Nog even voordat ik echt weer ga stoppen hier, ik moet nog zoveel dingen doen..(onderaan deze blog staat trouwens een heel mooie tekst, vind ik in ieder geval, voor degene die daarvan houden en er net als ik troost en begrip in zoeken!)

Ik had nooit verwacht dat dit zolang zoveel pijn en invloed kon hebben. Nu een half jaar geleden dat ik zelf definitief afscheid heb genomen omdat het gewoon niet meer ging, voor mij teveel pijn deed. Voor mezelf gekozen, heel goed en na het afscheid ook echt niets meer van mijn kant laten horen.

Nu dus een half jaar geleden, en hoelang gaat het nog duren? Hoelang kan dit pijn doen, kan pijn en gemis iets zijn voor altijd? Emoties zijn vaak dingen die overgaan, dus dit kan ik geen emoties meer noemen. Het lijkt gewoon een deel van mij geworden, alsof ik het maar moet accepteren.
Meer dan een jaar geleden is dit begonnen, en steeds als ik de bodem bereikt dacht te hebben bleek er nog een dubbele bodem te zijn, en nog een en nog een.. En nu heb ik niets meer over.

Wat ook zo pijnlijk is, is dat ik mezelf zo zie veranderen. Ik ben mezelf al een half jaar kwijt, en zoek af en toe wanhopig naar de 'ik' hiervoor. Ik probeer het zo erg een plekje te geven maar het blijft zo overheersen.
Overal waar ik loop denk ik hem te zien, in alles wat ik hoor heb ik het gevoel herinnerd te worden aan alles.

De scherpe kantjes zijn eraf, het ''every night you cry yourself to sleep, thinking why does dit happen to me, why does every moment have to be so hard, hard to believe it'' is voorbij. Ik huil niet meer de hele dag, heb niet meer nergens zin in. Maar misschien vind ik dit nog wel erger. Want toen ik op het begin zo vreselijk verdrietig was, zo ongelofelijk hard in een put donderde wist ik dat dat over zou gaan. Dat er een dag zou komen dat ik rustiger zou zijn.

En nu ben ik daar beland, beland op de plaats waarvan ik wist dat ik zou komen. Alleen had ik het me zo anders voorgesteld. Ik dacht dat wanneer die stekende pijn over zou zijn ik me beter zou voelen, dat ik net als altijd er weer beter bovenop zou komen. Maar dat is niet zo, en bestaat nog iets daartussenin waar ik voorheen geen benul van had.
Het stille verdriet, het ''ik schreeuw om jou liefde, maar zwijg als het graf'' het ''you always smile, but in your eyes your sorrow glows''.
Het langzaam gaan wennen aan het feit dat dit niet overgaat.

En dat vind ik nog veel enger, want ik heb alles al geprobeerd en het is er nog steeds, de scherpe kantjes zijn er vanaf en nu is er iets en iemand over die ik helemaal niet meer terug ken. Soms word ik daar zo wanhopig van, bang van, alles is zo onzeker. Er zijn momenten dat ik echt niet meer weet wat ik nog steeds fout doe, waarom dit in godsnaam zo lang zoveel invloed heeft. Wat ik in hemelsnaam moet doen om mezelf weer terug te vinden, om het te laten en een plekje te geven.

En soms word ik overvallen door onbegrip, alsof ik een leven leef wat mijn leven niet is. Mijn grote liefde, ik vooral zijn grote liefde, mijn hele verleden en mijn toekomst heeft me in de steek gelaten. Dan kan ik het nog steeds niet geloven, alsof ik het net heb gehoord en iemand een grap met me heeft uitgehaald die zo slecht is dat ik daar echt niet in ga trappen. En dan besef ik me dat het geen grap is, maar iets zo groots en onbegrijpelijks dat ik het niet kan relativeren waardoor ik het gewoon niet op een plek kan zetten waar het kan rusten.

Het lijkt wel alsof ik niet gelukkig meer mag zijn. Alsof ik mijn geluk genoeg heb gehad, alsof ik al genoeg geluk heb mogen ervaren voor de rest van m'n leven. Op het begin kon ik nog denken, oke ik heb hiervan geleerd dit is goed geweest ook voor mezelf. Maar waarom moest ik juist bij hem van mijn eigen fouten leren? Waarom mocht dat niet eerder, bij iemand anders, en dat hij daarna pas in mijn leven kwam toen ik wist wat het goede was. En ik heb geleerd, ik heb echt geleerd laat het nu dan overgaan! Hoeveel meer moet ik nog gaan inzien?
Zelfs als ik denk dat het beter gaat, als ik weer lol heb en ik een klein beetje hoop krijg. Juist dan komt hij om de hoek kijken.

'' Ain't it crazy how you think you're gonna be okay
'till you remember things will never gonna be the same,
again
And ain't it crazy how you think you've got your whole life planned
'till you find out it was never ever in your hands''

Bedankt voor degene die het tot hier hebben gelezen, ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ben nog zo verdrietig en voor onbegrip. Ik dacht dat echte liefde niet kapot kon. Ik heb nu uitgevonden dat je het zelf kapot kan maken. En ik weet niet of ik ooit met dat schuldgevoel zal leren leven. Het enige wat ik me nog kan bedenken waardoor ik weer gelukkig kan worden is een nieuwe relatie, zodat ik zie dat het nog kan. Dat dit het niet was voor mij. En laat nou juist een nieuwe relatie iets zijn wat ik me niet kan voorstellen, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit weer zoveel van iemand zal gaan houden die dat ook zoveel terug voelt voor mij.

Hij is er overal en altijd, hij en het verdriet.
Ik geef het verdriet even het woord:

Ik kom pas als je liggen gaat
Je klaar bent voor de nacht
Ik kom in beelden, in fragmenten
Hard ineens en onverwacht

Ik kom terwijl je uit het raam kijkt
Van je favoriet cafe
Ik zal er zijn zodra je even denkt
‘ik heb er vrede mee’

Als je eens rustig over zee kijkt
En je denkt: ‘nu heb ik rust’
Heb ik je onverwachts en zachtjes
Keihard op je ziel gekust

Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
Maar zo vreselijk oud ben ik nog niet

Ik kom het liefste als je luistert
Naar een onverwacht mooi lied
Ik kom pas kijken, weken, maanden
Na het echte groot verdriet

Ik schuil in weggestopte foto's
Iets wat je vindt onder de bank
En echt ik ben niet te verdrinken
Ik schuil het makkelijkst in drank

Ik kom soms midden in het lachen
Dat zó overgaat in huilen
Het zijn precies dezelfde tranen
Die alleen maar van hun namen luiden

Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
Maar zo vreselijk oud ben ik nog niet

Maar het liefste kom ik ’s nachts
Als je niet slapen kan
Juist dan, juist dan

Heel veel sterkte allemaal, en bedankt voor het lezen.
Liefs, x Isa