Is alweer een tijdje geleden dat ik hier iets neerschreef. Kom ook niet zo heel veel meer kijken, alleen als ik het een beetje moeilijk heb. Maar de energie en kracht die je er in die eerste periode uit andermans verhalen haalt verdwijnt naarmate de klok tikt.
Het is nu ongeveer een jaar en acht maanden geleden dat 'wij' uit elkaar gingen. En zoals gezegd wordt de pijn minder intens. Nooit wil ik nog teruggaan naar de dag van toen. De maanden van toen.
Ik was al een stevige drinker voor en tijdens mijn relatie. Niet problematisch in de relatie maar wel een probleem op zich natuurlijk. Dat werd niet beter na de breuk. En wil je nou net iets doen dat niet verstandig is dan is het gevoel verdoven met drank. Maar dat staat buiten de kwestie. Ik denk niet dat ik hier ooit volledig nuchter heb geschreven, buiten nu. Het vroeg heel wat kracht om toe te geven dat ik een alcoholprobleem had. Met behulp van drink ik nu al een drie maand niet meer. Op zich niet lang maar ben er best trots op.
Maar ik lijk nog steeds dingen te moeten inhalen die ik toen wegdronk. Alhoewel dat ik wel denk dat een deel verteerd is. Hoop ik..
Ik herinner me natuurlijk nog een aantal mensen heel goed, hun verhalen, hun pijn en woede. Bij sommige bleef het lang aanslepen, bij anderen verdween het weer iets vlugger.
Maar ik had het idee dat diegenen die langer worstelden ook diegenen waren die met heel wat innerlijke duiveltjes moesten afrekenen die al langer ergens verscholen zaten.
Zo ook ik denk ik..
Ik mis hem nog steeds, nog elke dag denk ik aan hem. Meestal creëer ik situaties in mijn hoofd waar ik hem tegenkom. Soms wil hij me terug en stel ik me voor hoe ik reageren zou. Soms zegt ie gewoon dat het gedaan is met zijn vriendin en stel ik me voor hoe ik reageren zou. Er staan nog foto's op de geheugenkaart in mijn fototoestel dat ik al een jaar niet meer gebruik. Onlangs heb ik een nieuwe kaart gekocht gewoon omdat ik weet dat ik de foto's die er nog opstaan niet kan aanzien. Ik neem het er dan maar bij dat ik ook niet kan genieten van de leuke foto's van mijn dochter die er nog opstaan. Mijn maag krimpt nog steeds als ik denk dat ik zijn vriend tegenkom op het werk. Ook daar stel ik me bepaalde scenario's voor ogen.
Ik vraag me af waarom ik er nog zo mee bezig ben..Ik denk dat ik wel weet waarom.
Mijn gevoel voor eigenwaarde is altijd al heel laag geweest. Ondanks dat ik naar buiten toe héél krachtig en uitgesproken ben. De breuk was geen barst in het potje maar de genadeklap die het potje vol met barsten uit elkaar liet vallen.
En nog steeds weet ik niet hoe ik het terug lijmen moet.
Is dat niet triest? Ik vind van wel.
Dus ik dobber maar wat aan..ik onderneem..ik dobber weer..ik hoop..ben angstig..sterk..en een hoopje verdriet. Ik vecht..
Nog steeds tegen spoken
x