Het is een lang verhaal, zoals ik bij de meeste eerste verhalen op de blogs zie… Ik kon het niet korter omschrijven. Hier is mijn verhaal:

In september vorig jaar hebben mijn vriend en ik een grote stap gemaakt. We zijn verhuisd naar het buitenland. In Nederland hebben we 1 maandje samengewoond, best kort, maar we hadden allebei zoveel vertrouwen in ‘ONS’ dat we het aan zijn gegaan. We hadden inmiddels een relatie van bijna twee jaar, we wisten wat we aan elkaar hadden. De eerste drie maanden woonden we in een tijdelijk huis in een leuke buurt. Het opstarten was moeilijk. Ik ben een emotioneel iemand en ben de eerste maanden druk geweest met dingen regelen, een huis zoeken, een baan zoeken, mijn sporten hier opstarten. Het kostte me veel energie. Mijn vriend belande meteen in een drukke baan met erg veel werkdruk, een slapjanus van een baas, die alles zo snel mogelijk bij hem neerlegde en hij dus een erg vol bordje had vanaf dag 1 dat we hier waren. Mijn emoties waren behoorlijk wisselend, waardoor hij me vaak uit een dipje moest (wilde) halen. Verder wilde ik in het weekend leuke dingen doen, iets van de stad zien, hij wilde rust en eventueel nog wat werken. Uiteindelijk konden we daar onze weg wel in vinden gelukkig. Ik heb een baan gevonden, het sporten opgepakt, vanaf 1 december een nieuw leuk huisje midden in de stad… het ging goed… dacht ik…

We waren misschien allebei zo druk bezig om ons te redden hier... ik leunde beetje veel op hem (ook niet gek, want ik kwam hier tenslotte met niks, en moet zeggen dat ik al best ver ben gekomen met baan, huis, sporten, etc... maar dat nam niet weg dat ik het moeilijk vond zo op zijn tijd.) Er waren wel wat probleempjes, maar die heeft elke relatie. We hadden er wel harder aan moeten werken denk ik nu achteraf, maar ik dacht ook ‘dat komt wel’ als we een beetje gewend zijn hier.

In januari is hij ineens voor het eerst (zegt hij) na gaan denken over onze relatie en hij had toen het gevoel dat hij liever vrij wilde zijn... Hij heeft er twee weken over nagedacht en eigenlijk besloten dat hij geen toekomst meer in ons zag. Hij wilde er niet voor vechten. Al vanaf het begin was het voor hem ‘onomkeerbaar’ Ik heb hem in december gevraagd om na te denken over kinderen, ik ben 35, misschien heeft dit ook meegespeeld in zijn besluit. Het werd allemaal te serieus misschien. Maargoed, samen naar het buitenland verhuizen vind ik ook een stap die je niet zomaar maakt. Ik weet dat hij onder druk stond met zijn werk, het lukte hem niet om te sporten, moest taallessen afzeggen, etc. om zijn werk gedaan te krijgen. Best heftig. En dan ook nog een 'emotionele' vriendin... Ik begrijp dat het samenwonen voor ons nieuw was en dan ook nog in een nieuw land, hardstikke veel ineens, maar het kan toch niet zo zijn dat het al na 5 maanden fout zit...

Het kwam eigenlijk na een incident/onenigheid over een excollega waar hij spontaan mee was gaan drinken op zondags, terwijl ik iets leuks wilde doen, ook nog een vrouw... nou toen gingen mijn antennes uit en mijn stress sloeg toe en jaloeeeeerssss gedoe enzo... Ik heb een soort vrouwelijke intuïtie gehad en ik denk dat met die persoon ook iets mee is. Ik geloof hem dat er in die periode nooit iets is gebeurd. Maar hij heeft later wel gezegd haar aantrekkelijk te vinden en ook weer andere vrouwen aantrekkelijk te vinden en hij staat daar weer voor open. Dat doet pijn. Hij is de man waar ik 100% voor ga. Het gekke is dat hij twee weken daarvoor nog heeft gezegd tegen vrienden dat hij zo gelukkig met me was en het zo leuk vond samen hier. Ook heeft hij twee weken daarvoor nog tegen me gezegd dat ik wel een ‘potje bij hem kon breken’, omdat hij zo van me hield. Er moet dus iets in hem gebeurd zijn ineens.

Ik heb een maand lang gevochten voor hem, alles geprobeerd, maar hoe harder ik mijn best deed, hoe verder weg hij raakte en hoe zekerder hij wist dat er geen toekomst voor ons was. Waarom heeft die oen daar in Nederland niet al over nagedacht? Nu moet ik dus al mijn spullen inpakken (en ik haat die verhuisdozen inmiddels, ben 3 keer verhuisd in de laatste 9 maanden). Ik heb in Nederland mijn baan opgegeven, mijn studie die ik net was begonnen tijdelijk stop gezet, mijn huisje opgezegd. Natuurlijk niet alleen voor hem, ook omdat ik het avontuur van in het buitenland wonen erg leuk vond. Maar wel samen met hem. Nu kan ik alles weer opnieuw gaan zoeken. Misschien een mooie kans, een nieuwe frisse start, maar het voelt zo verschrikkelijk dat te moeten doen zonder hem. En dat laatste is natuurlijk het ergste van de hele situatie

We hebben veel gepraat, maar eigenlijk misschien ook alleen maar ik die voor ‘ONS’ pleitte. Later heb ik nog eens geprobeerd zijn verhaal te luisteren en te vragen, vragen, vragen. Maar ik vond eigenlijk niet een echt antwoord. Hij weet het zelf niet goed. Wel weet hij dat hij vlucht. Hij kan geen ruzie maken. En hij heeft in onze relatie nooit zijn grenzen aangegeven, blijkt achteraf. Vechten voor onze relatie is dus geen optie, want dat is te moeilijk met confrontaties enzo. Niemand begreep zijn plotselinge gedrag. Ze vonden ons een gelukkig stel. En ik heb heel veel pech gehad, vooral in de liefde, iedereen was zo blij voor me dat het nu goed zat. Ik vond dat hij gezien onze situatie 'ONS' toch nog een kans had moeten geven... maar hoe? Hoe kun je weer geliefden worden? (hij zag ons ineens eerder als heel goede vrienden) En hij zei wel dat hij heel veel van mij houdt, mij lief vind, etc... Maar zijn gevoel om verder te gaan met mij zegt ‘NEE’.

Ik ga over 3 weken definitief terug naar Nederland. Inmiddels woont hij tijdelijk bij een collega die op vakantie is. Elke dag heb ik weer andere emoties en gedachten. Moet ik niet hier blijven? Laat ik me dit hier zomaar afpakken? Echt, ik ben echt aan het vechten tegen mijn onmacht gevoel, ik voelde me zo gelukkig met hem hier en hij is mijn alles. Misschien zit daar dan ook weer mijn valkuil. Ik zal hem moeten loslaten. Ik heb een verlatingsangst probleem denk ik, waardoor ik misschien wel te erg aan hem hechtte. Ik ga daar in ieder geval heel hard aan werken, want ik wil dit zo nooit meer meemaken. Ik wil zo graag gelukkig worden, liefst was dat samen met hem, maar als dat dan niet is dan hoop ik iemand tegen te komen die wel met mijn emotionele buien om kan gaan of waar ik in ieder geval zelf beter met mijn emotionele buien om kan gaan. Ik begin langzaam van mijn ongeloof en verbijstering in de verdrietfase te komen. Ik ben ook al boos geweest en alles. Ik begrijp gewoon helemaal niets van dit alles. Ik lees jullie verhalen en herken er zoveel in. Dat zullen jullie ook wel in dit verhaal doen. Ik hoop dat als ik terug ben in Nederland en ik niet constant geconfronteerd wordt met alles van hem, ik weer een beetje, langzaam mijn leventje weer op kan pakken. Maar ik heb nog een lange weg te gaan. Ik heb er helemaal GEEN zin in. Op dit moment ben ik blij dat ik nog 3 weken heb om me 'legaal' rot te voelen. Daarna zal ik me ook nog rot voelen, maar dan wil en moet ik ook weer door! Door met het leven zonder mijn allerliefste vriendje.