Mijn schoonzus belde net op, we hebben wel meer dan een uur gepraat. Al onze naaste familieleden (schoonzussen, schoonmoeder, mijn opa, tante) beginnen nattigheid te voelen, waarom zij nooit thuis is. Ik wilde er mee wachten, eerst met mijn (ex)-vrouw bespreken, voordat ik iedereen vertel wat dat zij nu een ander heeft en dat we binnenkort gaan scheiden. Maar zij ging doorvragen en heeft mij alles toch kunnen laten vertellen, zij maken zich allemaal zorgen en weten dat er iets niet klopt. Wat mijn schoonzus vooral niet begrijpt, los van onze relatie, dat zij de kids zomaar in de steek kan laten, ze is er nauwelijks voor de kinderen. Wat ze ook doet, als moeder de kids min of meer in de steek laten valt nooit goed te praten. Vertel mij wat, ik heb mijn ex dit al duizenden keren verteld, maar ze ontvlucht dit steeds, ze ontvlucht zichzelf en zit in een roze wolk bij die ander, ze leeft in haar droomwereld, en wil niet meer terug, zo lijkt het. Vooral als haar zussen tegelijk over haar heen vallen, daar zit ze denk ik ook niet op te wachten. We hebben over mijn moeilijke periode gehad, dat ik ondanks alles toch heb kunnen redden, mijn baan opgezegd, freelance bestaan, vader en moeder tegelijk voor de kids, ondertussen mijn liefdesverdriet toch proberen te verwerken. Tja, iemand moet toch sterk blijven voor de kids, ik had ook geen keus, ben daardoor sterker en harder geworden zei ik nog voor de grap. Ze bewondert mij wel, dat deed me wel goed, en zij heeft heel veel begrip voor me, en zei dat de familie altijd ook voor mij zal zijn, ik ben een soort broer voor haar, voor altijd, heeft me erg ontroerd. Dat ik haar niet zal verliezen als familie, mochten we scheiden, kreeg er tranen van in mijn ogen, wou dat ik hen alles eerder had verteld, maar wilde haar teveel beschermen denk ik. Tja, zij kon haar ogen niet geloven, ok, het feit dat de relatie stuk kan lopen, dat kan, maar het feit dat ze de kids links laat, dat kan zij en mijn schoonmoeder niet geloven, ik heb mezelf dat ook duizenden malen afgevraagd. Ik heb haar alles zo nuchter en helder mogelijk verteld, zonder boosheid, eerder opluchting, zonder verwijten, ook begripvol tegenover haar. Wat ik ook tegen mijn schoonzus zei is dat we als familie haar moeten proberen te helpen, niet meer oordelen, dan komt ze helemaal nooit meer terug. Gelukkig ben ik niet gek geworden, ze was met mij eens, dat dit niet klopt, de kids zo links laten liggen, heb niet alles over onze relatieproblemen verteld, over haar vreemdgaan eerder, nu nr.2 enzo, dat is aan mijn ex zelf, we hadden meer over haar gedrag tegenover de kids, dat is wat nu telt. Gelukkig beaamt mijn schoonzus dat, toch iemand van mijn naaste familie kunnen vertellen, voelde me zoooo opgelucht, nu maakt het niet meer uit, de hele familie en de kids mogen het allemaal weten, dat we binnenkort gaan scheiden, maar ook dat ze eigenlijk de weg kwijt is, wat mijn ex zelf ook beweert, een moeder laat haar eigen kinderen nooit zomaar in de steek, behalve als ze in een roze wolk zit denk ik dan. Ik betrap me erop dat ik alles nuchter over heb gebracht, omdat ik veel begrip van mijn schoonzus heb ontvangen, kon ik gerust alles vertellen, ik heb mijn ex zelfs diverse keren beschermd, dat ze de weg kwijt is, dat we samen altijd voor haar moeten zijn, anders raakt ze straks iedereen kwijt, dat wil ik niet, ik wil dat de kinderen ook nog een moeder hebben, maar zelfs die hoop begint te vervliegen, ik heb een beetje vermoeden dat de kans klein is dat ze weer die moeder zal worden die ze ooit was, onvoorwaardelijk van de kinderen hield, de kids altijd op nr. 1 heeft geplaatst. Ook als vrouw was ze zeker niet slecht, maar nu is ze geen schim meer van vroeger, zelfs de familieleden voelen dat ook, een tijdje geleden al, ik zelf denk dat ze door midlifecrisis, depressies, sinds de dood van haar oma alles in een stroomversnelling is gekomen. Een jaar geleden al zag ze steeds afweziger uit, ze deed wel haar best om te doen alsof, maar zelfs de kinderen konden haar hart niet echt meer bewegen, dat zag en voelde ik toen al, we hadden wel eens over, ze zei dat ze leeg en depressief voelde, we hebben erover gehad, maar ze wou het niet met me delen, zei dat ze dat zelf ging oplossen. Het resultaat zie je nu, ze was eerst een aantal maanden vreemdgegaan met de man van haar vriendin, puur voor de sex, en 2 maanden geleden heeft ze een ander ontmoet, nu volgens haar wel serieus, en wil na 2 weken al scheiden, ze dwong mij zelfs. Kwam zomaar uit de lucht vallen, als een koude douche, ze wilde in het begin helemaal geen contact, en wilde opeens niet meer aan het huwelijk werken. Daarna werd het contact met de kinderen ook steeds minder, nu ik doordeweeks moet werken had ik gehoopt dat ze vaker voor de kids terug zou zijn, maar zelfs dat kan ze niet meer opbrengen, mijn oudste zorgt thuis voor de 2 jongsten, echt heel triest eigenlijk nu, dat doet mij nu heel erg veel pijn en verdriet, om mijn kinderen zo te zien, zo verwaarloosd door hun eigen moeder, hoeveel ik dat ook probeer te compenseren, ze hebben uiteindelijk ook een moeder nodig.

Pff, zucht, ik kan nu niet eens meer verdrietig om worden, na talloze keren teleurgesteld te worden zijn mijn tranen op, maar het is in en in triest als de moeder er niet meer voor de kinderen zijn, jongste zoontje van 7, beetje stil en verlegen, net als ik vroeger, een dochter van 9, zonnetje in huis, vrolijk en spontaan, lijkt erg op haar moeder, dochter van 13, zit te puberen, lief, verlegen, en sterk meisje, weet wat ze wil, dan de oudste van 16, langer dan ik, groot en sterk, erg sportief, lieve en verlegen jongen, in trek bij de meiden, sterk van buiten maar klein hartje. Ik zei steeds tegen mijn schoonzus, dat ze geen zorgen meer hoeft te maken over mij en de kids, wij redden ons wel, hebben niets anders gedaan de afgelopen 2 maanden, maar dat we allemaal meer zorgen over mijn ex moeten maken. Moeten haar de mogelijkheid geven om op de familie terug te vallen, mocht die relatie fout gaan, anders wordt ze echt depressief, met zelfs zelfmoordneigingen ben ik bang, ze is nu echt ver weg.
Uit dat telefoontje blijkt gelukkig dat ik niet gek ben geworden, en de situatie niet overdrijf, dat beweert mijn ex altijd, om haar eigen geweten te sussen. Ik heb ook gezegd dat ze nu ook vlucht voor haarzelf, haar eigen geweten, en voor haar familie, maar als straks alles bekend wordt dan zal het voor ons allemaal een opluchting worden, eindelijk, want achteraf is de onzekerheid en geheimhouden veel erger dan de waarheid vertellen, hoe erg de waarheid ook is, had ik dit allemaal maar eerder verteld, dan had mij dit veel schrijven op deze site gescheeld, krijg klamme handen van, kan wel blindtypen, dat scheelt wel, maar moet voor mijn werk ook veel achter de pc, is wel vermoeiend
Ach, het ergste leed is al geschied, is maar beter dat onze naaste familie hier achter komt, en de kinderen dit ook te weten komen, had ik dit maar geweten, dan had ik iedereen dit veel eerder verteld, dat opkroppen is niet echt gezond voor me geweest, ook niet voor de kids en familie. Mijn familie had allang een vermoeden, maar durfde niet echt te vragen, tja, ze zijn ook niet gek, weten ook dat mijn ex bijna nooit thuis is.

Zucht, voel me opgelucht, vanaf nu kan het alleen maar beter worden, ik zie een zonnige toekomst voor ons, alleen hopen dat ze meer voor de kids zal zijn, anders moet ik voor oppas zorgen, maar oppas is anders dan een moeder, maar ik ben nergens bang meer voor, hoe dan ook, we zullen dit weer wel kunnen overleven, ook zonder mijn ex, we doen nu namelijk niet anders..pfff

Bedankt voor het lezen, gedeelde smart is halve smart, zonder jullie was ik nooit zo sterk en snel uit mijn dal geklommen.

Liefs,

Mr Bean