Ik lig nu in bed. Ik heb me de hele dag best oke gevoeld, pas toen het avond werd voelde ik me weer alleen.

In de avond gingen we altijd een filmpje pakken, een drankje doen in de stad, altijd weer een nieuw biertje proberen. Ik nam dan altijd een bierviltje mee. Mijn hele kast ligt vol met die dingen. Of we lagen gewoon lekker vroeg al in bed om een filmpje op de tv te kijken. Dan konden we lekker tegen elkaar aankruipen. Ik met m'n koude voeten tegen zijn benen. Hij gillen als een wijf haha.

Die kleine dingen zijn het moeilijkst. Nu lig ik in bed naar de tv te staren, telefoon in de hand, op Netflix een filmpje uit te zoeken. Geen idee welke. We hebben samen zoveel gezien, dat alles wat langskomt me aan hem herrinnerd. Ik voel me alleen. Maar toch wel iets beter dan vorige week.

M'n pa vroeg net even tussen mond en lippen door hoe het met mij gaat. "Ja gaat wel, kleine stapjes." Maar m'n pa snapt er niks van. Hij en m'n ma zijn al sinds ze 13 en 15 zijn samen. Die hebben nooit deze pijn gevoeld.

M'n ex heeft niks teruggestuurd. Denk ook niet dat het gaat gebeuren. Ik denk dat hij zich ergert aan mijn berichtje of dat hij mijn mail niet heeft gelezen of dat hij er keihard om moest lachen. Ik zal dus nooit weten waarom en hoe hij zich voelt. Al zegt dit wel genoeg.

Ik voel de hoop die ik nog had een beetje weggaan. Dat is iets goeds. Dan kan ik hopelijk doorgaan met rouwen en het daarna afsluiten. Nu hield ik me toch een beetje vast aan die hoop. Maar het is duidelijk dat hij niks met mij te maken wil hebben. Zijn vrienden liken wel mijn berichten op fb, dus dat betekend dat hij niks slechts over mij verteld, dat is ook wel goed. No hard feelings ofzo. Het is uit en het komt nooit meer goed. Dat besef komt nu steeds meer naar boven.

Slaap lekker!