Het is nu sinds twee weken uit tussen mij en mijn vriendin. Ik ben er kapot van en zag het totaal niet aankomen. We waren dit jaar op vakantie geweest en dat was gewoonweg geweldig!
Ze gaf aan dat er voor de vakantie al wat twijfel was, maar heeft dat niet uitgesproken. Daardoor is de liefde bij haar compleet afgekoeld.

Ik was er ziek van toen het uit was. Ik heb die nacht niet geslapen en alleen maar over lopen geven. Lichamelijk kon ik de klap niet verwerken. Inmiddels zit ik twee weken thuis en er komt niets meer uit mijn handen. Ik zit er echt doorheen. Ik heb al twee weken stress.

Ik wist dat ik er erg gevoelig voor zou zijn en dat het me zwaar zou vallen als het uit zou gaan. Ik heb het in het verleden al een keer eerder meegemaakt, maar deze keer is het echt heftig! Onze relatie was echt leuk. We deden echt van alles en het was altijd even leuk. Er zijn maar weinig echt mindere momenten geweest. Voor mijn gevoel was zij echt de ware voor mij.

Zelf geeft ze aan dat ze achter haar beslissing staat. Echter zegt mijn gevoel dat er toch nog wel iets is, maar dat ze liever vrij wil zijn. Ze is een stuk jonger en moet nog het een en ander ontdekken in het leven.
Nu ben ik bang. Bang om alleen te blijven. Ik zie enorm op tegen de feestdagen en vakanties. Ik kan niet alleen zijn en heb echt iemand nodig om me heen. Het is stil in huis.

Nu ik twee weken verder ben kan ik nog steeds niet fatsoenlijk eten. Achteraf besef ik me pas dat ik haar misschien wat te weinig aandacht heb gegeven. Maar omdat zij dat niet aangaf heb ik geen kans gehad om het te verbeteren. En dat doet me veel verdriet.