Het is nu alweer bijna 5 maanden sinds hij het uitmaakte en ik heb de boel weer redelijk op de rit. Nieuwe job waar ik het goed doe, net door de proeftijd heen, ik onderneem dingen met vrienden, zorg goed voor mezelf & slaap weer goed.

Mijn ex kan ik in de ogen kijken. Ik kan niet direct een stempeltje drukken op de band tussen ons zoals hij nu is. Zo om de week zien we elkaar een keer, praten we bij en zijn de grenzen soms nog steeds vaag. Een lotgenootvriendinnetje noemde het zo mooi 'reukstofjes' achterlaten , want meestal doet hij wel een poging tot even gearmd zitten of een flinke afscheidszoen. En ja, dat voelt inmiddels wel een beetje als 'even checken of ik nog terug zou kunnen rennen als ik me oooooit zou bedenken (wat-ik-niet-ga-doen-maar-je-weet-maar-nooit)', waarbij hij dus telkens die bevestiging kan halen - want ik val nog steeds iedere x in katzwijm zodra hij me aanraakt.
Waar ik soms wel van baal. We noemen het een 'vriendschap' maar ik merk dat ik toch meer van hem verwacht dan van mijn hechte vrienden en hij mij juist minder te bieden heeft dan mijn hechte vrienden.

Héél erg uit balans haalt het me niet. Ik zit niet meer smachtend op de bank naar hem te verlangen. Die x om de week dat ik hem zie vind ik inmiddels ook wel meer dan genoeg.
En eerlijk...ik denk niet dat ik hem terug zou willen als hij zich zou bedenken. Ik geloof dat de ratio gewonnen heeft. Om twee redenen: hij deed me tekort binnen de relatie (en ik verdien een lief die dat zeker niet doet!) en hij heeft het laten klappen - de vertrouwensband is te erg beschadigd.

En hier komen we dus op het punt waar ik naartoe wilde.

Ik ervaar de herinnering aan de breuk zelf nog steeds als uitermate traumatisch. Ziekmakend haast.
Ik heb nog steeds regelmatig flashbacks van die periode en kan daar nog steeds buikpijn van krijgen.
Het moment van uitmaken. De zin: 'Ik hou wel van je maar kennelijk niet genoeg'. De opmerking die laatste nacht, terwijl ik in zijn armen lag te huilen: 'Ik wil deze relatie afsluiten'.
Het abrupte stoppen van tonen van interesse in mijn wel en wee toen. Eerst was hij mijn baken, maakte hij zich zorgen om me als het slecht ging en ineens niet meer - op een moment dat heeeeeeel slecht ging...door de breuk....
Het gevoel dat mijn liefdespartner, waarmee ik iedere nacht gearmd sliep, die me soms spreekwoordelijk 'droeg' ineens zijn handen van me afgetrokken had.
Ik verkeerde opeens in een doolhof. Ik herinner me nog een smsje dat ik hem toen schreef over het feit dat de wereld zo keihard binnenkwam en zijn reactie: 'Ik weet dat je het moeilijk hebt en dat spijt me verschrikkelijk'. Daarna een stilte van 2 maanden en het verschrikkelijke besef dat hij dat kennelijk wel prima vond.
Het gevoel dat je niet meer welkom bent. Dat de interesse in degene die je doorgaans het liefste zag ineens niet meer 'het recht van de vriendin' is, maar van het ene moment op de andere 'de stalkende ex'.

Verstandelijk begrijp ik het allemaal, kan ik het plaatsen, heb ik het meeste ook wel 'een plekje gegeven' maar diep, diep, diep, diep van binnen heerst er nog steeds volledig onbegrip dat hij het kapot heeft gemaakt.

Dat liefde gewoon 'een keuze' kon zijn.

Gisteren had ik ik je lief.

Vandaag niet meer.

Ik heb veel meegemaakt in mijn leventje, veel ergere dingen. Overlijden van mijn vorige partner bijvoorbeeld. Ben ook geen broekie meer, 37 met best een goed stel hersenen op mijn lijf.
Het kan me dan ook een beetje verbazen dat deze ervaring, van een vrij korte relatie (die was net zo lang als de periode dat het nu uit is) me nog steeds zo kan raken, zo uitermate wereldschokkend voor me is.
Ik zou erg graag van die flashbacks af willen. De herinneringen aan de breuk willen laten rusten, ze de welbekende 'plek' geven, maar ik weet niet goed waar die plek te vinden is.

Zoals gezegd, het gaat goed met me, ik geniet weer, ik slaap goed, ik werk aan mijn carriere, ga vanavond weer heerlijk uit eten met lieve vrienden - heb daar ook echt zin in; Ik heb wat dat betreft niet de klagen. En vaak vind ik het eens niet zo erg meer om weer single te zijn. Kan lekker doen en laten wat ik wil en echt tijd om me heel erg eenzaam te voelen heb ik niet.

Ook het contact met de ex staat hier naar mijn idee los van. Ik geloof niet dat het wel of geen contact enige invloed zou hebben op het herbeleven van de breuk zelf.

Maar de traumatische herbeleving geeft wel een zwart randje om mijn huidige leven. Een extra ketting naar het verleden waar ik graag uit wil breken.

Heeft iemand tips over hoe je dát onderdeel van ldvd kan verwerken?