'Missen" googelde ik.

Kan het treuriger?
Midden in de nacht, geen weg wetend met emoties en gevoelens. Niemand.
Toetsenbord en scherm.
Klinkt dramatisch, te dramatisch. Ik probeer nu alles terug te brengen tot de juiste proporties.
Waar komt dat verdriet vandaan? Ik zwelg erin, ik zie het van mezelf, het is niet normaal, wat is er in godsnaam gebeurd dat ik me zo laat gaan.
Mis je....mis je...
Stop it.

Vorig jaar, een jaar geleden, heb ik mijn jarenlange relatie beëindigd. Punt.
Wat, punt, niet meer te zeggen daarover? Nee, te pijnlijk, voel een fysieke weerstand om dat terug te halen, knoop in mijn maag, knoop in de herinneringen. Niet. Weggestopt.
Nou.. hier dan. Kilte, eenzaamheid bij ons beiden de laatste jaren. Schuldgevoel had ik omdat ik dagelijks ermee bezig was (in mijn hoofd) om weg te komen en het niet kon. Uitweg zoekend.
Uiteindelijk bereik je dat punt, onvermijdelijk. Ik ben weggegaan en heb de scheiding in werking gezet. Ratio. Will survive. Ik voel niets meer.

En dan, tijdens dat hele proces, kom ik hem tegen, zomaar ergens.
Hij begint tegen mij te praten, het gaat nergens over, ik draai me om.
Ik heb me overal voor afgesloten. Wegwezen.
Later op de dag kom ik hem weer tegen in de stad, hij lacht, hé....en zo is het gegaan.
De juiste woorden, tegen mij op dat moment. We praten uren, diezelfde dag. Mijn hart gaat open.
En dan hebben we 4 maanden. Wist ik van te voren dat we maar zo weinig tijd hadden, had ik er nog meer van genoten. Ik straalde en voelde het door alles heen, de hele dag door.
Hij is een stuk jonger dan ik, dat wel. Ik zeg het wel eens, hij zegt: we hebben elkaar nu al zoveel liefde gegeven, dat is geen issue meer. En ik vergeet het.
Wijs is hij, hij laat me anders tegen het leven aankijken. Waar heb ik gezeten al die jaren, ik heb het niet gezien, ik gunde het mezelf niet. Maar hoe mooi kan het zijn!
Oh, spreek ik hier in tegenwoordige tijd? Want het is over, natuurlijk.
Te mooi om waar te zijn, leeftijdsverschil te groot, en alles wat je maar bedenken kan.
Hij is al lang weer verder gegaan, af en toe een sms: hé hoe gaat het?

En nu dan, ik vind mezelf terug. Het verdriet, het gaat niet alleen over 4 maanden verliefdheid, het gaat over jaren van verlies. Ik las hier: dubbel zo hard komt het terug, wat een waarheid.
En ik laat het komen, ik zwelg er in ja, het voelt bittersweet, het voelt....
Op de een of andere manier goed. Helend. Ik voel weer.

Liefs en het beste voor jullie allemaal
Joni