Hoi allemaal,
Ben al geruime tijd niet meer echt actief op de site bezig geweest, omdat het voelde alsof het redelijk goed ging, was druk bezig met werken, sporten, mijn dochters en af en toe uitgaan.
Echter de laatste weken is mijn liefdesverdriet gevoel weer in alle hevigheid teruggekomen, hoewel het op dit moment wel weer om te doen is waren er de laatste weken weer dagen dat ik zo gauw als ik thuis van mijn werk kwam weer in huilen uitbarstte.
Het voelde weer net zo erg als in het begin van onze breuk, toen ik helemaal kapot was.

Dat zal waarschijnlijk zijn wat ze bedoelen met terugvallen, soms voelt het alsof het nooit ophoudt, alsof ik maar aan haar blijf denken.
De ene keer is het de pijn van het missen, het terugverlangen, de andere keer is het weer de kwaadheid, de woede jegens haar om wat ze gedaan heeft.
Maar in alle gevallen is zij het onderwerp van mijn gedachten, en hoewel ik dat eigenlijk niet wil, gaat het onbewust.

Me steeds nog afvragen hoe het nu met haar zal gaan, of ze al een ander heeft ?, Waarom het zo moest ?, vragen waar ik toch nooit een antwoord op zal krijgen, ik weet het.
De enige keer in het begin dat ze, op mijn verzoek, nog een gesprek met me wou hebben, heb ik dat zelf afgeketst omdat ik voelde dat toen niet aan te kunnen.

Ik weet dat niemand het waard is om mij zo verdrietig over te voelen, dat ik een eigen persoon ben, een leuk persoon zelfs, en zeker de moeite waard ben.
Alleen heeft zij, door haar uitspraken en door mij te verlaten,dit feit een enorme klap gegeven en kan ik me nog steeds geen toekomst voorstellen waarin die leuke, enthousiaste, complete man die ik was er weer zal zijn.

Toch blijf ik me maar vasthouden aan de hoop dat het eens over zal zijn, dat ik eens met liefde terug kan kijken naar het moois wat we gedeeld hebben, want dat is wat ik graag zou willen.
Voor nu blijf ik maar volhouden, soms zwaar te moede, in deze grijze leegte.

Groet,
Roel.