Mag ik eigenlijk wel vloeken hier?
Vandaag was weer superzwaar . Zoals ik al in een reactie zei heb ik vandaag de helft van de tijd op het werk bezig geweest aan een mail die ik hem zou sturen. Zou sturen want elk hersencelletje in mijn hoofd zegt het niet te doen. Maar vandaag valt het me echt super zwaar geen contact te hebben. Geen steun, geen grientje van liefde te voelen. Het zou niet anders zijn natuurlijk moest ik hem de mail sturen. Zou hooguit, als ik geluk heb, een droge coole mail terugkrijgen. Of zou ik hem onderschatten?
Voelde me gisteren eigenlijk al niet zo prettig. Dochtertje kreeg dan op de kop toe boel met iemand van haar klas. Een meisje dat haar vorig jaar ook al een tijdje had gepest. Ze heeft heel de avond in tranen gezeten. Wou niet naar school vandaag. Aan de schoolpoort weer wenen, wou niet naar binnen. Als mijn hart nog kon breken is het vast op dat moment gebeurd. Is ze toch met een vriendinnetje naar binnen kunnen gaan en heb dan op het werk de zorgjuf gebeld. Tegen de middag was alles weer goed op school. Het meisje had haar excuses aangeboden dus was enorm opgelucht. En toch had ik niemand om het gevoel mee te delen.
Ja collega's en vriendinnen...maar niet met hem. De zorg voor mijn dochter (doe dit op mijn eentje want haar pa doet al vijf jaar de moeite niet meer), de dood van mijn broer en het gemis van hem doen me vandaag de das om.
Het voelt zo oneerlijk dat hij vooruit is gegaan. Dat ik niet heb gezien dat we al zo ver van elkaar stonden dat hij plots met een andere meid moest starten. Nog steeds geen 'hoe gaat het met je' van hem.
Dit weekend weer een deel van het appartement van mijn broer ontruimen. De laatste keer..slaap nu al nauwelijks want vorig weekend was dit echt serieus slikken. Hoe krijg ik die gedachten eindelijk eens uit mijn hoofd?
Elke dag is een dag vooruit maar wanneer houdt het eindelijk op?
Soms denk ik stuur die verrekte mail nu maar, maar ben bang..