Terugvallen op de basis. Hoe goed ik ook mijn best doe, als er onverhoopt iets ergs gebeurt en ik val terug, dan ontmoet ik mezelf weer, dan besef ik dat ik nog veel van mijn ex houd. Er is af en toe wel boosheid, vooral als de film weer wordt teruggedraaid voor degenen aan wie ik nog het verhaal moet vertellen. Dat houden van is wel anders geworden, zonder verwachtingen, zoals tussen man en vrouw. Maar die liefde is soms wel verwarrend, moet nog goede balans zien te vinden. We hebben vanwege de kids de luxe om daarna te blijven omgaan, als exen, misschien is dat minder pijnlijk, hoef je je verleden niet te vergeten, het leeft voort in mijn ex en de kids. De pijn zit 'm vaker in het loslaten van het verleden dat niet meer voortleeft. Als ik mijn kids en ex niet meer zou zien, dan zou mijn dal veel dieper zijn? Ik denk dat voor mensen met relatie zonder kids die met ruzie uit elkaar gaan het veel zwaarder hebben. Ik heb nog de luxe om met mijn ex te mogen communiceren, en heb de kids nog. Mag het eigenlijk niet vergelijken,, maar toch. Hoewel bij stukgelopen huwelijken met kids, als ze wel met ruzie uit elkaar gaan, dan is het wel extra zwaar en pijnlijk, beiden willen de kids nog zien, frustraties via de kids uitgespeeld. Verdriet verdwijnt eerder als mensen met hun exen vrede kunnen sluiten denk ik, zodat het hoofdstuk echt goed afgesloten kan worden. Als je kids hebt is dat echter niet gemakkelijk, je moet die ex relatie ook nog eens onderhouden voor de rest van je leven.
Terugkomend op het terugvallen, iedereen heeft een thuisbasis nodig om op terug te vallen, je bent immers niet altijd sterk, thuisbasis met veel warmte en liefde, dan maakt het niet uit of je arm of rijk bent, ziek of gezond, mooi of lelijk, sterk of zwak, succesvol of niet, je blijft gelukkig, ondanks de tegenslagen. Die basis was mijn vrouw, en de kids natuurlijk. Nu zonder haar zoek ik naar een nieuwe basis, houvast, nieuwe balans, de kids, stukje wijsheid, innerlijk geluk, veel steun en begrip van deze ldvd site, stukje afleiding, dat houdt me nog op de been, mar is het sterk genoeg als thuisbasis? Zonder haar glij ik weg, probeer naar houvast te zoeken, maar zie opeens de andere handgrepen die ik voorheen niet zag, om me aan vast te klampen. En heb ontdekt dat ik me soms best wel mag laten glijden op die glijbaan, durf nu wel meer. Maar ben uiteindelijk ook maar een mens, met mijn zwakheden en angsten, en verlang daardoor erg weer naar die thuisbasis...
Mr Bean
vrije val, zonder parachute
Zo kan je misschien mijn geval het beste omschrijven tijdens en de eerste periode na de breuk. Een keiharde breuk waarbij ik keihard op de grond viel. De eerste 2 dagen leek ik wel verpletterd te zijn, maar daarna kwam ik weer overeind.
Ik weet eerlijk niet wat beter is Bean. Jouw soort breuk, of mijn soort breuk. Wel weet ik dat als er kinderen zijn, het beter niet een breuk met haat en nijd kan zijn. Want jullie moeten nog wel samen communiceren.
In alle andere gevallen geloof ik eerder in cold turkey. Daarbij wil ik het niet zozeer met mijn situatie vergelijken, want die is vrij extreem.
Maar tijdens een eerdere breuk heb ik ervaren hoe ik nog wanhopig vast probeerde te houden aan die toenmalige ex. Hoe ik hem niet los kon laten en daardoor vaker gekwetst werd dan achteraf nodig was. Niet omdat die ex nu zo naar was, maar dat kwam door mijn eigen verwachtingen die ik nog van hem had.
Iedereen heeft een basis nodig, op diverse manieren eigenlijk: familie, vrienden, een eigen huis... Gelukkig heb ik dit allemaal. Dat er nu geen kerel is, ach dat komt misschien nog wel.
kalkoen
Vooral op dit moment wil ik mijzelf laten vallen in complete vrijheid. Lukt nu ook super nu mn ex op vakantie is en ik niet steeds geconfronteerd wordt met zijn verzoeken om als vrienden met elkaar om te gaan.
Als vrienden met elkaar omgaan lukt pas als je de scheiding verwerkt is. Als je het beeld dat jullie geen geliefden meer zijn hebt geaccepteerd.
Dat verwerken willen sommige mensen nog wel eens overslaan om onder het mom van 'laten we vrienden blijven'(manipuleren) toch grip op de ander te houden.
Ik ben dus ook voor 'cold turkey'! Geef elkaar de ruimte om los te komen....
Mr Bean @Anitasten nog een kalkoen
Hey Anita, panic is voor cold turkey, jij ook al? Heb al genoeg eten gemaakt thuis, schoonmoeder neemt nog extra eten mee, nu ze ook meer weet van ons, via mijn schoonzus. Gelukkig hoort ze me niet uit, vind dat mijn ex dat haar maar moet vertellen, is veel eerlijker voor haar idd.
Is zo herkenbaar, bij mij ook, als mijn ex er niet is voel ik me veel vrijer. En dat als vrienden omgaan, dat verzoek deed ik haar veel te vroeg, als smoes idd om toch grip te krijgen denk ik, achteraf merk ik dat ik nog lang niet alles heb verwerkt. Vandaar nog steeds boosheid en verdriet, door het steeds meer moeten loslaten, al die draadjes, dat loslaten doet weer pijn. Maar inmiddels gaat het al veel beter, heb wel nog een lange weg te gaan, ben nog niet zo ver als jij, jij als ervaringsdeskundige geeft mij enorm veel nuttige informatie, heeft mij enorm veel inzicht gegeven in de situatie en in mijzelf.
Ik heb mijn ex inmiddels al zo vaak verteld dat ik nu dat nog niet kan opbrengen, als vrienden met elkaar omgaan, dat ik nog tijd nodig heb, zit nog teveel boosheid en verdriet in me dat verwerkt moet worden. Anders smijt ik weer met verwijten enzo, doe ik haar en mezelf weer pijn. Nee, het is beter zo, haar zo weinig mogelijk zien, is voor ons allemaal beter.
Thanks voor je kalkoen
Mr Bean
Mr Bean @panic cold turkey
Tja, ik denk dat we verschillende soorten breuken niet echt met elkaar kunnen vergelijken. Wat ik wel weet is dat bij relaties met kinderen achteraf altijd ingewikkeld blijft, je moet de ex relatie nog onderhouden, voor de kids. Misschien kies ik toch liever voor cold turkey, ben je er gelijk van af, kost misschien minder moeite. Ik voelde me vooral in het begin toch gevangen, met de rug tegen de muur, want op papier scheiden betekent nog steeds voor de rest van ons leven blijven omgaan, wat de situatie nog ingewikkelder maakt, zo krijg de nieuwe relatie minder kans, vond het eerst oneerlijk.
Ben blij voor je dat je een basis hebt om terug te vallen, scheelt toch wel. En je hebt je katten nog voor warmte en liefde, ik mijn kinderen, heb wel een duurdere hobby zo
Maar nu ik minder onrust, verdriet en boosheid voel, en weer in een heldere mood ben, vooral dankzij jullie, kan ik zeggen dat het achteraf toch minder erg is dan de angst ervoor in het begin, zag allerlei doemscenario's al voor me.
Net als bij de tandarts, gisteren geweest, was banger voor de angst dan het daadwerkelijk pijn deed, maar zat wel te zweten, watje dat ik was
Mr Bean
mrbean dat bedoel ik dus
onze thuis basis lag in spanje , en door haar gelieg en bedog ben ik , en ook mijn kinderen dat kwijt
en ze laat zelfs haar eigen kinderen niet meer toe , dat noem je dus duidenlijk de weg kwijt zijn
dat zamen eten lachen huilen reizen van noord tot zuid spanje , winkelen bowlen zwemmen enz enz ineens alles kwijt
maar ik denk dat ik weer ga hoppen spanje nl. en daar een apartementje koop aan het strand , en weer op de terasjes ga zitten met ook mijn meiden weer die dan langs komen , DUS WIE IS DE VERLIEZER ??
zij zal tekort komen aan der nagels dat ze ook aan der teen nagels zal moeten beginnen hoor , want ik stop never om mijn eigen fam. in de steek te laten , never end
sterkte man en kusjes aan je kinderen want die hebben ze ook nodig xxxx
Mr Bean @ultiemleven doolhof
He ultiemleven, hoe gaat het met je? Ik vind het ook heel erg voor je, jou ex wil niet eens contact, niet eens met je kinderen, echt de grootste nachtmerrie die je kunt bedenken zeg. Mijn ex is ook de weg kwijt, maar komt af en toe bij de kids langs, dat nog wel, en kan nog wel praten met me. Ik denk dat ik niets te klagen heb als ik dat met jou vergelijk. Maar leuk is anders.
Zeker, waarom niet, in Spanje, woon je vlak bij je kinderen. En de zon is denk ik altijd wel goed voor je, nietwaar?
Nagels? Hoe bedoel je?
En idd, eigen familie in de steek laten doe ik ook niet, zeker niet mijn eigen vlees en bloed, dus ik snap dat echt niet. Maar zoals je eerder zei, zij is de weg kwijt, maar daardoor blijft ze vluchten voor haarzelf, kan jullie niet zien omdat ze dan weer geconfronteerd wordt met haarzelf, met haar eigen geweten. Maar ooit zal ieder van ons moeten verantwoorden voor onze daden, ben niet echt religieus, maar ben ook van mening dat ieder van ons moet leren op deze aardkloot, en voor haar is een langere weg te gaan. Als je dit feit onder ogen kunt zien, dat niet iedereen de weg weet, velen van ons verdwalen wel eens, en dat de bedoeling is dat we in dit doolhof de weg moeten leren vinden, dan zou je misschien haar en haar fouten ooit kunnen vergeven. Dan pas kun je vrede in je hart weer hervinden, en weer gelukkig worden.
Ik hoop dat je dan uiteindelijk haar kan loslaten, en berusting zal vinden, en echt verder kunt gaan met je leven, maar ik weet zelf donders goed dat het gemakkelijker gezegd is dan gedaan.
Bedankt voor je reactie en dat je aan mijn kinderen denkt, wij weten hoe belangrijk kinderen zijn.
Jij ook veel sterkte!
Groetjes,
Mr Bean
@MrBean: cherish the love
Terugkomend op het terugvallen, iedereen heeft een thuisbasis nodig om op terug te vallen, je bent immers niet altijd sterk, thuisbasis met veel warmte en liefde, dan maakt het niet uit of je arm of rijk bent, ziek of gezond, mooi of lelijk, sterk of zwak, succesvol of niet, je blijft gelukkig, ondanks de tegenslagen. Die basis was mijn vrouw, en de kids natuurlijk.
Je komt op mij als een stabiele persoon over met een sterke innerlijke basis. Het verbaast me wel dat je nu zegt dat je naar een nieuwe basis zoekt.
Praten met mensen over je verdriet helpt om een soort van geborgenheid te ervaren. Dat had je toch ook toen je praatte met je schoonzus? Het helpt echt om je verbaal te uiten, om iemand te hebben die naar je luistert.
Heb je het nu over het ontbreken van een basis vanwege de gesprekken over gezinnen, waar we het gisteravond over hadden? Dat waren mooie tijden voor jou, de mooiste van je leven en je kunt ze nog steeds als zodanig zien. Daarvoor ben ik jaloers op je. Ik kan niet meer met mijn ex praten. Die wil geen contact met me, ondanks wat we in het verleden hebben gedeeld.
Jelle
Mr Bean @Jelle is nostalgie
Hey Jelle, nee, is niet echt dat ik nu weer terugval ofzo, is af en toe dat verlangen naar toen het zo mooi was. Zeker dat praten over gezinnen heeft bij mij ook herinneringen naar boven gebracht, wel hele positieve. Daardoor voel ik niet zozeer het verdriet, nee, het is nu meer berusting, door de mooie herinneringen, en respect voor mijn ex, de boosheid en daardoor verdriet is nu even weg. En dat is goed, maar doet mij wel af en toe verlangen naar toen, maar niet met wanhoop, want idd, door mijn innerlijke basis hou ik me nu wel staande, maar neemt niet weg dat de mens in me wel die verlangen nog heeft.
Moet je nog niet inpakken? Vergeet je voordeel pack niet (bij de Kruidvat in de rij gestaan?
Thanks voor je reactie.
Mr Bean
@MrBean
Mooi dat je er zo naar kunt kijken. Beter dat je iemand herinnert als degene die je de mooiste tijd van je leven heeft bezorgd dan als iemand die je heeft belazerd.
Ik heb gisteravond al ingepakt. Hoef alleen nog maar de broodjes te smeren voor onderweg.
Jelle
met zonder
Ik denk dat het zonder kinderen en verplichte omgang makkelijker is om door te gaan.
Als eerst moet je heel snel afstand nemen van de situatie en je wrok jegens je ex om nog normaal te kunnen communiceren in het belang van de kinderen. Afstand nemen lukt beter als je elkaar niet steeds hoeft te zien, dat is nu eenmaal een feit. En daarna heb je nog meer hobbels te gaan, zoals de nieuwe relatie van je ex waar je mee geconfronteerd wordt via de kinderen, onenigheid over schoolkeuze, sport, wie wat waar met de feestdagen, hoe vier je de kinderverjaardagen, opa's en oma's,....
@mr bean, uiteindelijk ga je jezelf meer waarderen als persoon met al zijn eigenaardigheden. Het gaat niet om goede en slecht eigenschappen, maar om aanvaarding van jezelf hoe je bent. Leren lachen om jezelf! De mechaniekjes in je denken herkennen....
Wie ben je eigenlijk nu je je niet meer kunt verstoppen als onderdeel van, hoe beperkt is je denken geworden als onderdeel van...?
@Anitasten: aye, there's the rub
Wie ben je eigenlijk nu je je niet meer kunt verstoppen als onderdeel van, hoe beperkt is je denken geworden als onderdeel van...?
Inderdaad, op den duur besef je dat je niet meer hoeft te overleggen, rekening houden met je (ex-)partner. Er gaat een zee van mogelijkheden voor je open als je weer vrijgezel bent.
Jelle
Mr Bean @Anitasten ben idd meer mezelf
Hey Anita, moet zeggen dat jouw nuchterheid, en jouw reacties die ik eerst niet snapte, als 1 van de duveltjes, mij enorm heeft geholpen om weer uit die boosheid te komen. Ik zag het zelf niet eens, dacht dat ik alles al verwerkt had, en idd, die boosheid loslaten, het verwerken, het echt kunnen loslaten, daar werd ik veel rustiger van. Dan komt die berusting weer terug, heerlijk, en kan ik weer verdergaan met mijn leven, blijf dan niet zo in hangen, met verwijten en zo.
Tja, idd, met kids erbij maakt het allemaal veel ingewikkelder, zo blijf je voor altijd toch met elkaar verbonden, of je het wilt of niet. En als ik haar minder zie dan gaat het veel beter, zonder frustraties over en weer, elkaars belangen en agenda steeds weer te moeten afstemmen, zoals tijdens het huwelijk, daar zie ik juist erg tegenop.
Zo kom je eigenlijk nooit van elkaar af, alleen slaap je niet meer met elkaar, voor de rest blijft het bijna hetzelfde. Nieuwe relatie van mijn ex, ja, zal heel pijnlijk worden als die later wordt voorgesteld aan onze kids, kan dit nu nog niet aan
Ik ontdek iedere dag stukje bij beetje steeds meer van mezelf, vind mezelf steeds meer terug, geef me het gevoel van voor mijn huwelijk, 16 jaar geleden, als twintiger, voel me daardoor weer jong. Is lang geleden, maar op de een of andere manier voel ik me vrij, kan gaan en staan waar ik wil, en hoef net als toen niet zo nodig iemand om thuis te komen, was min of meer een toevallige ontmoeting toen, wel heel romantisch. Weet niet of ik ooit iemand op zo'n romantische manier zal ontmoeten, zijn toch hele mooie herinneringen moet ik zeggen. Maar toen was ik jong en naïef, alles was romantisch, nu wat nuchterder en wat jaartjes ouder en minder haar, voelt geluk toch iets anders aan.
Moet zeggen dat deze breuk in mij toch heel veel heeft bevrijd, nu ik idd niet meer kan verstoppen, kan de hele wereld weer aan, zo voelt het. Wat ik al eerder zei, heb enorm veel voor teruggekregen.
Thanks voor je steun en adviezen,
Mr Bean