Soms heb ik het gevoel dat het beetje bij beetje wat beter gaat, maar soms ook dat ik totaal stilsta en niks vooruitkom. Of zelfs achteruit aan het gaan ben. Vorige week had ik een behoorlijke dipweek weer en deze week gaat het over het algemeen wel ietsje beter, maar geweldig is het nog altijd niet. Op dit moment verkeer ik ook weer in een wat trieste bui. Triestheid veroorzaakt door nostalgie. Terugdenken aan het verleden met wetenschap van het heden, dat is wat voor het gevoel dat ik nu heb zorgt.

Van de week heb ik M. weer gezien, voor het eerst weer sinds twee maanden. Ze had me de dag ervoor per SMS al laten weten dat ze de resterende spullen die bij mij nog altijd in de opslag stonden, wilde ophalen. Eindelijk. Ik vond het typisch dat ze contact opnam per SMS - niet even bellen, zodat er geen gesprekje plaatsvindt en er niet over en weer eventueel gevraagd zou kunnen worden hoe het met de ander gaat. Naar mijn idee zette het vluchtgedrag voort.

Ik had er daarom eigenlijk niet op gerekend dat ik haar nog zou zien. We hadden de laatste keer dat we elkaar spraken, meer dan een maand geleden, afgesproken dat ze zichzelf toegang zou verschaffen tot de opslag omdat ze mijn sleutels nog had, de spullen in de auto zou laden en dan de sleutels in de brievenbus zou doen. Tot mijn niet geringe verbazing ging echter de bel zo rond de tijd dat ze zei dat ze zou komen en inderdaad, ze stond voor de deur. Ze had nog een DVD van mij, die ze me persoonlijk overhandigde en ze zei dat ze nu de spullen in de auto zou gaan laden. Ik had me voorgenomen voortaan wat afstand te proberen te bewaren, omdat zij dat ook de hele tijd had gedaan. Reageerde dus alleen maar op wat ze tegen mij zei en reageerde redelijk kort (maar niet onvriendelijk ofzo). Wel flapte er weer een grapje uit voordat ik het doorhad.

Nadat ze met haar vader de spullen had ingeladen, kwam ze nog even de sleutels aan me afgeven. Wederom probeerde ik redelijk kort te zijn. Ik had al via via vernomen dat ze een nieuwe baan had, waar ze zo lang naar op zoek was geweest, dus ik dacht ook: ik ga niks vertellen als zij het ook niet doet en ik wil er ook niet naar moeten vragen. Die rol heb ik lang genoeg gehad en dat heeft me uiteindelijk ook geen verbeterd contact opgeleverd. Maar ze vertelde me inderdaad dat ze die nieuwe baan had en was er erg enthousiast over. Het bleek inderdaad om die baan te gaan waarvan ik haar de vacature had gestuurd. Het lag op het puntje van mijn tong om iets te zeggen als 'heb ik toch nog iets goed gedaan in de afgelopen paar maanden', maar het bleek niet nodig, want ze bedankte me al uit zichzelf. Ik vond het verder ook niet nodig om half verbitterde opmerkingen te gaan maken.

Het vertrouwde, fijne gevoel was er nog steeds. Het kostte me moeite om niet van alles aan haar te vragen, hoe het met haar ging en noem maar op en het kostte me moeite om niet honderduit te gaan vertellen waar ik in de tussentijd allemaal mee bezig was geweest. Toen ze van haar baan vertelde, vond ik dat ik van mezelf ook wel een paar dingetjes mocht vertellen en dat heb ik ook gedaan. Ook daar reageerde ze erg enthousiast op. En ze zag er natuurlijk weer hartstikke leuk uit, kleren die ze nog niet had toen we nog bij elkaar waren, maar die haar erg leuk stonden. Het liefst had ik haar gewoon mee naar binnen getrokken om de hele avond bij te praten. Zo raar, dat dat vertrouwde gevoel er nog steeds is, ondanks alles. Wel voelde het minder 'onnatuurlijk' toen ze na het korte (maar toch wel fijne) gesprekje weer vertrok - kennelijk begint het idee dat ze niet meer bij me hoort, toch te wennen. Het is hoogstwaarschijnlijk de laatste keer geweest dat wij elkaar in zo'n situatie, zonder anderen erbij, hebben gezien, maar het afscheid was zonder enige emotionele lading - een simpele 'doei', alsof ze morgen zo weer op de stoep zou kunnen staan.

Hoe het ook zij, het blijft moeilijk. Wel moet ik zeggen dat ik eigenlijk zou hebben verwacht dat zo'n confrontatie meer met me zou doen dan het gedaan lijkt te hebben, maar misschien viel het wel mee omdat ik de dagen na de ontmoeting het vrij druk heb gehad met van alles en daarom weinig tijd om erbij stil te staan.

Gisteravond was ik met een vriend met iets bezig. De laatste keer dat we daarmee bezig geweest waren, was ongeveer anderhalve week voordat het uitging tussen M. en mij. De bezigheid vergde meer concentratie van die vriend van mij dan van mij, en zodoende kwam het dat mijn gedachten wederom naar het verleden dwaalden en de bewuste vorige keer dat we daarmee bezig waren opzochten. Het was vlak voor het einde van onze relatie, maar het gevoel was die avond ongecompliceerd goed. Die vriend en ik waren druk bezig en M. besloot in de tussentijd koekjes te gaan bakken, wat ze zo heel af en toe wel eens deed. Af en toe liep ik even naar de keuken, bijvoorbeeld om nieuwe drankjes te pakken en dan liep ik bij haar langs en gaf ik haar een knuffel. De lethargische stemming waar ik het laatste half jaar in verkeerd had, speelde die avond niet echt. Ik was ongecompliceerd blij en zij ook, leek het. Toen ik later op de avond weer langskwam en zij de koekjes zo'n beetje klaar had, liet ze me zien dat er een hartvormig koekje tussen zat, die ze speciaal voor mij had gemaakt. Dat zijn dingen die ik heel erg kan waarderen en ik zei dan ook dat ik dat lief van haar vond en gaf haar een knuffel. Toen ze later de koekjes presenteerde, zat het hartvormige koekje er ook bij, maar ik besloot dat dat een speciaal koekje was en daar dus niet meteen mee te beginnen - die wilde ik voor later, samen met haar, bewaren.

De dagen daarna waren echter minder fijn en ongecompliceerd; de problemen waar we mee kampten speelden weer wat op en de koekjes werden een beetje vergeten. Uiteindelijk waren de koekjes oud en werden ze weggegooid. Ik heb het hartvormige koekje uiteindelijk nooit mogen proeven.

Gisteravond was niet de eerste keer dat ik daaraan terugdacht, maar het leefde wel veel meer. En nog steeds krijg ik bijna tranen in mijn ogen bij de gedachte aan dat speciale, hartvormige koekje, dat ze speciaal voor mij had gemaakt, anderhalve week voordat ik onze relatie beeindigde...