Auw, wat doet het zeer om de waarheid onder ogen te zien. Ik ben hier sinds het uit is (nu 7 maanden) geweest om af en toe te lezen en zelf te schrijven. Mijn relatie is niet leuk uitgegaan...ik werd boos, omdat ik merkte dat er iets was. Uit eindelijk heeft hij mijn boosheid aangegrepen en wilde er mee kappen. Tja...zo werkt dat soms. Eigenlijk had ik achteraf gelijk dat het niet goed zat bij hem (ik merkte het hoe hij met mij omging, zeurend en niet belangstellend etc. tja dat doet pijn en wat doe ik ik erger me daaraan en wordt af en toe flink boos). Maar goed...nooit wat aan de hand en zou aan mij liggen blablabal. Nou ja hij had dus ook weer binnen no-time een vriendin..en ja dat deed ook erug zeer. Ik had in het begin nog een licht fijn gevoel dat ik 'gelijk had', maar jezus hoe kan ik daar nu blij om zijn? Ja, ik had het goed gezien, maar ik win er dus absoluut niets mee. Pijn lijden met een relatie of zonder is het nu, al is de pijn anders. Maar goed....nu ik er afstand van kan nemen zie ik dingen heel anders. En ij waarschijnlijk ook . Hij kan zichzelf weer zijn zegt ie...maar goed dat mag, maar ben je zelf ook niet verantwoordelijk voor jezelf dat je aangeeft wat je wil en niet wil? Om maar een voorbeeldje te noemen: op vakantie, mokken en net doen of je het net naar je zin hebt. Moet ik na de vakantie van zijn moeder horen dat hij dit en dat had willen doen. Uhhh...waarom zeg je dat niet tegen mij? (het was iets sportiefs) Van mij mag het hoor..jij naar je zin, Ik ook naar mijn zin hebben . Nou ja, sorry mensen. EINDE KLAAGMODUS
Steffie, Klagen mag, als je
Steffie,
Klagen mag, als je je daardoor beter voelt. Maar toch, ik heb je stuk een paar maal doorgelezen. Er was iets wat ik erin voelde, maar niet kon zien. Maar hoewel je je na 7 maanden voorhoudt, dat het zo wel goed is, is er toch nog steeds iets in je wat er anders tegenaan kijkt. Je bent er nog niet helemaal klaar mee. Dat is de ondertoon die ik uit je stukje haal.
Natuurlijk. Dat het uit ging, dat ligt een jou! En ook aan hem. Op de een of andere manier konden jullie elkaar niet geven, wat jullie nodig hadden. Dat hij daarna in no-time weer een nieuwe vrindin aan de haak heeft geslagen, dat moet je ook pijn gedaan hebben. Of was er iets in je dat stiekem zei: het is goed zo. Nu kan ik met verwerken beginnen?
Je schrijft dat je relatie niet leuk ge?ɬ´indigd is. Dat zal best. Als ik om mij heen kijk, dan ken ik precies ?ɬ©?ɬ©n relatie die leuk is uitgegaan. Dat waren twee mensen, die er allebei achter kwamen dat ze een vergissing hadden gemaakt, door met elkaar in zee te gaan en dat het beter was om er een punt achter te zetten. De rest, inclusief mijn eigen relaties, zijn allemaal op een pijnlijke en absoluut niet leuke manier uitgegaan.
Hoe kijk je zelf tegen het leven aan. Die laatste kwade uitroep, kan ik niet echt serieus noemen. Het klinkt eerder als een verwijt tegen hem. Als een manier om hem te zeggen: Ik laat me niet door jou eronder krijgen. Maar hoe voelt het daar beneden in je hartje. Ben je eraan toe om de bladzijde voorgoed om te draaien, of denk je nog te vaak terug aan hoe het was en wat als...
Ik wens je de kracht die je nodig hebt om deze laatste drempel te overwinnen.
Groetjes,
Angelo
Bedankt voor je reactie!
Bedankt voor je reactie! Helaas verschilt het per dag wat ik voel het voelt zo 'niet afgesloten', terwijl ik weet dat voor hem het wel zo is. Kijk het is mijn eerste vriend, waar ik gelijk ruim 6 jaar mee heb gehad. Dan in ene keer afbreken dat is pijnlijk en de manier waarop dubbel zo erg + dat ik nu stage loop waar ik het niet naar mijn zin heb (wel instelling joh even volhouden, zometeen met je afgestudeerd!!) en de enige familie in de buurt gaat helemaal in Frankrijk wonen. Ik wil niet zielig zijn, maar voel me hierdoor alleen nog maar ellendiger moet zeggen. Wil graag dingen positief blijven bekijken (leuk vakantieadresje ), maar ben ook iemand die van gezelschap houdt, vooral bij mensen die dichtbij je staan. En dat is mooi kut als alles zo onder je vandaag wordt gezogen. Maar goed, over de liefde: tja elke dag is anders. Dan boos (jij liep altijd te klagen en te mokken (zelf vrienden beamen dat) en nu het over is is hij een totaal ander persoon geworden met aan zelfvertrouwen geen gebrek!!. De andere dag denk ik weer het is beter zo en dan voel ik me weer heel verdrietig om dingen die IK verkeerd heb gedaan, had ik maar zus en zo blablabla. Maar goed het verdriet komt van verschillende kanten en valt het wel 'extra' zwaar. Natuurlijk heb ik ook lieve vriendinnen, maar god in die 6 jaar zijn zijn vrienden ook mijn vrienden geworden en op een gegeven moment trek je als groepje met elkaar op. En nu het over is valt echt alles weg. Nu weet ik dat hij een nieuwe Lieve?, sportieve, jonge, hippe vriendin heeft. Wat wil je nog meer..beter dan een vriendin die door een flinke dip heen gaat. Ook nog een nieuwe,leuke, gezellige familie om naar toe te gaan etc etc. Ja stom he...weet dat het slecht is om zo te denken en dat het totaal niet helpt,maat toch zit dat griebelige gevoel van ergenis er. Waarom loopt alles altijd zo goed bij hem!! Maar goed ik gun het hem aan de andere kant ook wel weer, maar ook mezelf. Maar om af te sluiten...zelfs na 7 mnd voelt er een enorm grote leegte. Ik wil zo graag!!! (en daar bedoel ik niet een relatie mee) daar ligt het niet aan. Nou ja maar heel veel leuke nieuwe hobby's gaan zoeken en nieuwe mensen leren kennen. Voelt af en toe wel je echt helemaal opnieuw moet gaan beginnen.
Steffie,Opnieuw beginnen
Steffie,
Opnieuw beginnen kan inderdaad heel erg eng zijn. Ik zat zelf op 4,5 jaar met mijn tweede vriendin, due ik weet wel wat je voelt. Hij was je maatje. Hij was de persoon tegen wie je die dingen durfde te vertellen, die je zelfs je moeder niet vertelt hebt, of je beste vriendin. Hij was het die de zon voor je liet schijnen. En dat is nu voorbij. Je voelt je verraden. Je voelt je klein en nietig.
Hij heeft een nieuwe hippe, jonge, lieve en sportieve vriendin en jij bent het mens met de dip. Nu doe je jezelf te kort. Je bent wie je bent, en ergens in het leven heeft iedereen wel eens een behoorlijke dip. Je partner is juist diegene die dat moet zien en daar rekening mee moet houden. Je moet jezelf de moeite waard vinden. Als hij je niet de moeite waard vond dan is hij je ook niet waard. Dan moet je je liefde opsparen voor de jongen die je wel op je waarde kan inschatten. Op de jongen die wel weet wat voor een prijs hij me jou in handen heeft.
Hij gaat ook nog wel eens op zijn bek. En dan denkt hij misschien terug aan de tijd dat hij de beste vriendin van de wereld had... en je heeft laten gaan.
Sterkte,
Angelo
Hey hallo,
Bedankt voor je advies...een goed gesprek moet helaas wel van 2 kanten komen. Ik wil(de) wel, maar hij niet. Voor hem is het afgesloten op de manier hoe hij wilde. Hij ziet het nut er niet van in om nog met iemand te gaan 'praten' als het toch al over is. Ergens kan ik die logica ook nog wel ergens snappen, maar goed we hebben 6 jaar met elkaar gehad, wilde naar een huisje gaan kijken etc. en nu voelt het of 6 jaar helemaal niets maar dan ook niets hebben voorgesteld en dat ik echt het meest verschrikkelijke kind op de wereld ben geweest! En dat gevoel is gewoon echt heel naar. Het is gewoon een beetje dubbel dat hij met een angstige blik vraagt dat ik toch niet met andere mannen moet beginnen en hij zegt dat we beiden beter even alleen kunnen zijn. Nou ja niet dus, want hij had potverdorrie heeeel snel daarna een nieuwe vriendin. Ik heb hem na het uit is 1 x gezien (op aandringen van een wederzijdse vriend meer..niet echt een goed idee, want hij deed stom en wilde zo snel mogelijk weer weg. Weer zoiets, wil je niet doe het dan niet!) daarna nog 3 keer aan de telefoon gesproken. Was ook nie leuk: ik was meer aan het woord dan hij en als hij wat zei kwam er alleen maar uit: 'ik ben nu op het punt gekomen dat ik blij ben dat het over is' (ik begreep later dat hij op dit moment een nieuw meisje op het werk had leren kennen). Ej op de 'korte' termijn wilde hij niet meer met me spreken...na ja dat betekend dus nooit niet. Het blijkt wel weer Uit het oog uit het hart (alleen bij hem hoor, zo'n gevoel heb ik altijd gehad). Ik vraag me af en toe wel eens af: waarom ben je nou nog zo druk bezig met iemand die je duidelijk afgesloten heeft?? Damn, frustie wordt je ervan haha
Steffie, Die van mij lijkt
Steffie,
Die van mij lijkt het ook al lang helemaal afgesloten te hebben. Ze is na drie maanden al weer een nieuwe relatie begonnen. Zij wel. Maar ik nog lang niet.
Je gevoel geeft nog veel om hem. Dat moet ook bijna wel. Jullie hadden 6 jaar een relatie. Van jou goefde het niet uit. Jij was zelfs aan het verder kijken. Je sprak over samenwonen. Mischien heb je zelf gedacht aan trouwen of kinderen krijgen. Ik weet niet of jullie het daar over gehad hebben, maar waarschijnlijk heb je zelf wel al eens gedacht van hoe dat zou zijn.
Je bent teleurgesteld in hem. Je had gehoopt om samen oud te worden. Om voor elkaar te zorgen. Wat hij gedaan heeft, laat je denken dat het voor hem niets heeft voorgesteld. Dat je een lange scharrel was, maar meer niet. Zo moet je het niet zien. JE bent belangrijk geweest in zijn leven. Misschien ben je het nu nog steeds, maar wil hij dat niet toegeven. Ik vraag me zelf af, of die van mij zich niet in een nieuwe relatie heeft gestort om mij te vergeten.
Ik weet uit ervaring dat de gesprekken met je ex niet leuk zijn. Op de achtergrond komen alle gevoelens weer op en ik zelf voelde me na een gesprek slechter dan ervoor. Daarom heb ik ook gezegd, dat ik absoluut geen contact meer met haar wil. Ik wil haar vergeten. Ik wil het gevoel vergeten. Ik wil verder.
Jij moet dat ook doen. Als hij de liefde, die je hem gaf niet waard is, dan moet je iemand zoeken die dat wel waard is. En je wil nu niet zoekebn, dat begrijp ik. Maar vroeger of later kom je vanzelf iemand tegen, die je liefde waard is. En je zult gelukkig zijn.
Groetjes,
Angelo