Tijdje geleden sinds ik hier iets geschreven heb. Ik heb een nieuw inzicht verworven, en misschien helpt dit inzicht sommigen met hun verwerking, daarom dat ik het hier neerpen.

Ik heb ooit eens een blog geopend over het al dan niet vergeven van wat ze me heeft aangedaan. Dit is er een vervolg op.

Ik hou ergens nog steeds van m'n ex. Er is nog veel gebeurd, slechte dingen. Maar ik wil haar niet meer.

Ik voel ook diepe liefde voor een ander. Dit is de nieuwe situatie.

Af en toe komen de pijnscheuten terug, van de messen in m'n rug, het gevoel als een geslagen hond te zijn behandeld.

Nu... ben ik tot een nieuw inzicht gekomen.

Mijn ex heeft me vertrappelt gelijk een kakkerlak, me zowat mensonwaardig behandeld.

Ik was altijd van zin haar ooit te vergeven... en heb haar onlangs in een goed gesprek gezegd dat dit nog steeds mijn doel is. Ze zei dat het niet hoefde, ze heeft berouw, ze heeft spijt van wat ze me heeft aangedaan.

Dat laatste heeft me er nu toe gebracht te beslissen haar niet te vergeven, nooit. Het betekent dat ze een betere mens had kunnen zijn, zich beter had kunnen gedragen.

Haar vergeven is het toelaten.

Ik vergeef het haar nooit. En dit zal ik haar ook ergens eens in een later stadium zeggen, omdat ik weet dat ze beter kon. Dat dit haar les zal zijn.

Want ergens houd ik nog steeds van haar (ook al wil ik ze nooit niet meer terug) en dus wil ik haar helpen een betere mens te worden... en dit doe ik niet door haar te vergeven.

Mensen moeten leren uit hun fouten, en als ze die potentie hebben een betere mens te worden, dan moet je hen daartoe in staat achten, en hun eigen schuldgevoel laten dragen.

Hen daar niet toe in staat achten, en hen dus vergeven, betekent dat ze niet beter konden... dat hun walgelijke gedrag, de messen in de rug, hun hoogste morele gedrag moet voorstellen.

Ik heb mijn liefde niet gedeeld met dergelijk immoreel dier... ik heb mijn liefde gedeeld met een mens, met moreel potentieel.

Dus ik heb besloten :

Ik vergeef haar nooit.