Een dik half jaar heb ik doorgemodderd nadat de relatie gestrand was. Ik wilde hem zo graag in mijn leven behouden, wilde de band die er nog was koesteren, wilde volwassen zijn en een vriendschap kunnen behouden, wilde hem niet loslaten, wilde hem terug, wilde tevens verder.
Af en toe was er weer een radiostilte, waarin ik hoopte dat het geen contact ertoe zou leiden dat hij me zou gaan missen en terug zou komen.
En ja, ik riep, hij kwam en verdween daarna weer even zo gemakkelijk.

Zo heb ik een half jaar lang doorgelopen in een cirkeltje. A begon bij hem en Z eindigde bij hem.
Tot ik uiteindelijk zelf niet eens meer wist wat ik wilde. Hém? Verder? Geen contact om hem terug te winnen? Wel contact om hem terug te winnen? Wilde ik hem überhaupt nog wel terugwinnen? Waar was ik zelf gebleven? Wie was ik ook alweer? Was ik de persoon die hij zei dat ik was? Zoals hij mij soms omschreef wilde ik helemaal niet zijn, maar zou hij dat niet beter weten dan ik?
En als hij nog zo naar me kon kijken, me zo kon vasthouden, nog bij me wilde slapen, wilde dat dan niet zeggen dat hij nog van me hield en het maar een matter of time zou zijn eer hij terug zou rennen?
En verdorie, waarom nam hij zijn tijd? Hoe kon hij de ene avond tegen me zeggen dat hij me mist, vol verlangen zijn en daarna weer weken in nevel oplossen?
Oh nee, werken aan vriendschap...dat was de prioriteit.

SURE...

Half mei was de laatste keer dat ik hem zag. We waren enkele dagen samen, in alle opzichten als een stelletje, waarna hij zijn grote verdwijntruc weer eens speelde.
Alleen speelde ik dit keer niet meer mee.

Ik was óp, intens verdrietig, verward en dit voelde in alle opzichten niet meer juist en al helemaal niet als een liefdevolle vriendschap. En als ik heel eerlijk naar mijn intenties keek, waren die ook niet gericht op vriendschap. Vriendschap was een kaartje dat ik mezelf voorhield, een soort van nood oplossing om hem in mijn leven te kunnen behouden, terwijl ál mijn ware intenties erop gericht waren om hem als partner terug te winnen. En het contact hield deze emoties in stand. Ik had namelijk weinig nodig om me aan vast te klampen. Nee, het feit dat hij nog wel eens bleef slapen hielp niet. Maar er waren ook perioden dat een vriendschap jasje aandeden. Ook dan was een blik van hem genoeg om een week op te teren. En een kwetsende opmerking voldoende om me een week lang in gruzelementen te leggen.
Dat heb ik niet bij mijn vrienden. Die laat ik los aan het eind van de afspraak, ik herkauw niets, ik laat ze gewoon zijn.

Nu, 3 maanden geen contact later, begint de mist eindelijk op te lossen en begint - ik hoor hierbij jubelende bellen - de ratio de emotie te overstemmen. Iets waar ik zo verschrikkelijk lang naar verlangd had maar waar ik maar niet kon geraken.
Ik begin te zien in plaats van alleen maar te voelen. Dingen vallen op hun plaats. En ik ben geen emotioneel wrak meer.

Nu pas weet ik dat je 'geen contact' voor jezelf doet. Niet om de persoon 'terug te winnen'.
Wie wil nu iemand als gelijkwaardige partner aan zijn zijde als je die 'terug moet winnen'?
Ik niet! Ik wil iemand aan mijn zijde die daar niet vanaf wil wijken, die daar is omdat hij daar wíl zijn en zeker niet terug gewonnen hoeft te worden om welke reden dan ook!

Zijn nabijheid missen doe ik nog steeds, ik kan er hevig naar verlangen om weer eens samen buiten koffie te drinken, bij te praten, met hem te knuffelen. Hij zit in mijn hart. Punt.
De gedachte dat we vanuit een relatie in een vriendschap konden glijden was echter een illusie. Een hele pijnlijke illusie zelfs. Misschien zelfs wel iets heel erg doms, wat meer kapot heeft gemaakt dan goed gemaakt en een toekomstige vriendschap (ooit, ooit, als mijn intenties echt alleen daar liggen) in de weg zal liggen.
Echter, op dat moment leek het de enige mogelijkheid.

Inn retrospect wilde ik dat ik me niet zo verloren had in deze relatie. Dat hij niet het centrum van mijn aarde was geworden. Dat ik niet zo verblind was geweest door de verliefdheid.
Dat ik veel eerder grenzen had kunnen trekken omdat er heel veel dingen waren waar ik me aan confirmeerde die helemaal niet bij me pasten. Maar ik zat toen al zo knee-deep erin dat ik zelf niet meer wist wat ik wilde! Ik wilde dat toen hij aangaf dat hij twijfels had, ik niet vanuit angst op verlies had gereageerd, maar vanuit vertrouwen in mijzelf. En gewoon had kunnen zeggen, lieve schat...zoek jij het maar eens lekker uit en bel me als je eruit ben!
En ik wilde dat toen hij de knoop doorhakte ik vanuit datzelfde vertrouwen had kunnen zeggen: Het ga je goed.
Ik wilde dat ik genoeg zelfvertrouwen had om me niet vast te klampen, hem niet te verstikken en ik wilde dat zijn zelfbeeld goed genoeg was geweest om daar doorheen te prikken en liefdevol het om te buigen. Maar twee mensen zonder bodem krijgen geen grond aan de voeten.

Uiteindelijk kom ik daarop uit. Die grote angst voor verlies, de turmoil, het vastklampen, de gekte, het wordt 1000x verergerd door een gebrek aan vertrouwen in jezelf.
Het vertrouwen dat je het alleen ook redt. En nog goed ook.
Het vertrouwen dat je niet genekt zult worden.
Het vertrouwen dat je de ander niet nodig hebt zoals je zuurstof nodig hebt.

Jaren geleden heb ik een hele gelukkige relatie gehad met iemand die uiteindelijk overleden is. Dat verlies heb ik overleefd. Ik wilde dat die wetenschap me gesterkt had, maar kennelijk zijn sommige reacties ingebakken, aard van het beestje.
Ik kan alleen maar trachten mijzelf niet teveel te verliezen en te werken aan mijn zelfvertrouwen. Het zal vast een 'plan for life' blijven.

Toen ik met deze man, jaren geleden dus, een relatie aanging, twijfelde ik. Aan alles. Een half jaar duwde ik hem van me af en hij bleef maar terug komen. Ik begreep er niets van.
Uiteindelijk maakte ik de relatie uit.
Hij reageerde, tot mijn stomme verbazing, volledig niet emotioneel. Niet rancuneus, niet verward, niet verwijtend.
Hij zei: 'Ik had het al zien aankomen. Lieve schat...ik leef bij het principe 'waar plicht is is geen liefde', dus als jij niet samen verder wil, prima, even goede vrienden. Ik red mezelf prima hoor!'. Zijn reactie was niet gespeeld, het was zijn Zijn. Een heel gezond Zijn overigens!

Deze reactie gaf me aan dat hier een man stond met zelfvertrouwen, met een koppie vol ratio, iemand die heel dicht bij zichzelf stond en ook alleen een vrouw wilde die 100% voor hem zou gaan.
En guess what?! Ik kwam verdomde snel terug op mijn beslissing en daarna waren ook alle twijfels als sneeuw voor de zon verdwenen!

Ik hoop echt dat dit in mijn hersens en hart ingebrand mag blijven:

Waar plicht is is geen liefde.

Graag of niet.

Ik red mezelf prima zonder jou!!!!

Eén advies aan mensen met ldvd: Probeer geen vriendschap op te bouwen wanneer vriendschap niets anders is dan een verkapte reden om iemand terug te winnen. Je verlengt alleen je lijden. Elk woord, elke blik van de ander is voldoende voor je om weer hoop uit te halen.
En gebruik 'geen contact' niet om de ander terug te winnen. Die komt uit vrije wil of niet. Je blijft zo ook gefocust op de ander, ipv op jezelf en je eigen vertrouwen en leven.
Geen contact doe je voor jezelf. Om de nevel op te laten lossen en je verstand weer terug te krijgen.
Om weer helder te kunnen denken.
Om jezelf (ipv de ander!!!!) weer terug te krijgen en daarna in alle helderheid de situatie te kunnen overzien.

Echte vriendschap met een ex kan alleen als je intentie ook echt voor 100% daar ligt. En in dat geval blaak je waarschijnlijk van zelfvertrouwen of heb je iig een heel goed zelfbeeld!!! Mocht dat zo zijn dan feliciteer ik je, want dan ga je een positief gestemd leven tegen moet!!!
Ik weet dat er mensen zijn die werkelijk zo uit elkaar gingen en de relatie los konden laten maar de vriendschap niet.

Ik hoor hier helaas niet bij.

En als jij hier ook niet bij hoort...

Ga dan eerst verwerken, afkicken (!), aan je zelfbeeld werken, je leven inrichten zoals jij dat wil en door je verdriet heen voor je überhaupt aan vriendschap kan dénken.

De toekomst is blanco, everything is possible, zolang je emotie de ratio niet overstemd en je vooral goed met jezelf overweg kunt.

Get there...

Sterkte aan iedereen die nog aan het begin of halverwege deze weg lopen!!! Het is een hele pittige weg!!!!