Geachte lezer,
mijn excuses voor deze crappy blog. Mijn emoties namen even de overhand. Maar goed.

Wat ik nodig heb is een relatie met geborgenheid en zekerheid. Jezelf volledig aan die ander overgeven en opgaan in de grootse, meeslepende, alles overweldigende liefde. Elkaars hand vasthouden en over het water kijken, van de stilte genieten. De liefde is het medicijn tegen de existientiële leegte, het niet op je plaats voelen in je leven, wat veroorzaakt wordt doordat er geen geliefde is bij wie je die diepe romantische behoeften kwijt kan.

Beste allemaal,

ik kreeg vanmiddag uit het niets een mailtje van haar. Stond eigenlijk niks in, behalve dan dat ze het privé erg moeilijk had, dat ze tijd voor zichzelf nodig had, dat het haar speet dat ze niks had laten horen. Maar dat ze toch echt niet anders had gekund.

's Avonds wilde ze ineens met me chatten; dat ik niks meer van haar gehoord had zou niet aan haar gevoelens hebben gelegen, maar volledig aan het feit dat ze druk geweest was met het werk . . .

Wat een lang verhaal . . . Weet niet waar te beginnen. Vorige relaties waren moeilijk. Hoewel ik nog lang geen dertig ben, heb ik al zo veel pijnlijke relaties doorgemaakt . . . Een meisje dat beweerde zwanger te zijn, die me achteraf vooral nodig had voor seks en geld. Een vrouw die aan mij verzweeg dat ze getrouwd was en over onze relatie tegen haar echtgenoot loog. Een meisje dat haar gevoelens voor mij kapot liet maken door roddels van haar vriendin . . . Eindelijk dacht ik de ware gevonden te hebben. Spontaan, onaangekondigd, onverwacht.