Er zijn van die dagen dat je je niet kunt zetten. Vandaag is er zo een. Ik voel me vreselijk eenzaam. Ik voel me ontzettend waardeloos. Ik kan nergens van genieten. Ik heb nergens zin in. Ik wil huilen en zelfs dat kan ik niet. Dus schrijf ik maar van me af.

Gisteravond was mijn dochter er. Ze ziet er stralend uit. Ze is vreselijk gelukkig. Ze is in verwachting en ze vindt dat schitterend. Ik ben ook wel blij, maar ik geniet er niet van. Ik heb veel te veel negatieve gevoelens.

Eigenlijk ben ik gisteravond te ver gegaan. Ik merk dat ik nauwelijks mijn frustratie, mijn boosheid niet kan uiten. Ik probeer het wel, maar ik kán het niet. Maar ja... Het gaat wel over haar moeder, mijn ex. Die vrouw die het altijd had over empathie, maar niet wist wat ik voelde. Niet wist wat er in mij omging. Ook niet als ik het vertelde.

Mijn dochter lijkt op mij. Ze is nog jong. Ze zit vol levenslust. Ik vind dat prachtig. Maar zij kan zich bepaalde frustraties niet indenken. Want daar is zij nooit tegenaan gelopen. Zij ontmoette haar vriend, mijn schoonzoon toen ze 18 was. Dat is nu dus ongeveer 5 jaar geleden. Haar vriend is alles voor haar, haar vriend doet alles voor haar. Geweldig!
Bij mij is het anders gegaan. Het heeft mij heel lang geduurd voordat ik een leuke vriendin trof. Ik was toen 27. Na een paar maanden was het uit. Zij voelde niet voor mij wat ik voor haar voelde. Ik was erg verdrietig. Ik heb toen een aantal maanden niet geweten wat ik moest doen. Vervolgens heb ik me bij een relatiebureau ingeschreven en een aantal leuke vrouwen ontmoet. Maar dat was het dan ook. Meestal wederzijds namen we afscheid.
Ik verwachtte al niet meer dat ik ooit iemand zou krijgen. Ik voelde me al een randverschijnsel (wat ik beslist niet wilde) en toen ontmoette ik mijn ex. Het begin was zeer ontstuimig en ik dacht dat ik het gevonden had.

Nu ik terugkijk op die periode van 25 jaar, nu weet ik dat het niet waar was. Zij heeft geweldige sex. Zij kan geweldig praten. Zij heeft een mooie stem. Maar...
Eigenlijk was ze verliefd op een ander. Onbereikbaar. Want getrouwd, wilde niet scheiden, kinderen. Achteraf gezien was ik de surrogaatliefde voor haar. Want ik kon wel zorgen voor kinderen, aandacht. En ik deed dat maar al te graag.
Eigenlijk wilde ze onafhankelijk zijn. Happy single zou je tegenwoordig zeggen. Ze wist niet om te gaan met de verantwoordelijkheid die een relatie nu eenmaal met zich mee brengt. Zeker als er kinderen zijn. Ze was in verwachting van #2, toen ik daar achter kwam. Ik wilde haar niet kwijt. Ik wilde het haar naar haar zin maken.
Vanaf #3 ging het helemaal mis. Met de jongste bleek van alles aan de hand. Zij kan niet accepteren dat mijn jongste zoon háár kind is. Haar kind, zoals hij is. Zij ziet alleen maar wat hij niet kan. Dat hij heel veel wel kan, vergeet ze. Ze heeft het mij verweten, alsof ik er wat aan had kunnen doen.
Toen kwam ik in een nare reorganisatie terecht. Later ben ik daardoor werkeloos geworden. Zij is toen gewoon afgehaakt. Ik deed er niet meer aan toe. Vorig jaar heeft ze aangegeven om van me te scheiden. Want we hadden toch altijd ruzie. Ruzie's die zij begon, altijd. Ik heb er niet altijd goed op gereageerd.

En nu zit ik hier. Me eenzaam te voelen. Me waardeloos te voelen. Geen toekomst te hebben. Geen perspectief. Niemand om voor te zorgen. Niemand om leuke dingen te doen.
Ik voel me erg rot. De toekomst is één zwart gat. Met een beetje pech ben ik binnenkort weer werkeloos. Kom ik nog meer in de schulden. Kan ik misschien mijn jongste kind niet meer regelmatig zien (de andere kinderen kunnen het zelf wel regelen). Ik weet niet hoe ik verder moet. Ik hou het amper vol. Ik weet dat dat moet. Want er is niets anders. Maar ik ben het geloof in een toekomst kwijt geraakt. Ik ga nergens meer naar toe (geestelijk).
In principe onderneem ik wel. Want zo zit ik in elkaar. Met vrienden loop ik morgen in de duinen (20 km). Volgende week heb ik mijn eetclub (die opgericht is omdat ik een oproep op het internet gezet heb). Ik onderneem zeker wel.

Maar ja... Mijn gevoel is anders. Innerlijk ben ik totaal de weg kwijt. Ik voel me radeloos, hulpeloos, geldloos, waardeloos, vrouwloos. De enige loos die ik wel zou willen hebben, heb ik niet (dat is zorgeloos). Ik kan alleen maar HELP roepen. Hoort iemand het? Het lijkt erop van niet. Ik weet het niet meer. Ik weet het totaal niet.

Groetjes, Theo.