Ik had mijn verhaal al neergezet maar helaas weinig reacties, en natuurlijk updates in de tussentijd, dus nu nogmaals maar dan bij blogs, heb hulp nodig

Ik leerde mijn vriend kennen in september 2014, het was liefde op het eerste gezicht. Hij 27 jaar nog nooit verliefd geweest, en na een ontmoeting met mij wist hij het meteen.. Dit is ze!! We hadden dan na een week al een relatie, super voelde het! Na een maand kwamen we erachter dat ik zwanger was, maar zelfs in een maand tijd hadden we voor ons gevoel een super sterke band opgebouwd, en na wat tranen en de ergste schok besloten we er samen volledig voor te gaan.
Ik was wel net dat jaar richting stad verhuisd voor een nog even lang leve de lol leven tot ik zou gaan settelen (ik toen 23), maar goed daar kwam dus verandering in. Ik verhuisde naar zijn dorp, verloor daardoor mijn baan en werd vervolgens doodziek van de zwangerschap, zo ziek dat ik niet eens zelfstandig kon douchen.

Toen begon het, ik begon een waardeloze vriendin te voelen, want ja dit wil je toch niet als je net een relatie begint? Ik was zo extreem onzeker aan het worden, dat ik ook jaloers werd.. in mijn ogen waren al zijn exen toch veel leuker als mij, want daar kon die leuke dingen mee doen, met mij niet.. Door mijn onzekerheid had ik moeite met hem alleen weg te laten gaan, in mijn ogen was iedereen leuker als mij. Wel probeerde ik, toen ik weer een beetje beter werd, veel dingen met hem te doen. Zijn veel weekendjes weg geweest, probeerde af en toe een feestje te doen, en dagjes weg deden we ook vaak. Ik hing veel aan hem (besef ik nu) ik kon door mijn ziekte en werk verliezen niks zelf opbouwen en werd afhankelijk van hem.

Ik kreeg ook steeds meer een gevecht in mijn hoofd, mijn hart hield zoveel van hem, maar mijn hoofd was me gek aan het maken, dat hij dat niet van mij deed etc.. wat hij ook deed of zei. daardoor kreeg ik stemmingswisselingen, ik kon ineens boos worden op hem, of de hele avond chagerijnig zijn. En na de bevalling werd het nog veel erger, ineens zat ik daar met een kleintje, een verschrikkelijk lichaam, ik was niet alleen maar meer mezelf, maar ook vriendin en mama.. het ging er steeds slechter aan toe in mijn hoofd, en ik werd steeds bozer, afstandelijker.. ging zelf apart slapen zodat ik maar geen ruzie kon maken. Ik raakte vervreemd in mijn huis, ik zag mezelf afglijden en vond het verschrikkelijk. Op goede dagen probeerde ik ook echt goed te praten met hem, maakte een dagboek van mijn gedachtes en gaf aan enorm veel van hem te houden.

Tot een ruzie, en ik verloor mezelf..ik heb uit paniek overdosis pillen genomen en zitten wachten tot mijn ex me kwam helpen, ik wist dat ik zou overleven, maar ik had hulp nodig, de psychologen waar ik liep zagen dat echter niet, ook niet toen ik om hulp smeekte. Nu kreeg ik eindelijk hulp, werd opgenomen en het ging bijna direct al beter.
Tot de dag dat mijn ex zei, ik kan niet meer, ik ben gebroken.. je hebt me kapot gemaakt, dat is nu een maand geleden.

We waren er beide helemaal kapot van, en de eerste 2 weken hebben we ook weer gedate, we hebben super fijne avonden gehad..tot hij zei dat het hem toch te snel ging, hij was in de war en zichzelf kwijt en het vertrouwen in mij ook kwijt, het was te verwarrend. En toen brak ik, we hebben 2/3 weken ruzies gehad met verwijten enz. ik wilde elke keer praten, ik wilde weten hoe hij dacht en voelde, hij wilde juist niet praten.

Ik realiseer me nu pas dat ik hem heb weggeduwd, maar ik kon niet hulpeloos toezien hoe mijn gezin kapot viel, en nu.. nu zegt hij echt klaar te zijn met me, alles wat we hadden is een herrinering, maar hij wil en kan niet met me verder.. hij is ijskoud naar me toe inmiddels. En dat doet zo ontzettend veel pijn.

Volgens mijn moeder moet ik wat contact houden, ook buiten dingen over onze zoon.. ze gelooft niet dat de liefde weg kan zijn, zeker niet omdat het zo sterk was.. ik probeer zelf zo min mogelijk contact te zoeken, ik voel elke keer zijn ijskoude woorden en blik, en dat doet zo'n pijn.

Ik ben op, gebroken en vraag me af of ik ooit hier nog uit kom, elke keer als ik mijn zoontje overdraag, dan barst ik in huilen uit.. elke keer ben ik terug bij af, en ik kom er maar niet uit.. maar ik heb ook geen hoop meer,