Als een episch 3-delig boek, dat dan verfilmd wordt en waarvan je achteraf het boek toch beter vond. Maar stiekem toch de extended dvd-box koopt en deze bij tijd en wijle juichend bekijkt.

Als een droom die zo mooi, zo puur is, dat je hem eeuwig wilt beleven. Waaruit je dan ontwaakt, zittend in je bed, balend van de nieuwe dag, maar toch een glimlach, wel een bitterzoete.

Als een verloren vriend, waarmee je mooie herinneringen hebt, die je dan jaren niet ziet. Die vriend die je terug vind. Plots, spontaan alsof het zo bedoeld was. De vriend die je uit het oog verliest, maar bij terugkomst nog steeds diezelfde vriend is.

Als een biefstukje als je daar zin in hebt. Zonder pepersaus, want die smaakt smeuïg en brak. Te snijden in het rose-malse vlees, wat voelt alsof het een deel van jou is, en ondanks de pijn van het snijden, smaakt de biefstuk toch verdacht goed.

Als een luisterend oor. Een wijs oud oor. Van iemand van wie je zielsveel houd, je hele leven al. Houden van in een pure vorm, een niet gekozen, maar gekregen. Een persoon met rimpels zo diep als de dalen waar je nu doorgaat, maar een wijsheid hoger dan een vogel ooit zal kunnen vliegen.

Als een glimlach van een terminaal ziek kind, dat gevraagd wordt naar haar diepste wens. Dan hardop, zonder enige twijfel zegt: Als mama maar niet hoeft te huilen als het zo ver is. De onbaatzuchtigheid van een klein, maar oh zo sterk meisje.

Als een kracht om bossen neer te halen, bergen te verzetten, oceanen om te draaien. En als het even niet meer lukt, pak je een kettingzaag, een staaf dynamiet of een emmer. Omdat die bos/berg/zee nu eenmaal om moeten.

Als een hoek van het internet, waar verloren zielen terecht zijn gekomen. Zielen met eenzelfde pijn. Verdriet wat anoniem gedeeld word. Pijn die langzaam verzacht door een virtuele arm om je schouder. Een virtuele tissue die je tranen droogt. Waar je jezelf kan zijn, zonder dat iemand je kent. Je pijn kennen ze echter wel.

Als een lied over liefdesverdriet, puur, mooi, maar verdrietig. En al rollen de tranen over je door pijn getekende gezicht, je drukt rustig nog zes keer op de repeat knop.

Als een sprookje met een klassiek begin, er was eens...een vaststaand einde: en ze leefden nog lang en gelukkig. Maar de pagina's ertussen zijn nog niet afgeschreven...

En dat sprookje. Dat sprookje schrijf jezelf...