Beste collega's,

ik wil heel graag jullie mening, want ik zit vast, zo vast.

Het is uit, en er is geen contact. ik heb de laatste 6 weken nu en dan iets liefs gestuurd, en gisteren was de laatste keer dat ik dat ded.

de hele relatie door heeft ze moeite gehad met mijn exen, waar ik geen contact mee heb. Het was meer dat ze dacht ze overal te zien, restaurants waar we niet heen gingen daarom, wijken in de stad.

Gisteren stuurde ik een mail waarin ik niet alleen zei dat dat voor mij nooit een kwestie was, maar dat ze inmiddels de stad over heeft genomen, wij hebben geschiedenis gemaakt. Ik stuurde haar dat omdat ik wist dat ze er zo'n moeite mee had.

Honkbalknuppel op mijn hoofd vanmorgen: ze vond het beklemmed, vervelend dat ik haar niet met rust laat, en ik begrijp dat. Verblind als ze nu is, ziet ze de genegenheid niet mer, of wil ze dat niet zien.

ik heb, zoals ik eerder schreef, steeds nagedacht over het Laatste Bericht. Geen lijmpoging, maar de rauwe waarheid zoals ik die zie.

Nooit gedaan, alleen lieve dingen. Nu voel ik me behoorlijk slecht, en ik weet dat ik hier steeds aan zal denken. Niet meer als lijmpoging, maar alleen voor mij: ik heb die ruimte nooit genomen alles te zeggen.

Mijn vraag aan jullie: de brief die nu in mijn draft zit versturen en haar alles zeggen? Met als resultaat dat ze dat als een aanval ziet, misschien later niet, maar nu wel? Met als resultaat dat een goeie situatie in de toekomst niet meer mogelijk is, omdat ze vind dat ik haar vertrouwen beschaam? Maar ook met als resultaat dat ik het afsluit, alles gezegd heb. Dat ik me toon als de man die ergens verborgen zit in mijn lijf en brein. Dat ik de woede kwijtkan.

Liefst zou ik mooi en volwassen zijn: kort en bondig aangeven dat ik het anders zie, en dat alles op te lossen is. Dat ik voor haar voel, en haar het beste gun. Maar als dat nu niet zo is? Ik ben boos, we zouden bijna gaan samenwonen, en nu is een riendelijk bericht al teveel? Dan zat de liefde blijkbaar niet zo diep...of is dat te kortzichtig?

Is het beter niet te regaren, eindelijk FB vriendschap af te sluiten, en het te laten? Een vriend van me zegt dat ik me er toch niet beter over ga voelen, dat geloof ik ook, maar wanneer is het mijn beurt boosheid te tonen, wrevel te uiten, de waarheid te zeggen? Ik wil die slapjanus niet zijn, die hier en daar iets liefs liet weten, dan een klap op zijn hoofd krijgt, en gaat ligen, een glimlachje als we elkaar tegenkomen. Die ex waarvan ze anderen vertelt, en nieuwe vriendjes, dat ik haar maar lastig bleef vallen en haar niet gereep toen ze zei dat het over is.

Als ik die brief wel stuur, ben ik dat niet: ga ten onder met en knal. Dan zal ze me niet zien als die slappeling van vroeger, maar als strijdvaardige man als het nodig is. Ze zal wel zeggen tegen anderen dat we niet goed waren samen, maar ze zal zelf weten dat ik er anders over denk, dat ik het er niet bij liet zitten.

Wat doen die anderen ertoe? Misschien niet veel, maar als zij over mij praat op een bepaalde manier, betekent het dat ze zo over mij denkt. En dat doet goed denk ik.

Ik wil haar zeggen: your loss, ik hou van je, maar blijkbaar zijn we inderdaad te verschillend.

Hoe voel je je sterker? De waarheid, mijn waarheid, erin knallen, kansen verspillen die er waarschijnlijk toch niet zijn? En vooral, eindelijk zelf inzie dat het niets had kunnen worden? Als ik dit schrijf, is er geen weg terug...wat geeft mij morgen meer rust, dat te weten en dus nooit meer te hoeven denken of ik wel of niet schrijf? Of niets te laten horen en het te laten...zij zal dan denken dat ik weer in dat kleine hoekje ben gaan zitten, slap en gedwee, en ik zal blijven twijfelen over acties die ik kan ondernemen...

Het verdriet zal blijven, maar misschien kan ik het dan een kans geven. Ruzie en onenigheid zijn makkelijker dan hoop en verwachting.

Hoe voel je je sterker? Erboven staan en zeggen: your loss, jammer dat je zo denkt, of alles en alles zeggen...hoe voel je je beter?

Help!