In je voorlaatste blog schreef je dit:

Ongetwijfeld lieve & loyale vrienden die met je begaan zijn. Maar wil hier even op inhaken.

Tuurlijk is er veel op- en aan te merken aan het chronische getwijfel en kontgedraai van deze man en zijn er talloze betekenissen, vragen en oordelen aan zijn gedrag/getwijfel te plakken. Daarnaast is het, gezien jouw verlangens, verwachtingen en oeverloze hoop ten opzichte van zijn rol in jouw leven, grenzeloos frustrerend om steeds naast het net te blijven vissen.

Maar…

Ik denk dat het grootste obstakel in dit verhaal jij, zelf bent. Zijn woorden zijn prachtig, zijn wens en uitleg om met jou te willen zijn geloofwaardig (ondanks het tegelijkertijd weer te gooien op dat hij in zijn gevoel en geloof vastloopt) en zijn bezoekjes aan jou bewijzen keer op keer de magie van jullie dynamiek.

Desondanks en tegelijkertijd, vertelt hij jou ook letterlijk dat hij het 'niet kan', 'niet durft'(?), 'niet wil', vastloopt—of welke uitleg hij ook kiest om het toch niet met je aan te gaan.

En dan zijn er ook nog zijn talloze daden & acties, die mijn inziens eigenlijk het allerzwaarste wegen. Hij is er gewoon niet voor je, kiest niet onvoorwaardelijk en vastberaden voor jou en zegt niets ‘te kunnen’ met zijn gevoel—zoals jij wenst, hoopt en nodig hebt. De noodzaak om met jou te willen zijn, zoals je mag verwachten van iemand die van je houdt, die is vaker niet dan wel aanwezig. En het maakt eigenlijk niet zoveel uit waardoor dat komt, of wat hem daarin tegenhoudt.

Niet HIJ houdt JOU door zijn acties precies daar waar hij je hebben wil: JIJ houdt jezelf daar.

Het lijkt erop dat jij (en/of je vrienden) hem verantwoordelijk stelt voor een positie die jij feitelijk zelf, vrijwillig, inneemt. Eigenlijk vertoon jij, op jouw beurt, ook een zwakte--net als hij. Hij wordt overdonderd door zijn 'niet weten', en jij op jouw beurt wordt overdonderd door het 'wel weten' dat constant in de clinch ligt met zijn 'niet weten'. En ook jij maakt geen keuze of einde aan deze situatie. Ik geloof ook dat een keuze eerder rationeel, dan emotioneel zal moeten worden gemaakt.

Eigenlijk, lieve Moerbei, hoe begrijpelijk en logisch jouw emoties dan ook, vind ik hem (afgaande op wat je hier beschrijft, dan) behoorlijk duidelijk naar jou toe. Hij houdt van je, maar: “kan er niets mee”. Hij vindt het fijn om met en bij je te zijn, maar: “ervaart nog steeds en ook weer dat oude gevoel en dat daarin niets veranderd is en dat het niet goed voelt.”

Ik besef dat het voor mij makkelijker is dit eruit te lichten, aangezien ik niet hoef te worstelen met het sentiment tussen jullie, de geschiedenis, de ervaringen en alles dat tussen jullie heeft plaastgevonden waardoor de band zo sterk is gegroeid, maar de realiteit is dat hij momenteel voor jou, emotioneel NIET beschikbaar, noch bereikbaar is. En wanneer hij dat probeert te zijn, is het minimaal en kortstondig. En deze conclusie aanvaarden kan wellicht de sleutel zijn naar het 'loskomen'.

Een paar blogs geleden schreef je van je af met de toepasselijke titel “Ik Ben Het Beu”. Wat mij vooral opviel was de 'toon'; je boosheid en frustratie naar hem toe—en de situatie die hij met zijn getwijfel (hoewel waarschijnlijk ongewild, maar toch) creëert. Je gekrenktheid. De teleurstelling.

Ik kan er naast zitten, maar het lijkt alsof je het hem ook heel kwalijk neemt dat hij niet los kan komen van datgene dat een relatie tussen jullie onmogelijk maakt. Ik snap je frustraties, maar is het iets dat je hem werkelijk kan verwijten? Hier ligt uiteraard voor jou ook een taak, namelijk dat je je eigen grenzen gaat bewaken met de ervaring die je inmiddels, wat betreft de potentie van jullie samenzijn, hebt opgebouwd.

Het maakt niet uit wat hij zegt, denkt, waaraan hij twijfelt, waar hij ‘niets mee kan’ en waar hij vastloopt. Soms vraag ik me af of je het contact met hem aangaat om uit te vinden of je hem ergens, in deze emotionele chaos, op het goede spoor zult kunnen zetten. Het spoor dat naar jou toe leidt, wel te verstaan.

Het is een twijfelaar en twijfelaars neigen ernaar om uitspraken te doen, die vaak momentopnames zijn. Zeer zeker gemeend—voor dat moment, dan. Twee uur later, is de stemming wellicht weer verandert-- en daardoor de uitspraak, hoewel in betekenis niet compleet verandert, inmiddels ook weer minder urgent of aanwezig.

Als hij zegt dat hij je mist, probeer er dan geen grotere betekenis aan te verbinden dat hij eigenlijk, stiekem, bedoelt: “ik mis je zo erg, dat ik het met je aan wil gaan”. Hij zal je zeker missen, maar zijn gevoel (“het niet weten en er niets mee kunnen”) weegt duidelijk zwaarder dan anticiperen op het gemis dat hij zegt te ervaren. Ik vind dat zelf wel een heel duidelijk signaal, ondanks de mooie uitspraken die hij doet.

Als hij zegt “ik hou van je”, laat het in je hoofd niet uitgroeien tot een: “ik hou van je, jij gaat mijn vriendin zijn, we komen er wel, als je me alleen meer tijd geeft”.

Het beeld dat ik van hem krijg, is dat ‘houden van (jou)’ vaste materie is; een gevoelsbeleving die voor hem ‘gewoon bestaat’, zonder dat hij hier in de praktijk aandacht aan geeft, of dit zichtbaar en actief voedt (en wil/kan voeden).

Dit zijn realisaties die jou wellicht kunnen helpen om te gaan met datgene dat hij zegt—maar wat in acties uitblijft…