Daar ben ik eindelijk weer eens een keer. Naar een jaar van hard vechten om me hoofd boven water te houden, met zijn up's en downs zit ik nu weer aardig in een dip.
Dit heeft in ieder geval te maken met de therapie die ik afgelopen week heb gehad waarbij ik aardig gekonfronteerd ben met mijn verleden, de pijn die het doet om in de steek gelaten te zijn toen ik 5 jaar was, en het daaruit komende gevoel dat ik niet de moeite waard ben, en niet belangrijk ben.
En dat ben ik nu dus ook tegen gekomen toen mijn ex me verliet door me een mailtje te schrijven dat het over was, na een relatie van 4 1/2 jaar, en dan wordt je oude pijn weer opgerakeld.
Van jongs afaan altijd het gevoel gehad dat je alles alleen moest doen. Ik had hem in die tijd zo nodig omdat mijn vader ziek was maar ook hij liet me op een heel belangrijk moment in mijn leven alleen.
En dus ben ik op het moment echt het vertrouwen in mensen kwijt, ik probeer het stukje bij beetje wel weer te doen, maar ik ben zo bang, voor de afwijzing dat ik het bijna niet meer durf.
Deze site is weer even een strohalm om weer wat vertrouwen proberen te krijgen in mijn medemens.
Ik weet dat mijn gedachten niet kloppen maar mijn pijn heeft zo de overhand.
Bedankt voor het lezen van dit stukje ik moest het even kwijt omdat ik het even niet meer weet. Maar ik zet door mij krijgen ze er niet onder.

Sterkte allemaal.