Een traan loopt langs mijn gezicht onder het schrijven van dit gedicht.
De pijn die ik heb door gemaakt is niet te beschrijven zonder ook maar een woord te overdrijven.
Jarenlang was ik zo trots om als zijn vriendin naast hem te lopen,
maar het verliep heel anders dan al mijn hopen.
Al die jaren had ik hem niet voor mij alleen,
er ging een schok van ongeloof door me heen.
Al die tijd heeft hij mij bedrogen,over zoveel dingen heeft hij gelogen.
In 1 klap heeft hij alles van mij afgenomen,mijn toekomstplannen en al mijn dromen.
Ik had niets meer om na te streven,
ik moest weer helemaal opnieuw beginnen met de opbouw van mijn leven.
Ik zal nooit kunnen vergeten wat hij me heeft aangedaan,
maar eindelijk begin ik weer te leren om op eigen benen te staan.
Er gaat nu weer een nieuwe toekomst voor mij open,
en dat het me nou beter af gaat is maar te hopen....