Beste allemaal,

ik kreeg vanmiddag uit het niets een mailtje van haar. Stond eigenlijk niks in, behalve dan dat ze het privé erg moeilijk had, dat ze tijd voor zichzelf nodig had, dat het haar speet dat ze niks had laten horen. Maar dat ze toch echt niet anders had gekund.

's Avonds wilde ze ineens met me chatten; dat ik niks meer van haar gehoord had zou niet aan haar gevoelens hebben gelegen, maar volledig aan het feit dat ze druk geweest was met het werk . . .

Maar ja, een mens legt op verschillende wijzen rekenschap af van de motieven die aan een bepaalde keuze of handeling ten grondslag lagen, afhankelijk van de stemming waarin die persoon is op het moment dat die motivatie gegeven wordt. Oftewel de gemoedstoestanden van een vrouw (en vooral deze) zijn zo wisselvallig als de rimpelingen op het water van een roerige zee.

Ik ben er toch weer op ingegaan . . . Ik weet dat ik niet zonder haar kan. Ze zei dat ze dacht dat ik haar wel beu was geworden, dat ze me als te goed voor haar beschouwde . . . Om vervolgens toch wel even stiekem door te laten schijnen dat ze "met dat ene niet kon leven", waarmee ze natuurlijk doelde op seks. Ze weet dat ik geen relatie met haar kan hebben waarin helemaal überhaupt geen sprake is van seks. En ook noemde ze weer dat "dat nooit zou veranderen."

Als ze me echt zo'n perfecte jongen vind, dan moet ze er open voor staan om zichzelf te ontwikkelen. Om te groeien. Want ik heb conversaties bewaard waarin ze beschreef hoe intens ze van het bedrijven van de liefde met mij genoot. Maar juist op dat punt, het open staan voor groei en ontwikkeling, zet ze de hakken stijf in het zand. Ze definieert zichzelf op een bepaalde manier (als iemand die niet van seks geniet) en aan dat zelfbeeld mag blijkbaar niet getornd worden . . . Terwijl dat zelfbeeld nu juist alle ellende veroorzaakt, en vervolgens is ze weer boos op zichzelf dat ze me zo pijn doet (zegt ze althans). Als ik dit aanroer komt er zeker ruzie van. Ondertussen benadrukt ze steeds hoe geduldig ik met haar ben, dat het haar spijt dat ze het me zo lastig maakt, enzovoorts. Ik zie het al aankomen . . . Het zal weer van voren af aan beginnen.

Wat moet ik hier nu mee . . . Ze sleept me echt de afgrond in. Het is toch niet betamelijk dat een meisje haar geliefde eerst een hele avond zit op te geilen, en vervolgens doet alsof ze als een blok in slaap valt. Zodat het onderwerp seks maar niet ter tafel hoeft te komen. En als ik dan de hele nacht niet kan slapen door innerlijke onrust, dan neemt ze het me kwalijk en zegt ze dat ik alleen van haar houd vanwege de seks.

Ze brengt me nog ten onder . . . Echt waar. Ik weet gewoon dat ze me zal ruineren, zoals de laatste twee weken waarin ik emotioneel een wrak was. Maar ik stap er met open ogen in. Ik weet dat ik kapot ga . . . Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van haar, ben nog nooit zo gelukkig geweest in iemands nabijzijn. De pijn van het missen van haar is te ondragelijk.

Conclusie:
Ik denk dat de bottom line is dat je heel, heel erg op moet passen voor iemand die een kei is in beating themselves up ("oh wat spijt het me dat je dit allemaal met me moet doormaken, je bent te goed voor me, wat doe ik je toch aan"), maar ondertussen wel voortdurend het eigen handelen rechtvaardigt ("ik weet wat ik voel en je moet echt begrijpen dat dat niet zal veranderen en dat dat voor mij nu eenmaal zo zit!).