Het is een lange tijd geleden dat ik hier nog iets geschreven heb, maar er moet me iets van het hart.

Mijn ex en al het verdriet dat ermee gepaard ging is verleden tijd, hoewel ik er soms nog aan denk, en wanneer ik haar zie ik iets tussen een hartzeer en een treurige liefde voel.

Het is nu reeds een jaar geleden dat we uit elkaar zijn. Ik heb diep gezeten, ontzettend diep, en ben eruit gekropen.

Er is een vorm van gelatenheid over me heen gekomen. Een gevoel alsof liefde er niet zoveel meer toe doet...

En doch, mezelf kennende, ben en blijf ik ergens een hoop in een mooi liefdesverhaal koesteren... het zal de hopeloze romantische ik wel zijn. En die hoop, die blijft me kwetsen... er is geen ontkomen aan.

Ik heb van mezelf geleerd dat ik van mensen hou, niet om wie of wat ze zijn, maar om wat we samen zouden kunnen zijn. En soms is dat niet één persoon, maar meerdere tegelijkertijd. Zo is dat nu eenmaal in mijn liefdeswereld, en mensen rondom mij begrijpen dat niet.

Een half jaar na mijn breuk heb ik een meisje 1, die ik reeds vroeger ietwat kende, beter leren kennen. We kusten... we hebben twee fenomenale dates gehad. De beste avond van m'n leven met haar beleefd. En toen stelde ze de derde uit... een nieuwe onbeantwoorde liefde. Ook deze keer moest ik dit verwerken, want mijn hart barstte weer uit zijn voegen... ik zag een nieuw mooi verhaal aankomen. Niet dus.

Weer een half jaar later nu... ik spreek af met een meisje 2, waar ik wel tientallen keren mee heb afgesproken en gekust heb in het het verleden. Had haar net een jaar niet meer gezien... ze was gaan samenwonen met haar vriend, die haar nota bene zowat heel hun relatie lang heeft zitten bedriegen, en ze weet het... hij doet het nog steeds, ze heeft ermee leren leven "want er is geen ontkomen aan". Reeds 6 jaar heb ik diepe gevoelens voor haar, ook tijdens mijn relatie 2,5 jaar tot 1 jaar geleden.... gevoelens die ik in m'n relatie trachtte te onderdrukken, omdat ik ook van m'n relatiepartner hield. Ik heb haar steeds gemist, maar net zoals het meisje 1 heb ik ook haar, en reeds veel vroeger, ergens moeten wegbergen in m'n hart.
We spreken af, terwijl ze haar relatie heeft, en beleven een geweldige avond/nacht. Mijn hart gaat tekeer. We kussen elkaar de hele nacht. Ze zegt me dat ik haar aan alles doe twijfelen, aan al wat ze heeft (haar leven met haar vriend). Na al die jaren, is er nog steeds iets gaande wanneer we elkaar zien... maar... zoals steeds... met een onbeantwoord gevolg. Ze zegt me dat we nog eens gaan afspreken, en vaker als vroeger... en wat krijg ik vervolgens? Oorverdovende stilte. Steeds opnieuw en opnieuw... reeds 6 jaar kus ik haar geregeld, spreken we geregeld af... om dan te verdwijnen alsof ze er nooit is geweest. Dat doet pijn.

Slot van het verhaal. Ergens moet ik toegeven : ben ik nog niet hélemaal over m'n ex heen, waarschijnlijk omdat ik écht van haar hield en het een zeer pijnlijke en traumatische break up was. Meisje 1 heb ik niet volledig verwerkt, een onbeantwoorde liefde, waar weldegelijk wederzijdse magie bij bestond, dat in het niets verdwenen is vanwege haar bindingsangst. Meisje 2 die ik reeds 6 jaar niet heb verwerkt, en waarbij ik telkens wanneer ik haar zie iets samen mee beleef, en mijn hart helemaal opengereten wordt wanneer ze weer verdwijnt.

Het voelt aan alsof ik 3 relaties tegelijkertijd moet verwerken, hoewel ik er maar één (tot 1 jaar geleden) heb gehad. De twee andere relaties kon en kan ik me gewoon inbeelden. De twee anderen hebben me laten proeven van hoe het men hen zou zijn, waardoor mijn hoop in dergelijk liefdesverhaal aanzwengelde... Ze hebben angst omdat ze weten dat er iets gaande is wanneer ze samen zijn met mij, iets fenomenaals, iets magisch, iets serieus, misschien iets té serieus... en dus verdwijnen ze steeds weer opnieuw uit m'n leven.

Het lijkt alsof de vrouwen van wie ik houdt zich niet willen binden aan iemand die hen respecteert, van hen houdt, waar ze zich goed bij voelen... en zich wél willen binden aan hén die hen bedriegen, hen enkel willen voor hun lijf of zich willen binden aan mannen die gewoon fotomodellen zijn zonder enige intrinsieke romantische meerwaarde.

Hetzelfde geldt ook omgekeerd. Zo lijkt het alsof enkel vrouwen waar ik geen gevoelens voor koester gevoelens voor mij koesteren.

Het lijkt alsof tegengestelde karakters en tegenpolen elkaar aantrekken. Terwijl ik op gelijkgestelde karakters val. Ik kies niet voor het gemak der tegenpolen. Ik kies voor de moeilijke romantische weg. Hoe goed ik en dergelijk gelijkgesteld meisje ook bij elkaar passen... het wil gewoon nooit werken.

Soms wordt het me allemaal teveel. Mijn hart is groot, maar m'n hart is eenzaam. Een pijnlijke leegte die maar niet opgevuld geraakt. Wat me nog het meeste troost is wanneer ik m'n tijd en energie steek in m'n goede vriendschappen met vrouwen, en er diepe vriendschap van terugkrijg. Een andere opvulling van die leegte is een aaneenschakeling van nietsbetekende romances van een nacht tot een paar weekjes... die me enkel nog droeviger maken.
Niets is eenzamer als wakker worden met iemand waar je geen gevoelens voor hebt, terwijl je houdt van een ander waar je niets van hoort.

Waarom heb ik lief wat iets mooi kan zijn, doch het kennelijk nooit blijkt te worden. Waarom blazen deze vrouwen nu niet eens duidelijk alle bruggen op, maar houden ze me voor in de toekomst, door me hoop te blijven geven, keer op keer, omdat ze weten dat ik ook niet zomaar iemand ben in hun leven? Waarom durven ze nu nooit eens de stap te zetten voor het grote mooie liefdesverhaal, maar kiezen ze de makkelijke weg, en laten ze me ondertussen in m'n gemis wegkwijnen?

Ik mis hen, zo ontzettend hard. Ik hou van hen beiden. Beiden zijn ze tot zover de grootste liefdes van m'n leven. En dat zal nooit verdwijnen.

Ik vrees dat het er voor mij niet meer inzit. Voor zover ik me herinner is m'n hele jonge 25-jarige leven een aaneenschakeling van onbeantwoorde liefdes geweest, buiten dan mijn ene serieuze relatie, die ironisch genoeg op een traumatische wijze is beëindigd. En dergelijke aaneenschakeling van onbeantwoorde liefdes doet pijn... ontzettend veel pijn.

Ik wil blijven geloven in de liefde... maar het leven probeert me steeds opnieuw anders aan te leren.