De spullen waren eigenlijk al verdeeld..per mail en telefoon. Toch nog maar afgesproken om nog 1 keer door het huis en de laatste dingetjes te bespreken.. Ik reed er anders heen als andere keren. Hiervoor reed ik er altijd heel hard naartoe en vaak snotterend en amper 100 km/u terug. nu reed ik er rustig heen. Voelde me wel een beetje emo en was bang dat dat zou blijven. We zagen elkaar en waren heel rustig. gekletst over van alles..zelfs gelachen. Ik voelde niks en dat was een enorme opluchting ..wel een soort van 'geven om'. maakte me wel een beetje zorgen om hem..hij zag er moe uit. Dus vroeg hem of ie het wel een beetje zag zitten, zn nieuwe plek zn werk etc.
ja, het was een goed afscheid.. Toen ik echt wegging omhelst. hij verdrietig..ik niet. Heel raar alsof ik degene was die het had uitgemaakt. Leek net een film dat afscheid. Omdat ik bang was dat ik me erna heel klote zou voelen had ik afgesproken met een vriend. Dus reed een andere kant op dan normaal. Zag hem in mn ooghoek nog voor het raam staan... Daar voel ik me nu wel een beetje raar over. Hij zal wel denken.. maar misschien moet ik me daar niet druk over maken? het maakt weinig meer uit wat ie van me denkt....?
Gevoel is een beetje dubbel..opluchting en toch ook een leegte. Zo definitief... het gevoel dat je toch echt in je eentje door moet.