Had vandaag een dagje met een zware dip. Uitgerekend vandaag kruis ik haar, voor één keer zonder vriendinnen in de buurt. Lopen recht op elkaar af, de zon fel in haar ogen (wat het gesprek een beetje bemoeilijkte). Heb vriendelijk goeiedag gezegd (kus op wang, hand op zij). Gesprekje over koetjes en kalfjes, een beetje zoals tussen 'twee kennissen van zien'. "Hoe loopt het studeren?" en van die dingen. Het gesprek liep heel stroef, en het was een ongemakkelijke situatie. Ik vond dat zij het ook een beetje een ongemakkelijk weerzien vond, maar niet zozeer als ik. Ik kon met moeite mijn zinnen afmaken, charmant en 'over her' ben ik alvast niet overgekomen (had wel net m'n haar laten knippen ). Ik heb de neiging in situaties waarin ik me ongemakkelijk voel, me zeer vreemd te beginnen gedragen en vreemd te beginnen spreken. Dat weet ze wel dat ik dat soms doe

Dan was het even een ongemakkelijke stilte, dan zei ze dat ze naar haar vriendin moest (fake'te een smsje ofzo), heb dan gezegd dat ik ook doormoest, "tot de volgende", zonder kus, en elk ons eigen pad voortgezet.

Achteraf was ik niet tevreden van het gesprek, had barstende hoofdpijn en terug een licht trillen in m'n handen van de emoties. Ik heb gemerkt dat ik er nog steeds veel moeite mee heb.

We hebben veel gemeenschappelijke vrienden, en veel gezamenlijke feestjes voor de boeg. Hopelijk kan ik hier ooit mee overweg. Ik wordt er gek van dat ik steeds zo emotioneel overkom, terwijl ik in normale alledaagse omgang héél relaxed en sociaal ben.

Het is vreemd dat communicatie nu zo stroef verloopt, met iemand waarbij je zoveel hebt gedeeld...