Zoals in eerdere blogs te lezen, besefte ik maar al te goed dat contact in het begin te moeilijk is en je best afstand neem en het contact verbreekt. Het duurde efjes voor ik dat door had. In het begin was de hoop nog groot en probeerde ik nog vanalles. Maar die naieviteit ga weg en je begint het uiteindelijk wel door te krijgen.

Ik wou wachten tot na de examens om het haar te zegggen. Ik had al eens laten vallen dat het mss beter was contact te verbreken en toen had ze het er moeilijk mee en liet ze wat traantjes. Ik wou het haar dus nie moeilijk maken tijdens de examens. Weinig contact gehad tijdens de examens ook, dus ik dacht dat we elkaar zeer snel zouden trugzien in het begin van de vakantie.

Voor de relatie gedaan was, had ik geen besfe dat het vanalles de laatste keer zou zijn. De laatste keer dat ik ze als lief vastpakte, etc ... Die zaken bedoel ik. Eigenlijk momenten om te koesteren, maar op dat ogenblik stond ik er natuurlijk niet bij stil dat het de laatste keer zou zijn. De laatste keer dat ik ze zag voor de examens, had ik ook nog niet de beslissing genomen om het contact te verbreken. Ik wou dan ook haar echt nog eens zien, met het besef dat het de laatste keer is dat we als 'close mensen' afspraken en dat moment koesteren.

Na de breuk had ik het enorm moeilijk, maar ze was er echt om mij op te vangen zonder teveel valse hoop te geven. Ik kon toen echt rekenen op haar. We hebben toen ook nog leuke zaken gedaan. Ze toonde toen ook emotie en alhoewel ik wist dat ze achter haar beslissing stond, was het echt een ENORME troost te zien dat ze het ook moeilijk had en mij miste en nog zaken met mij wou doen. Ze wou echt close blijven en verstond nie dat ik da nie meer zou willen.

Da was dus voor de examens, heeft ongeveer 2 maand zo geduurd. Dan maandje weinig contact tijdens examens. Ik wou ze dus, zoals hierboven gezegd, dan nog éénmaal zien. Gewoon over normale zaken babbelen, zeker niet over de relatie en zou haar dan opt einde wel een brief afgeven met dat het beter is afstand te nemen. Het laatste waar ik wou aan raken was da beeld van mijn ex die nog emotie toonde, close wou blijven en nog samen zaken doen zoals eens gaan eten. Ik wist wel dat dat niet meer mogelijk was, maar gewoon dat zij dat nog wou was een troost. Ik wou afstand nemen met dat beeld geprent in mijn hoofd, met dat beeld dat ik niet de enigste van de twee was die treurde.

Jammer genoeg kwam het er maar niet van om haar te zien. Ze had het blijkbaar te druk. Ik had wel door dat er wat veranderd was en dat de behoefte om mij te zien blijkbaar minder was. Maar ik wou alleszins geen antwoordne op mijn vragen, ik hield het liever bij de onwetendheid. Aangzien ik ze echt graag nog eens had gezien en nog eens normaal wou babbelen met haar om dan met een vriendschapsgevoel uit elkaar te gaan, bleef ik nog 4 weken wachten. Maar het begon te vreten aan mij, dus ik besloot dan maar een brief te versturen per post om het haar mee te delen en ik vond het spijtig dat het er nie van kwam om haar te zien. Maarja, ik zat mijzelf wel te troosten dat er een reden zou zijn en dat ze mij wel nog zou missen. Woensdag (eergisteren) schreef ik de brief om hem donderdag op de post te doen.

En juist woensdagavond kreeg ik een bericht van haar om donderdagavond af te spreken :-/
Erger kon voor mij niet. Ik zat elke avond op da bericht te wachten om het hoofdstuk te kunnen afsluiten. En juist de dag dat ik ermij bij neerleg dat het er nie meer van kom en dat ik de brief schreef, stuurt ze juist om af te spreken. Had het een dag eerder geweest, had ik direct 'ja' gezegd. Was het een dag later, was de brief al op de post en was het te laat.
Maar nu wist ik nie wa gedaan. Ik besloot om mij aan het plan te houden en te weigeren. Heel de nacht dan wakker gelegen en uiteindelijk donderdagochtend haar teruggestuurd of het aanbod nog geldig was en dat ik toch wou afspreken met haar en dat ze maar moest laten weten om hoe laat(de gedachte kwam terug boven dat het mijn laatste kans was om op die manier nog af te spreken. Toevallige ontmoetingen zijn niet hetzelfde). Ze stuurde meestal geen bevestiging terug op berichten, dus dacht ik wel dat ze die avond iets zou laten weten om hoe laat we afspraken.

Heel de dag nerveus rondgelopen, uren zitten aftellen, minuten, seconden, ...
Savonds mij wa bezig houden omdat ik het niet uithield te wachten op da telefoontje. Mij dan heel klaargemaakt ook.
Uiteindelijk zelf gebeld, niemand nam op.
2de keer opnieuw niemand, derde keer opnieuw niemand.
Na tijdje nam ze plots op. Ze meldde koel dat het nie door ging. Ik vroeg uitleg en ze zei, van dat ik maar woensdagavond had moeten direct trugsturen dat ik haar wou zien. Ze gaf er een hele uitleg aan die weinig steek hield eigenlijk. 4 weken op de tippen van mijn voeten zitten wachte, dan eindelijk een concrete afspraak, uren zitten aftellen en dan zit ek daar heel klaar om te vertrekken en gaat het nog nie door ook. Ze klonk zo koel. Ik begon emotioneel te doen etc, ... Alé, vanalles verteld toen. Ze had ook al opgevangen trouwens dat ik het contact wou verbreken. Maarja. Ik nam het haar kwalijk dat ze de moeiet niet gedaan had een berichtje te sturen om te zeggen dat het nie doorging. Ze heeft mij een hele dag in onwetendheid gelaten en ik moest dan nog zelf veel bellen om uiteindelijk te weten komen dat het nie doorging. Uiteindelijk stelde ze dan zondag voor. Het gesprek ging weer de goeie richting uit en ze liet blijken dat het nie doorging omda ze dacht dat het mij nie meer kon intresseren. Ze zij da ze best wel vriendne wou blijven, maar dat ik weer zo emotioneel was en dat ze mij gewoon de tijd wou geven die ik nodig acht. Dat ik zoveel tijd kon nemen dat ik wou en haar dan een bericht kon sturen om af te spreken. Alles lag in mijn handne. Ook zei ze dat ik niet de enigste ben die tijd nodig heb. Het gesprek gaf mij toch weer goed gevoel. Ze vroeg ook of ek anders die brief in haar brievenbus kon steken, ze kon hem dan eens lezen.

De inhoud van het gesprek gaf mij wel een goed gevoel ergens, het gesprek zelf een slecht, gewoon om het feit dat ik ze nog eens wou zien om enkel over normale zaken te praten en deze discussies volledig uit de weg wou gaan. Mocht ik ze zondag nog zien, zou deze discussie weer bij alletwee in het achterhoofd hangen, wat nie de bedoeling was en veel verbrod aan het moment.
Ik besloot om haar email te sturen in plaats van die brief te posten. Ik legde het uit van donderdag, dat het mij wel intereseerde om haar te zien en het feit dat ze juist de slechtste dag uitgekozen had om dat te sturen. Dus een beetje van de uitleg da hier staat ivm met dat wachten.

Vanmorgen in inbox kijken en ik had mailtje terug. Ik was er zeker van dat het een lief mailtje zou zijn, waarin ze mij begreep en waarbij we elkaar misverstaan hadden en het dus een groot misverstand was donderdagavond.

Het was een kort mailtje, want ze had geen tijd zei ze.
4 zinnekes, meer niet, waarvan maar 2 met betekenis:
1 waarin staat dat ze het int begin nog moeilijk had, maar nu nie meer. Ze zegt dat ze mij minder en minder mist en 'uit het oog uit het hart'
en 1 waarin ze twijfelt over vriendschap aangezien ik niet meer mee ben met haar leven.

Da laatste klopt wel. Haar leven is wat veranderd juist voor en na het gedaan was. (vriendenkring/school/ander werk/...)
dus haar leven was wel een mysterie gewordne voor haar.

Maar de klap die ik kreeg door haar berichtje was enorm.
Ik wou zo'n dingen juist uit de weggaan.
Het was zo in contrast me voor de examens, zo anders. Toen wou ze zo graag vrienden zijn, vond ze het zo leuk om af te sprken en was ze er nog continu voor mij. Ik wist wel dat er zaken konden veranderen en dat dit zou gebeuren, maar ik had allesbehalve de behoefte omda ze kort en kill te horen en met mijn neus op de feiten gedrukt te worden.
Donderdagavond kwma al hard aan dat ze me zo koel in de steek liet. En dan nu. Ik heb het gevoel weer een hele tijd truggekeerd te zijn in het verwerkingsprocess, maar dat ik er nu alleen voor sta en nu niet meer op haar kon rekenen.
Ik heb er altijd gestaan voor haar en het enigste wat ik wou, was haar nog eens zien voor ik afstand nam om over normale zaken te praten. Deze afloop had ik er helemaal niet voor over. De onwetendheid is weg, de feiten zijn in de plaats gekomen. Mocht ik het opnieuw doen, ik had het contact allang verbroken in de periode van onwetendheid. Ik had graag de eer nog aan mijzelf gelaten ipv zien hoe er na zoveel jaar niets meer overschiet, maar het mag niet zijn

Gegokt en verloren ...

Greetz
(ik weet het, (te) lang verhaal )