaarschijnlijk) voorbije huwelijk en mijn liefdesverdriet maar toen ben in gaan douchen, makeup opgedaan, haar in de plooi, leuke kleren hoge hakken en hup de stad in. Was vast van plan om in mn eentje op een terras te gaan zitten (had voor de zekerheid een boek in mn tas gedaan). Nu ben ik behoorlijk zelfverzekerd, maar iedereen zit met minimaal 1 persoon op zo'n terras. Ik dacht dat dat in een stad anders zou zijn maar nee hoor, mensen bewegen in groepen (of in ieder geval niet alleen). Vond toch dat ik het moest doen, in mn eentje een wijntje drinken op zo'n terras en toen ik er een op liep kwam ik een bekende tegen die daar ook zat en ook (op dat moment nog) alleen was. Al snel kwamen zijn vrienden en voelde ik me een beetje een indringer. Ik voelde me op dat moment echt een vrouw van (in ieder geval bijna) middelbare leeftijd die zo nodig man en kinderen in de steek moet laten om in een vreemde stad op een terras wat te drinken. Waarom was ik niet thuis? Omdat ik dat niet wil! Ik wil niet gaan voor de meest voor de hand liggende oplossing. Ik wil niet kiezen voor het leven dat ik eigenlijk niet meer wil maar toch maar doe omdat het het makkelijkst is. Ik wil leven en voelen dat ik leef. En dat ik dat dan bereik met een hoop commentaar vanuit mijn omgeving (als ik afga op de commentaar die ik krijg op deze site van mensen die mij niet eens kennen, dan kan ik rekenen op nog hardere commentaar uit mijn omgeving), het zei zo. Ik wens je veel succes, het is goed dat je met een deskundig iemand praat over je problemen (als je arm gebroken is, los je het toch ook niet zelf op, dan zoek je ook hulp, dus waarom niet bij een gebroken hart) en hoop ook dat je e.e.a. op de rit krijgt. Maar eigenlijk twijfel ik daar niet aan.
Liefs, Lissabon
Lieve Lissabon, Allereerst:
Lieve Lissabon,
Allereerst: ik kan je verzekeren dat 't echt is . Feit is wel dat er een stukje kanalisering in zit. De momenten dat ik op deze site 'n stukje schrijf, zijn meestal momenten dat ik me toch een beetje rot voel en dat probeer ik dan te kanaliseren door het van me af te schrijven - het liefst inderdaad in columnstijl. Maar ik kan je verzekeren dat ik nog geen onwaar feit heb geschreven hier.
Wat je allemaal schrijft... Het roert me wel. Je bent toch 'n stukje ouder dan ik en zult daardoor ook wat meer levenservaring hebben. Je berichtje deed me goed. En wat je over je eigen situatie schrijft, ik moet je eerlijk bekennen dat ik je stukjes tot dusver niet gelezen heb, maar ik kan het gevoel dat je omschrijft wel begrijpen.
Hoe dan ook... Je bent welkom om die fles whisky met me te delen, haha. 'n Goed gesprek is altijd welkom
Lieve Lissabon en Unre :)
lieve Lissabon en Unre
hier dan een stukje zicht van mijn kant.
Lissabon het volgende:
Je mist wat in je relatie??? Wat dan? Je bent ergens voor je man gevallen. Hij heeft iets maar wat is dat dan?
Tuurlijk een huwelijk wat al tig jaar duurt gaat een sleur worden. Tuurlijk jij maakt de leuke week-endjes in orde. Maar wat is het nou precies dat jij voor je man bent gevallen? Heb je jezelf dat al afgevraagd. Het is natuurlijk altijd makkelijk als je eigen huwelijk in een sleur zit en je komt een oude liefde tegen dan deel je wat samen. Maar dat doen je man en jij ook
En wat betreft het ongezouten antwoord op deze site...
Hier vraag je om. Hier zijn mensen die bedrogen zijn aanwezig. Ik veroordeel je nu niet hoewel ik dat bij vorige mensen wel heb gedaan, niet uit rancune maar uit pure emotie. Ik heb ooit eens gezegd tegen 2 mensen dat ze moesten afspreken bij de marskramer om te kijken van welk gebaksbordje het lekkerste gegeten kon worden. Het klonk giga hard en zo werd het ook opgevat terwijl ik er alleen maar mee bedoelde dat ze een potje goud in hun handen hadden. De een had het uitgemaakt met zijn vriend en de ander bleef toch maar bij haar man.
Het doet zo'n giga pijn...heb het zelf ook meegemaakt in mijn huwelijk... die onzekerheid paranoia wordt je ervan..Ik lag zelfs aan hem te ruiken welk parfum om hem heen hing. Niet thuiskomen hele nachten wegblijven, en je nog afsnauwen en grauwen omdat ik zijn broek niet had gewassen. Nou dit had heel wat taferelen tot gevolg..
Trouwens dit doet mij denken aan Ratree een thaise die zei eens: "als Andre (mijn neef waar ze mee getrouwd is) vreemd gaat of verliefd wordt dan kan hij in Thailand op hakken van 12 cm gaan dansen .
dit zegt toch wel wat hierover. Het komt overal ter wereld ontzettend hard over. Het geeft je het gevoel dat je hebt gefaald. En hebben wij de partners gefaald????
Nee ik denk het niet..wij hebben giga hard gewerkt om het te laten slagen, ieder op zijn/haar manier maar de ander werkte op een gegeven moment niet meer mee. En daar kan zelfs een verliefdheid niet tegen op. tuurlijk het is spannend, en diegene geef je ook aandacht. Maar jij hebt net zo hard eraan meegewerkt op een gegeven moment dat dit niet meer kon slagen. Verliefdheid is een gevoel apart..die vlinders en noem maar op. DIe verliefdheid is er op een gegeven moment niet meer maar het zit veel dieper..
en dat is een niveau waar heel wat mensen de mist mee ingaan.
Dus lieve lissabon...denk na...heel diep na....dat is alles wat ik van je vraag.
Enneuhh Verslaggever UNRE!!! waar blijft onze borrel nou???
je hebt hem wel beloofd maar nooit van je gekregen
greetz ASAR
Ik blijf erbij dat de meeste
Ik blijf erbij dat de meeste mensen hier zwaar gekwetst zijn door hun exen en dat het heel goed is dat dit soort sites erzijn. Maarrr...1 op de 3 huwelijken gaat mis en dat komt echt niet alleen maar door degene die in de steek laat. Je hebt oorzaak en gevolg en ik vind echt dat je verder moet kijken dan het in de steek laten. Wat is er vooraf gebeurd, wat heeft dit veroorzaakt. Je kunt zeggen dat het kwam als een donderslag bij heldere hemel, maar ben je zelf dan niet blind geweest, heb je zelf dan niet te signalen willen zien. Vind je eigenlijk dat jouw manier van leven d?ɬ© manier van leven is of zou moeten zijn?? Als je 18 jaar bij elkaar bent zoals wij..dan kan het gebeuren dat je uit elkaar groeit en dan hoeft het echt niet zo te zijn dat je bij elkaar blijft om het bij elkaar blijven. Dan kun je wel zeggen dat je partner gestraft moet worden omdat hij of zij verliefd wordt op iemand anders, maar dat is veel te kort door de bocht. Liefde, harmonieus samen zijn en graag samen oud worden doe je samen, net zo goed als dat je niet samen oud willen worden samen doet. Belangrijk is dat je het dan tot een harmonieus einde weet te brengen, zonder dat 1 van de 2 hakken van 12 cm aan moet doen als boete....want dat is wraak en wraak is altijd verkeerd want dat is ten eerste heel erg respectloos naar je (ex) partner, ten tweede hopelijk je eer te na en ten derde volkomen zinloos!
Borrel? Borrel? We hebben
Borrel? Borrel? We hebben halverwege mei een borrel gehad! Maar wie was er niet aanwezig...?
Jammer Lissabon
Jammer dat je de meeste posters die
reactie gaven op je verhalen neer haalt!
Zien die mensen dat dan allemaal verkeerd in jouw ogen?
Zijn die mensen dan allemaal verkeerd bezig?
Ik heb respect voor je mening!Heb ook respect voor onze mening!
Hmvrpm78
Nee joh...
Natuurlijk niet, ik wil helemaal niemand neerhalen maar ik denk wel dat de meeste mensen die hier zijn het allemaal vrij zwart/wit zien. En dat is misschien ook wel terecht. De enige reden dat ik hier ben is omdat ik liefdesverdriet heb van 'de andere man' maar hoor ik dan hier niet thuis? Het enige wat je mij kunt verwijten is dat ik oprecht ben, enne...neem van mij aan dat als dit allemaal naar buiten komt IK in alle ogen van mijn omgeving (vrienden, familie, en vooral schoonfamilie) de gebeten hond ben. En niet omdat ik crimineel ben of gemeen of wat dan ook, maar omdat ik verliefd geworden ben NADAT mijn relatie aan het doodbloeden was. En nu vraag ik jou...is dat alleen mijn schuld of is dat iets wat ook hij (mijn man) heeft laten gebeuren. Vanmorgen hebben mijn man en ik een heel goed gesprek gehad, hij is in het weekend toen ik weg was naar de boekwinkel geweest, heeft boeken gelezen, veel nagedacht en ook hij komt tot de conclusie dat waar een huwelijk mis loopt, dus waar 1 van de 2 verliefd wordt, de niet schuldige partij net zo goed 'schuldig' is. Dit is geen 1 richtingsverkeer. Dan kan iedereen wel zeggen blijf bij je man, vecht voor je relatie of wat dan ook, en dat zal ik ook wel doen, maar het is te kort door de bocht om diegene die verliefd geworden is altijd als enige schuldige aan te wijzen, dan ben je namelijk altijd samen! enne, voor de goede orde, ik heb gevoelens voor een ander, ik heb met hem gezoend, maar ik ben NIET met hem naar bed gegaan hoewel dat wel gekund zou hebben. En als iemand zoals ik geen kritische kanttekening zou mogen plaatsen, dan is dit geen goed website waar iedereen iets aan heeft, maar dan is het niets meer dan een klaagmedium en dat moet je toch ook niet willen! Dus nogmaals, ik haal niemand onderuit, doe dat dan ook bij mij niet.
Lissabon!
Ik haal niemand onderuit,z?ɬ©lfs jou niet!
Mijn postings zijn oprecht en als je ze goed leest
schrijf ik oa dat je je hart moet volgen!
In mijn eigen blogs val ik ook nooit m'n ex af!
Er is z?ɬ©lfs een blog waarin ik me afvraag hoe de exxen h?ɬ?n verdriet beleven!Geloof me ik bekijk nooit iets zwat/wit!
Tuurlijk ook ik ben tekort geschoten in mijn huwelijk,anders was het niet misgelopen!Maar ik kan mez?ɬ©lf nog steeds recht in de ogen aankijken!Ook ik heb me afgevraagd,hoe moet het nu verder met mijn huwelijk!Wat ik me nu afvraag is:hoe nu verder en hoe vind ik m'n geluk weer terug!En d?ɬ°?ɬ°r ga ik voor!
Hmvrpm78
Ik haal niemand
Ik haal niemand onderuit,z?ɬ©lfs jou niet!
Mijn postings zijn oprecht en als je ze goed leest
schrijf ik oa dat je je hart moet volgen!
In mijn eigen blogs val ik ook nooit m'n ex af!
Er is z?ɬ©lfs een blog waarin ik me afvraag hoe de exxen h?ɬ?n verdriet beleven!Geloof me ik bekijk nooit iets zwat/wit!
Tuurlijk ook ik ben tekort geschoten in mijn huwelijk,anders was het niet misgelopen!Maar ik kan mez?ɬ©lf nog steeds recht in de ogen aankijken!Ook ik heb me afgevraagd,hoe moet het nu verder met mijn huwelijk!Wat ik me nu afvraag is:hoe nu verder en hoe vind ik m'n geluk weer terug!En d?ɬ°?ɬ°r ga ik voor!
Hmvrpm78
"Ik haal niemand onderuit zelfs jou niet"
Wauw, dat vind ik wel een beetje een onaardige uitspraak..."zelfs jou niet" en dat wil heel wat zeggen? betekent dit dat ik voor jouw gevoel te ongenuanceerd overkom? te hard? Ik denk zelf van niet, het is in ieder geval nooit mijn bedoeling om mensen te kwetsen o.i.d.Ik ben wel recht door zee das waar en verder is het natuurlijk ook zo dat ik totaal niet in mn goede doen ben. Zoals eerder gezegd zit ik voor mijn gevoel in een 8baan, liefdesverdriet om de een, scheidingsperikelen met de ander en het feit dat ik mijn man pijn doe vind ik oprecht vreselijk. Onze communnicatie is uitstekend, gisterenavond een fles wijn gedeeld en geweldig goed zitten praten, hij ziet ook zijn bijdrage aan het geheel en dat het misschien echt zo is dat onze persoonlijkheden niet meer bij elkaar passen. Mensen veranderen in de loop der jaren, de 1 wat sterker dan de ander maar toch.... Ik heb echt nooit kunnen bedenken dat me dit zou overkomen, echt nooit, zo zie je maar, het leven is en blijft een vraagteken, niemand kan in de toekomst kijken en je moet eruit halen wat er in zit voor jou en dan bij voorkeur in harmonie met je omgeving.
Ik wens je veel geluk hoor hmvrpm78, je kunt maar 1 kant op en dat is vooruit en natuurlijk vind je je geluk weer terug, daar moet je in blijven geloven en op blijven hopen, zonder hoop ben je nergens. Succes en liefs en dat meen ik oprecht !
Okee, aangezien deze
Okee, aangezien deze pingpongpartij van berichten zich onder mijn stukje ontvouwt, ga ik ook nog even wat zeggen:
1. Zo'n beetje iedereen die hier zit, zit hier niet omdat het leven onlangs de meest leuke wending heeft genomen.
2. Internet en geschreven woorden zijn plastisch. Je ziet de lichaamstaal niet, die in face to face communicatie het grootste deel van de communicatie schijnt te vormen. Nuanceren van woorden is op die manier dus ook niet mogelijk.
3. Een van de krachten van deze site is wellicht de spiegelwerking. Verhalen van anderen worden gespiegeld op de eigen situatie en daarmee misschien ook losgekoppeld van de personen achter de berichtjes.
4. De emoties waar het hier omgaat, zijn veelal erg heftige. De heftigheid van die emoties komt terug in berichtjes. Soms schuift dat nuanceringen opzij en soms zorgt het ervoor dat iets harder overkomt dan bedoeld (maar vergeet dan 3 niet: het is niet jij aan wie het eigenlijk gericht is).
5. Stiekem vinden we elkaar gewoon allemaal hartstikke lief, maar is het moeilijk om, vanwege 1 t/m 4, je dat nog even te herinneren .
Tuurlijk mag dat
Ik wilde eigenlijk alleen maar 'Amen' zeggen als reactie op jouw commentaar, maar dat is te kort door te bocht. Ik heb heel veel aan deze site, heb hiervoor nooit gemsned of gechat of wat dan ook maar vind veel steun bij 'lotgenoten'.
Je hebt helemaal gelijk en goed dat je het even op een rijtje zet....politieke loopbaan iets voor jou??
Unremedied ...
Ben wat later hier op de site gekomen, en zie dat er al veel reacties zijn.
Ook ik wil graag zeggen dat je verhaal erg goed verteld is, dat je merkt dat je erg goed naar jezelf hebt gekeken tijdens je verdriet. Heb er veel aan gehad... Dank!
Robert