Geachte lezer,
mijn excuses voor deze crappy blog. Mijn emoties namen even de overhand. Maar goed.

Een tijdje terug kreeg ik een mailtje van mijn ex. Stonden vier of vijf zinnen in. Dat ze het druk had met haar werk, dat ze "niet echt tijd had" om te bellen, dat ze bezig was met haar oma. Dat was het. Er kon niet eens een 'liefs' of 'kusjes' of wat dan ook van af. Bedenk - ik wilde voor haar alle schepen achter me verbranden. Heb zelfs voor haar op een andere locatie gesoliciteerd. Eerder beschreef me als haar "ware liefde", als "mijn laatste kans om ware liefde te vinden in dit leven, terwijl ik er niet meer in durfde te geloven." Maar ze kon in een maand tijd nog geen tien minuten vinden om even spontaan uit zichzelf te bellen. Of de fotos op te sturen die we samen gemaakt hadden. Terwijl ik de fotos die ik van ons gemaakt had, al dezelfde dag had opgestuurd.

En maar zeggen dat ik een fantastische jongen was, dat ze trots was en niet kon wachten om mij aan haar hele dorp en familie te laten zien, dat ze met mij aan haar arm zich het gelukkigste meisje voelde van heel Europa - en zelfs van de wereld, hoe fantastisch het voelde om mijn handen over haar lichaam te voelen glijden. Dat ze nog nooit zulke sterke vlinders gevoeld had, dat onze liefde was voorbestemd. Dat ze moeder van mijn kinderen wilde zijn.

Het was zelfs zo erg dat, toen ik haar ontmoet had, en we elkaar de eerste kus hadden gegeven, toen was het voor mijn gevoel al zo dat ik de rest van mijn leven bij haar zou blijven. Ik ben toen naar huis gegaan, en heb het verhaal van de eerste kus en onze ontmoeting uitgebreid opgeschreven, zodat ik het later eventueel aan mijn familie kon vertellen als we ouder waren.

En hoe ze huilde bij onze tweede avond samen! Huilen deed ze, bang dat ik haar vergeten zou, dat ik de afstand niet zou overbruggen, dat ik haar beu zou worden. En ik zwoor plechtig dat ik haar niet beu zou worden. Ze zei dat ze zo bang was dat ik niet meer aan haar zou denken, dat ik haar op zou geven. Dus ik deed alles om haar te laten voelen dat ik haar niet zou verlaten. Alles. Ik stuurde liefdesbrieven met tekeningen, gedichten en meer.

En wat heeft zij gedaan?
NIKS
Helemaal NIKS.
Ze heeft me niet eens bij haar thuis uitgenodigd, terwijl ik haar mee heb genomen naar mijn familie, naar de bioscoop, heb er voor gezorgd dat mijn ouders haar met liefde ontvingen, dat ze altijd welkom was bij ons thuis, ik heb haar zelfs meegenomen naar mijn officiële voordracht, die ik wilde opdragen aan haar, aan ons - aan onze liefde. En wat deed ze??? Drie minuten voordat ik die voordracht moest gaan geven, liep ze de zaal uit en ging ze naar huis!

Ik zie nu in dat ik ben gemanipuleerd. Ik heb een meisje nodig dat net zo fel, met net zo veel hartstocht voor mij wil gaan als ik voor haar. Ik zie in dat ze alleen wat van zich liet horen als het haar uitkwam. Dat is geen ware liefde.

Stelling:
"Maar ik heb nu wel geleerd, dat je je niet totaal moet vastklampen aan je geliefde . . . Dat je haar je hele leven maakt . . . Want als je haar dan kwijtraakt, heb je niks meer en is de pijn zo groot . . . Ook wat met vrienden ondernemen enzo . . . Dingen voor jezelf doen."

Zo praat mijn moeder ook. Maar wat ze niet kan bevatten is dat ik helemaal tevreden ben over mijn leven. Tevreden over mijn sportprestaties, mijn academische resultaten, de kant die mijn carrière op gaat. Heb daar acht jaar lang kei- en keihard voor gewerkt. Maar ik voelde ook een gemis, een leegte, waardoor al die overwinningen toch niet de volledige voldoening gaven die ze zouden moeten geven. Want uiteindelijk is de romantische dimensie van het leven - waarop wij mensen van nature ook gericht zijn - die dimensie waarin zich nu juist het belangrijkste deel van de rijkdom ontsluit die het menselijk bestaan te bieden heeft.

Alles wat ik deed voelde leeg vanbinnen. En toen ontmoette ik haar. En het was liefde op het eerste gezicht. En alles voelde mooi en school en goed aan! En toen begon ze ruzie te maken, me te negeren, en toen werd alles weer grauw en grijs. Ik ben nooit opgehouden de dingen te doen die ik zou willen doen. Ik ben doorgegaan met alles; met sport, studeren, werken, hobbies en vrienden, verenigingen, alles.

Mijn leven? Ben er tevreden over. Ik streef altijd naar het beste in mezelf, en neem met niets minder genoegen. Haal er alleen geen voldoening meer uit omdat ik het WIL DELEN. Ik wilde dat zij er bij was toen ik die voordracht gaf. Omdat ik trots was dat ik haar kon laten zien - dat zij trots was dat ik, haar vriend, die voordracht gaf. Zoals ik eens tegen haar zei: "In mijn studententijd heb ik veel DVD's gekocht. Maar ik bedacht me dat ik ze alleen zou moeten kijken, terwijl je eigenlijk DVD's kijkt met je geliefde. Dat besef stemde me droevig. Dus toen ben ik maar gestopt met het kopen. Maar nu heb ik jou! En nu kunnen we ze samen kijken." Haar gezicht glunderde van trots en geluk toen ik dat zei.

"Ik wil me niet vastklampen aan iemand, heb dat vroeger ook gedaan en dat is slecht afgelopen."

Zo redeneerde mijn ex ook. Maar dan gaat ze voorbij aan het feit dat die gasten van vroeger onbetrouwbare schoften waren. Terwijl ik juist ALLES voor haar had willen doen.

We liepen hand in hand door het park, toen las ik onze sms'jes voor. De mooiste en meest vertederende die we hadden geschreven, had ik speciaal bewaard. Ik las ze voor en haar ogen straalden van plezier. Haar ogen glunderden als juwelen in het licht van de felste zon. En toen, twee weken later, las ik er nog een paar voor, en toen zei ze: "Je overdrijft onze liefde." Dat is wel een van de gemeenste dingen die ze ooit gezegd heeft. Zie u nu hoe is ze is veranderd? van iemand die bang was dat ik haar zou vergeten, naar dit.

Het contrast werd te groot. Van hoe het eerst was, die volledige wederzijdse overgave, die onbegrensde liefde, tot die afstandelijke, kille relatie, waarbij alle moeite van één kant moest komen.

Een maand terug, toen ik haar voor het laatst zag, hield ik haar in mijn armen vast op het bed, en fluisterde ik: "Je dacht dat ik je zou vergeten. Dat ik je beu zou worden. Maar kijk hoe veel we verder zijn, en ik voel nog net zo veel voor je als toen." Wat ik toen zei, om haar onzekerheid weg te nemen en mijn onbegrensde liefde te tonen . . . Da's toch wel het liefste dat iemand kan doen? Achteraf had ik dat niet moeten doen, want door dat te zeggen nam ik het gevoel bij haar weg dat ze voor me moest vechten, en dacht ze dat ze me toch wel had, en dat ze me dus ook ongestraft kon verwaarlozen. Omdat ik emotioneel van haar afhankelijk was. Maar zo kan ik niet liefhebben, zo berekenend, zo manipulatief. Ik kan alleen episch lief hebben. Volledig voor elkaar gaan, geen enkel gas terugnemen, nooit inhouden. Allesomvattend en onvoorwaardelijk.