Ik heb haar terug gezien, na 3 weken. Ze heeft niet veel moeite genomen om goed met me te communiceren, het kwam niet echt van haar kant. Het heeft een uurtje geduurd maar, meer tijd had ze niet (waarheid).

Ze zegt dat ze volledig over de pijn heen is (want het was een zware break-up voor beiden). Ik ben er van overtuigd dat ze seks heeft gehad nu met haar rebound, maar ook ergens dat het ver gedaan is met haar rebound (ze spreken publiekelijk zelfs niet meer tegen elkaar, hij begint haar van horen zeggen een beetje te stalken). Langs ene kant moet ik er echt van kotsen, want ze beweerde dat ze helemaal niet zo makkelijk was, langs de andere kant begrijp ik het, het is menselijk om seks te hebben... ergens is het ook goed dat de seksuele spanningis beantwoord tussen hen. Nu is dat gebeurd en zal die drang naar seks misschien wegebben en kan de rebound achterwege gelaten worden.

Het feit dat ze over de pijn heen is, betekent dat haar gevoelens voor mij ook volledig wegzijn. Ik zei haar dat ik nu echt kan beginnen verwerken en de laatste hoop die ik koesterde opgeven. Hierop zei ze dat ze niet wist wat de toekomst ging brengen ("binnen enkele maanden, wie weet"). Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Ik zal er alleszinds geen hoop aan geven, aan dit zinnetje.

Ze zei ook dat het goed met haar ging. Ze heeft wel toegegeven dat ze niet zo gelukkig is als dat ze in de relatie was. Ik heb haar gevraagd te koesteren wat we hebben gehad, dat ik ergens altijd ergens van haar zal blijven houden, maar dat ze moet doen wat haar gelukkig maakt.

Ik kon haar eventueel volgende week bij haar thuis gaan bezoeken om eens iets te gaan drinken, om langer te kunnen spreken. Het is een zeer lange rit met de auto, en ik weet niet goed of ik het wel moet doen. Ze staat ervoor open om eens een langer gesprek te hebben, ook al staat ze daar natuurlijk niet echt voor te springen. Ergens is het wel goed dat ik dit contact met haar terug kan leggen.

Ik heb de voorbije 3 dagen (na het weerzien) een beetje beter kunnen verwerken, omdat ik ergens kan beginnen leren leven met de feiten : ze heeft nihil gevoelens over voor me. Ik voelde me de 3 voorbije dagen terug sterker worden, klaar om alles achter mij te laten.

Ze heeft daarnet ook nog even met me gesmst (vanuit haareigen), en ik bespeur dat ze er alles aan doet om me geen hoop te geven via de manier waarop ze smst. Het was een kort gesprekje over koetjes en kalfjes.

Maar nu voel ik dat mijn verdriet opeens terugkomt. Het gemis is terug serieus aan het groeien. God, wat mis ik haar.

... Ik voel dat ik haar terug niet wil laten voor wat het verleden is, maar dat ik haar terug wil veroveren. Is dit fout? Ik weet wat jullie zullen zeggen
"laat haar voor wat ze is, je komt er sterker uit, en enkel dan zal je haar terug kunnen krijgen".
Dit is waar... maar hoe kan ik haar langs één kant in het verleden laten, en haar langs de andere kant nog steeds terugwillen?

Nu moet ik de beslissing nemen met haar iets te gaan drinken volgende week. Ik denk dat ik zal gaan... Ik moet gaan. Ik moet haar zien. Ik moet eens een langere tijd met haar op kunnen trekken en spreken dan dat kleine stomme uurtje van 3 dagen geleden.

Ik dacht even dat m'n strijd ten einde was... neen, zover is het nog niet.