Ik heb een aantal zeer gevulde dagen gehad en dat doet me goed.
Ik had het erover met een vriendin gisteren. Dertien jaar terug strandde er ook tegen mijn wil een (lange) relatie waar ik ontzettend stuk van was. Maar op de één of andere manier kon ik het beter integreren in mijn leven. Mijn leven stond er niet door on hold. Ik had geen paniekaanvallen.
Ik huilde wel heel vaak, maar dat duurde dan een kwartiertje en daarna ging ik weer verder met mijn leven. Met die vriendin woonde ik toen in een huis in het buitenland. Ik denk dat dát het verschil was. Mijn leven was gevuld met vrienden (waarmee ik dus zelfs een huis deelde) en mijn sociale leven was heel erg actief. Er waren naast het verdriet heel veel positieve impulsen en ik had niet eens de kans om me te isoleren en dagen lang in bed te blijven.
Nu kraait er geen haan naar als ik zou besluiten om vrijdagavond in mijn nest te kruipen en er maandagochtend pas uit te gaan. En je eraan overgeven, in alle eenzaamheid, zorgt niet bepaald voor vooruitgang.
Dingen doen waar je van houdt, het 'fake it till you make it' werkt beter. Maar is niet altijd gemakkelijk. Zeker niet met dit butweer, de kou, de donkere dagen.

Toch, ik voel me een heel klein beetje beter. Heb gisteren binnen mijn organisatie een nieuwe baan geaccepteerd waar ik over een paar weken zal beginnen. Na dit nieuws was wel het eerste wat ik dacht: 'Dit moet ik HEM vertellen!' en zat ik met mijn telefoon in handen. Uiteindelijk niet gedaan. .
Wel wijntjes gaan drinken met vriendinneke om het te vieren. En tja...hem 't wel gemaild toen ik thuiskwam.
We mailen nog wel af en toe, zijn een beetje 'mededeling berichtjes'. Hij mailt mij bijv. dat hij een nieuwe fiets gekocht heeft (how interesting) en ik hem hoe het met mijn katten gaat.
De diepgang spet ervan af zogezegd...

Desondanks. Ik check niet meer 100x per dag mijn mail, ik denk veel aan 'm maar af en toe krijg ik dan ook een gevoel van 'hmmm...zo'n catch ben je eigenlijk niet voor me'. En ik heb al 48 uur niet gehuild (wow, wat een prestatie ahum!).
Vandaag na mijn werk boodschapjes gedaan in de buurt. Durfde dat haast niet meer aangezien hij ook nog eens mijn buurman is en ik als de dood was om 'm tegen het lijf te lopen. Vanavond was voor het eerst dat ik niet spiedend om me heen op de fiets zat en het gevoel had dat ik tegen de vlakte zou gaan als ik 'm zou tegenkomen. Ik voelde me een klein beetje sterk. Nog wel met een domper gevoel, een licht continue knagend gemis in mijn borst, maar wel minder heftig dan de voorgaande weken.

Afgelopen zondag was ik ook bijna in de 'rebound'-trap gestapt. Heb een paar jaar een vriendschap+ gehad. Als we beiden single waren dan hadden we het samen wel eens gezellig intiem. Zondag zag vriendschap+ weer en ik heb er werkelijk over gedacht om maar van de gelegenheid gebruik te maken. Maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat de enige reden om dat te doen was dat ik dan eerder over de scheef zou zijn gegaan dan mijn ex. En dat leek me nu een belachelijke en niet bepaald een goede reden. Komt bij dat ik alleen maar aan mijn ex kon denken en 'm heel erg mistte.

Mijn lijf is wel heel raar aan het doen. Allerlei rare kwaaltjes, tussentijds bloedverlies, etc. Zal wel het tol zijn van zulke heftige spanningen en verdriet.

Enfin. Ik voel me op het moment iets beter en probeer mezelf maar even niet te pijnigen met herinneringen en foto's. Hoop dat 't even aanhoudt of in een verdere lijn doortrekt dit. Ik heb iig nog wat leuke dingen in de planning staan, dus afleiding voldoende.

Komt tijd, komt raad.