Toen ik 18 was kreeg ik met hem. Hij was mijn alles. Onze relatie was leuk, spannend, ga zo maar door. Op een gegeven moment veranderde dat. Het ging langzaam, maar toch, het veranderde. Ik werd onzeker, afhankelijk, kreeg erg veel behoefte aan bevestiging, aan zekerheid. Waar kwam dit vandaan? Zo was ik niet. We kregen ruzies, om stomme dingen. Waarom? Ik had er lang over nagedacht, maar het lag niet aan hem, ook niet aan mij, het lag aan ons. Onze karakters pasten niet bij elkaar. We haalde juist het slechtste in elkaar naar boven.

Hij was/is vergeetachtig, chaotisch, geen verantwoordelijkheidsgevoel, deed waar hij zin in had en besefte niet de consequenties van zijn handelen voor een ander, deed alles op het laatste moment, kwam regelmatig te laat, liet dan niks van zich horen, kon zich niet inleven in een ander, liet zich niet sturen, hij is erg makkelijk, zag nergens een probleem in, maakte zich nooit zorgen, nooit stress en was erg onafhankelijk, erg wispelturig, het ene zeggen, het andere doen, niet stabiel, vaak geen dingen afmaken.
Ik was anders, ben anders. Ik ben gestructureerd, plan alles, wil vaak dingen van te voren weten, behoefte aan duidelijkheid, hou veel rekening met een ander, hou me aan afspraken, denk veel na over de gevolgen van mijn acties, enz.

Kortom, in veel dingen was ik totaal anders. Zijn onafhankelijke karakter maakte mij alleen maar meer afhankelijk. Ik zocht stabiliteit, zekerheid, vertrouwen. Ik vroeg zo vaak aan hem of hij nog van me hield. Ik was elke dag, misschien wel elk uur met hem bezig. Zou hij bellen, smsen? Hoe zou hij reageren op dit of dat? Wat zou hij daar van denken? Vraagt hij zich wel eens af of ik van hem hou? Maakt hij zich wel eens zorgen? Ik wilde vaak dingen bespreken, Dan gaf hij antwoord, maar in zijn acties bleek weer iets anders.
Ik begon veel te vragen, wilde hem vaak zien en spreken. Maar wat ik wilde, kreeg ik niet. Door mijn afhankelijke gedrag, werd hij juist meer onafhankelijk. We kregen vaak ruzies. We maakte elkaar niet meer gelukkig.

Hij gaf op een gegeven moment aan dat hij niet meer wilde. Mss was het beter om te stoppen. Ik werd gek van dat idee. Dat wilde ik niet. Hem kwijtraken was mijn leven kwijtraken. Nee, we gingen door. Het lukte ons wel. We lieten het wel werken de relatie. En we gingen door, uit liefde. Want dat heeft altijd goed gezeten, de liefde. Maar het ging echt niet meer. Uiteindelijk, na 2.5 jaar zijn we uit elkaar gegaan.

Ik was kapot. depressief. kwam mijn bed niet meer uit, sliep niet, at niet, ik was mijn leven kwijt voor mijn gevoel. Zonder hem wilde ik niet meer. Als ik hem tegenkwam, ging ik kapot.
Na heel erg kleine stapjes ging het iets beter met me. Maar in de liefde niet. Ik kon niet meer van andere jongens houden. Ik vond ze leuk, maar meer niet, mn ex was alles. Ik vergeleek iedereen. niemand was zo leuk als hem. ik miste hem alleen maar. Ik kwam hem regelmatig tegen. Steeds als ik hem zag, voelde ik nog zoveel liefde. Er was altijd nog spannign tussen ons. We zoenden, iets wat ik nooit had gedacht.. ik dacht dat het iets betekende. voor mij wel, voor hem leek het niet zo te zijn want hij hield het contact af. kort daarna opnieuw gezoend, was dit dan iets? nee. het ging achteraf te snel voor hem bleek. ik ben er toen mee gekapt. ik wilde niks meer met hem te maken hebben. ik voelde me gebruikt. tot hij me een keer smste (er was weer een tijd verstreken), of ik wilde afspreken. ik wilde wel, ik voelde me sterk. het was gezellig, erg gezellig. veel gepraat. wat bleek: hij wilde me terug. hij voelde nog veel voor me. wilde het weer proberen. er waren 2 jaar verstreken dus wie weet waren we wel verandert?

We begonnen een relatie. in het begin ging het goed. ik voelde me sterk, onafhankelijk. Maar na een tijdje slopen er weer dingen in. Dezelfde ruzies als eerst. Ik werd weer steeds afhankelijker. richtte mijn leven op hem in. genoot niet meer van mn vriendinnen of leuke dingen doen. Opnieuw gaf hij aan dat we mss beter moesten stoppen. Ik wilde opnieuw niet. ook omdat ik bang was voor het verdriet. weer depressief zijn.

maar met hem had ik ook geen leven. Als hij te laat kwam baalde ik. ik wilde dat met hem bespreken maar dan begreep hij niet waarom ik er een probleem van maakte. hij zag nooit problemen. ik mocht me niet met zijn leven bemoeien. ik miste het 'ons' gevoel. hij deed vaak gewoon wat hij wilde. als hij 'mijn gezeik' beu was, zette hij zn mobiel uit. en ik 100 keer bellen. en de volgende dag nam hij doodleuk op alsof er niks aan de hand was. waar was ik? hij deed zo vaak dingen waarvan ik dacht: denk na! leuke dingen doen terwijl je geen geld hebt, geen prioriteiten kunnen stellen, schulden, studie niet afmaken.. in ruzies was ik altijd degene die sorry zei, hij niet. ik deed alles om onze relatie maar leuk te houden en hem te pleasen.
het gevoel dat ik op hem kon bouwen was er niet. op hem kon vertrouwen was er niet. hij was niet stabiel voor mijn gevoel. ik begon aan alles te twijfelen. zelfs als hij op stap ging: ging hij niet vreemd? en hij was niet iemand die me zou bedonderen. heeft hij nooit gedaan. maar het gevoel van vertrouwen was op de een of andere manier niet goed..elke situatie bezorgde mij kopzorgen. elke dag had ik kopzorgen. en ondertussen, 'leed' hij niet..

na een lange rotperiode van veel ruzies stelde hij afstand voor. elkaar even niet zien en spreken zou ons goed doen. hij deed het voor mij, zodat ik dingen op een rijtje kon zetten. voor hem was alles duidelijk: hij wilde me, hij hield van me, hij wilde de relatie redden. het was een begin, geen einde.
ik wilde geen afstand, maar deed het voor hem. ik hield me vast aan zijn woorden, had ze zelfs opgeschreven.
de dagen vn afstand waren vreselijk. ik trok het niet die onzekerheid. ik hoorde ook niks van hem. na 4 dgen belde ik hem op, of we konden praten. hij zei dat we elkaar toch een tijd niet zouden zien of spreken? ik werd kwaad. waarom vond hij het niet fijn om me te horen? we hadden geen tijd afgesproken. hij hing op. ik werd gek, ging naar hem toe, hij werd gekker van mij, zei vreselijke dingen, zei dat hij het wel lekker rustig vond zonder me. ik was zo gekwetst. hij wilde niet meer praten. stelde voor om s avonds langs te komen om verder te praten.
hij kwam niet opdagen s avonds. ik wachtte en wachtte.. maar hij kwam niet.. ik werd opnieuw gek. maar dit was de druppel. ik moest voor mezelf kiezen. voor mijn toekomst. het niet laten afhangen van hem. ik wist het. ik ging er een punt achter zetten.

en dat heb ik gedaan. nu 2 weken geleden. hij was niet verrast, maar wel erg verdrietig. ik ook. hij ging me missen, de leuke kanten. ik hem ook.. we wisten allebei dt dit het juiste was. het werkt niet, we passen niet bij elkaar. ook al is de liefde er wel.

en nu voel ik me zo vreselijk. in het begin sterk. was rationeel. kon relativeren, hij was niet perfect. nu begin ik steeds meer aan de leuke dingen te denken, melancholisch te worden, minder rationeel...
iemand waar je zoveel mee hebt gedeeld, zo intiem bent geweest, zo persoonlijk, hij wist alles van mij en ik van hem. dat is ineens weg! hop! van zwart naar wit. helemaal weg.. het is vreselijk om met een gevoel voor iemand rond te lopen waar je niks mee kan. vanaf mijn 18e is hij zoveel voor me. hij is een deel vn mijn leven. het idee dat hij met een ander oud gaat worden, kinderen gaat krijgen.... ik word daar echt niet goed van...
het lukt me soms om rationeel te zijn, maar vaak ook niet.. word ik ook weer gelukkig met een andere man? kan ik daar voor openstaan?? toen ging het ook niet. is het niet mijn schuld? ben ik niet te moeilijk geweest? te principieel? pff...