Ik kan me niet meer concentreren op mijn werk, hij leidt me voortdurend af in gedachten. Soms heb ik periodes dat het beter gaat, andere keren weet ik niet meer waarom ik nog verder moet... Of ik wel de juiste beslissing genomen heb, wat als hij nu eens écht veranderd is? Helaas heb ik daar teveel in getrapt en weet ik diep vanbinnen dat ik een leven geleid zou hebben waarin ik mezelf weggecijferd zou hebben. Maar ondanks alles mis ik hem! De pijn van de herinneringen worden me soms te zwaar, maken me vertwijfeld en zorgen ervoor dat ik niet meer kan slapen, dat ik opsta met dat lege gevoel vanbinnen en met een vat vol emoties in dat veel te grote bed kruip... Kon ik maar even een kijkje nemen in de toekomst en toegeven dat het werkelijk beter is zo, zonder hem. Maar het lukt me nog steeds niet om mezelf te overtuigen. De weg die we moeten afleggen lijkt soms zo eindeloos en dan word ik soms angstig en sla ik in paniek. Terwijl ik anders net zo niet ben. There is still a long long way to go before my flowers grow in the frozen snow...

Komt er ooit een einde?
Zal ik ooit opgelucht zijn?

Liefs