Het is geen onterechte vraag van je hoor. Ik maak me er zelf ook wel eens zorgen om of het wel "normaal" is. Om te beginnen zal ik je vertellen dat ik er wel hulp bij gezocht heb en nog steeds hulp heb. Ik heb 3 jaar een relatie gehad met hem en na 2 jaar kwam ik door omstandigheden in een rollercoaster van emoties terecht. Er gebeurde heel erg veel in mijn familie en op mijn werk. Ik vind het een beetje eng om alles te beschrijven omdat ik bang ben dat ik te specifiek word en daadoor niet meer helemaal anoniem rond cirkel op internet maar er kwam ernstige ziekte in mijn familie en ik raakte mijn oude leuke baan kwijt door reorganisatie. Heel veel stress en spanning van buiten af waardoor ik niet meer vrolijk was en de grip wat op het leven verloor. Het lukte mij niet om me kwetsbaar op te stellen naar mijn vriend en ik sloot hem veel buiten van mijn emoties. Ik was niet meer de leuke vrolijke persoon die hij had leren kennen. Eigenlijk voelde ik mij in deze periode ook niet zo prettig meer bij hem omdat ik mijn eigen gevoelens niet durfde te laten zien. Toen we eigenlijk samen besloten te stoppen voelde ik ook weer lucht maar dit duurde maar even. Ik kreeg spijt dat ik hem niet meer betrokken had bij mijn emoties. Maar het was te laat. Toen ik er na 2 maanden achterkwam dat hij een ander had en ook al in de laatste weken dat we nog samen waren, brak ik echt. Dat ik er nu nog zoveel last van heb heeft denk ik te maken dat ik ook vaak denk dat als ik me anders opgesteld had dat ik ons nog had kunnen reden ofzo. Dat verwijt ik mezelf heel erg. Ik heb steeds gedachten dat ik alles anders had moeten doen. Ook denk ik dat het zo lang duurt omdat hij heel lang het enige "mooie" nog was op dat moment in mijn leven omdat alles instortte op werkgebied en de vreselijke ziekte in mijn familie. Toen ik ook hem moest missen had ik voor mijn gevoel niets meer om plezier uit te halen. Hij is een soort metafoor geworden voor iets anders in mijn hoofd denk ik. Ik heb het contact verbroken maar altijd als ik hem toch tegenkom denk ik: Ach, mis ik jou zo? nee, dat kan ik me niet voorstellen. Maar na een paar dagen sluipt het er weer in. Ik ben de laatste anderhalf jaar behoorlijk depressief geweest en heb lang in de ziektewet gezeten en in mijn herinnering had ik ondaks de shit, in onze relatie nog wel eens geluks momenten. Ik ben gewoon vreselijk tegen mezelf aangelopen de laatste 2 jaar en ben echt weer aan het terugkrabbelen hoor maar het gaat gewoon traag. En 1 troost voor jou. mijn verdriet is echt lang niet zo groot meer als de eerste maanden hoor. Echt de alle scherpste kanten zijn er af. Ik had ook nooit gedacht dat dat zal kunnen. Maar echt waar, hoe ongeloofwaardig nu ook voor jou, het is gewoon waar. Maar waar ik last van heb zijn af en toe diepe terugvallen. En ook door de depressie die ik gehad heb doe ik er volgens mij veel langer over om weer andere relaties aan te gaan. Je hoort vaak over reboundrelaties, het lijkt mij een zegen (als je dat allebei wil) maar ik moet er nog niet aan denken. Ik kan me voorstellen dat je schrikt van die 2 jaar maar nogmaals, het is anders als het heftige waar jij in zit. Ik kan regelmatig dikke lol hebben met vriendinnen. regelmatig maar 3 x per dag ex in mijn hoofd hebben zitten, regelmatig oprecht blij zijn dat we uitelkaar zijn omdat het hoedan ook nooit stand had gehouden. Maar ja, nog wel regelmatig soort terugvallen van erg veel verdriet en gemaal, alleen zijn het bij mij terugvallen en beheerst het jou nu volledig lijkt mij. Ik ben veel aan het lezen over rouwen. yogalessen gaan volgen. emdr gedaan en gewoon regelmatig gesprekken met de psych. En wat ook steunt zijn de woorden van mijn psych: Het verwerken van een ex geliefde kan en mag gerust 2 jaar duren, je bent niet gek. Het is rot dat het zo werkt bij jou maar veroordeel jezelf er niet om. Je bent iig hard aan de slag om weer happy te worden. Doordat ik echt anoniem wil blijven kan ik sommige dingen hier niet zo duidelijk schrijven maar ik hoop dat je de strekking een beetje begrijpt.

Ik moet vaak aan je denken. Je situatie heeft me aangegrepen. Ik vind het heel erg heftig voor je en wens je alle sterkte.

Zelf zit ik ook vaak te denken. zal ik gewoon verslaafd aan mijn eigen zelfmedelijden zijn geworden? Best een genante gedachte moet ik zeggen. Maar ik denk dat ik mijn liefdesverdriet onbewust koppel aan een heleboel zaken die vrij heftig waren en synchroon liepen aan de breuk met mijn ex. In het antwoord aan droomvaltinduigen heb ik hier wat van proberen uit te leggen.
Heel toevallig heb ik mij ingechreven bij een woningbouwvereniging in een stad 200 km bij mij vandaan en ik heb mezelf nog een half jaar gegeven in mijn eigen stad. Als ik me ongemakkelijk en opgesloten blijf voelen waar ik nu woon wil ik de stap misschien maken. Doodeng en het heeft me ook wel bozig gemaakt, vooral opmezelf. Ik laat me toch niet verjagen uit een super huis op een super plek met allemaal lieve vrienden in de buurt omdat ik te slap ben om mn liefdesverdriet op een normale manier te verwerken. Aan de andere kant wil ik mezelf daar ook niet te hard om veroordelen.
Lief dat je zo meedenkt en reageert. Toevallig heb ik vandaag nog tegen een vriendin gezegd dat als ik echt gekozen heb om in mijn eigen huis te blijven wonen ik een ligbad ga kopen! Ben dus echt bezig met het keuze moment van blijven of gaan.

Thanks

Schrijven doet mij inderdaad ook goed. Dank voor je reactie en ik wens je een goede niet al te verdrietige jaarwisseling!

Wat een herkenbaar schrijven van jou zeg. Al die vragen die jij hebt en keer op keer door je hoofd laat gaat. Bah, ik durf ze voor mezelf soms niet eens te formuleren. Laat staan dat ik de antwoorden zou kunnen horen. Brrrr.
Je hebt gelijk, het haalt niets uit. Het vreet energie. Mooi ook dat je schrijft dat zelfs de exen het verdienen, ook al voel je het niet altijd zo, het maakt dat je een liefdevol mens bent denk ik. Misschien heb je in mn blog gelezen dat ik me vandaag oke voel. Dankjewel voor je peptalk en ik hoop dat voor jou de maan vandaag ook weer even op de goeie plek stond. Nogmaals dank voor je reactie!