Oooooops, i'm out.

Ik ga geen discussies aan waarin er met percentages wordt gesmeten, en stellingen die ik al vaak genoeg heb gelezen.

Even een korte reactie.
Alles wat gebeurt in ons leven heeft een bepaalde reden. Niks is toeval, trouwens ik zelf geloof niet in toeval!
Ik geloof niet in 'GOD' en ga ook niet naar de kerk, maar ik geloof wel sterk dat er iets is....!!!

re: Dan vraag ik mij wel af waarom er zoveel mensen pijn blijven lijden en hun verdriet nooit te boven komen!

Wanneer mensen niet precies begrijpen waarom ze emotioneel worden (verdrietig, boos, gefrustreerd, eenzaam, jaloers, afgewezen, etc.) vinden ze al snel dat die emoties ‘onterecht’ zijn. Het ego komt dan met oordelen, zoals: overdreven, kinderachtig, niet reëel, onredelijk, etc. Waardoor emoties geen ruimte krijgen en er niks wordt verwerkt. Ervaringen verwerk je echter door het uiten van alle emoties die ermee te maken hebben.

Hoewel je je soms niet bewust bent van het waaróm, is er absoluut een oorzaak voor elke emotie. Het lichaam zit zo ingenieus in elkaar dat emoties niet zomaar komen, uit het niks. Emoties komen voort uit een (oude) pijn die aangeraakt is door iemand of een situatie nú. Die situatie nú triggert een ervaring van lang geleden, die je misschien allang vergeten was. Een vervelende herinnering van iets wat je pijn gedaan heeft en wat nog niet de ruimte heeft gekregen om verwerkt te worden.

Alles wat je ooit hebt meegemaakt zit opgeslagen in je celgeheugen. Pijnlijke ervaringen die niet verwerkt worden, zetten zich vast in je lichaam. En telkens als je een soortgelijke situatie mee maakt wordt die pijn weer wakker geschud. Als je je vervelend voelt door een ander, is ‘wijzen’ de gebruikelijke reactie: “het is jouw schuld dat ik me nu rot voel”. Een veel voorkomende reactie is ook: naar je hoofd schieten, weg uit je lijf zodat je de nare emotie niet hoeft te ervaren. Het is lastig om te beseffen dat het vervelende gevoel van nu álles te maken heeft met een onverwerkte emotie van vroeger.

Maar wil je échte vrijheid ervaren, dan zal je ook de pijn moeten aangaan. De één kan niet bestaan zonder de ander. Dan wordt het tijd om verantwoordelijkheid te nemen voor alles wat je raakt, pijn doet, waar je je over opwindt of aan ergert. Zodat je kan voorkomen dat het je in de toekomst wéér zal raken. Als je dan een soortgelijke situatie tegenkomt zal je er veel neutraler instaan.

Maar hoe?
Als je emoties voelt, probeer dan in je lichaam te voelen waar je ze voelt. In je buik? Je hart? Je voet? Je hoofd? Je nek? Het kan overal zitten.

Op het moment dat je ergens pijn voelt, ga er dan naartoe met je bewustzijn en stuur er acceptatie naar toe (“ja, het zit er”). Daarmee geef je het bestaansrecht. Je blijft er met je aandacht bewust bij. Je omarmt als het ware het vervelende gevoel. Het mag er helemaal zijn. Pijn wil gevoeld worden en de meeste pijnen zitten er al heel lang, vanuit je jeugd of zelfs van je geboorte. Als er emoties komen, uit ze dan. Maar richt het niet op de persoon waar je zo boos op bent. Het zijn jouw emoties, het is jouw (oude) pijn. Blijf bij het gevoel totdat het vanzelf wegtrekt. Dan heb je écht wat verwerkt en losgelaten.

Toch niet zo'n korte reactie!

Havana

LostInThisWorld, wat een interessante vraag roep jij op. Leuk om te lezen hoe mensen dit oppakken. Zit er een reden achter, achter alles? Ja, dat geloof ik zeker. En waar komt die reden vandaan? Ik geloof daar heel erg dat je zelf je eigen zingever bent, en dat die reden puur uit jezelf komt.

Een verhaaltje: Vroeger, toen ik rijles deed, waren er een paar dingetjes waar ik 'niet zo goed in was'. Een paar situaties die ik niet goed onder de knie had. Kruispunten die onoverzichtelijk waren, en waar veel verkeer van rechts kwam. En ook nog wat voetgangers zich vol overgave voor je wielen wierpen. Dat soort situaties. Na een aantal lessen zei mijn rij-instructeur tegen mij: "Das nou al de zoveelste keer dat je dit-en-dit niet goed doet. Maar dat geeft niet, hoor, we blijven net zo lang situaties opzoeken tot je het wel goed doet. Tot het ingesleten is." Hij heeft mij nog behoorlijk vaak over dat type kruispunten heen moeten leiden voor ik eindelijk het lesje geleerd had.

Zo werk je zelf ook, denk ik. Je blijft zelf situaties opzoeken waarvan je leert. Dat doe je niet bewust, want je bewustzijn zou dat willen ontwijken. Want, dat zijn gevaarlijke situaties. Maar je onderbewuste gaat er wel naar op zoek. Doelbewust. Brengt je weer, en weer, en weer in de positie dat er lesjes geleerd moeten worden. Dus, steeds stoot je je kop, en steeds moet je weer terug door die situatie. Het gebeurt dus niet zonder reden: jij leert daarvan. Jij leert jezelf lesjes. En als je eindelijk het lesje geleerd hebt, dan hoef je die situatie niet meer op te zoeken. Maar dan ligt er een volgend projektje. En weer, en weer, en weer herhaling van dat projektje. Maar je zoekt het zelf op. En de reden? Je leert jezelf er beter van kennen.

Dat doe je ook in relaties en ldvd en zo, denk ik. Je blijft de situatie opzoeken, je blijft de pijn opzoeken. Steeds weer opnieuw. Waarom? Omdat je jezelf zo graag martelt? Nee toch zeker. Volgens mij zoek je het steeds weer op, zelf, totdat je eindelijk je lesje geleerd hebt. Andere mensen hebben jou dan een zeer waardevol lesje geleerd. En dan ga je door naar je volgende hindernisje. Zoiets.......