Ik krijg vandaag een mailtje, of ze morgen en overmorgen haar spullen kan komen halen. Ze start volgende week een nieuwe baan, moet daarvoor verhuizen (naar buitenland) en ze kan een bus lenen.

Ik wist dat het zou gebeuren. Ik weet ook dat het moet gebeuren, zelfs voor mij goed zou moeten zijn als dat afgerond is. En toch voel ik me er klote bij, en heb ik helemaal geen zin om geconfronteerd te worden met mijn ex-vriendin die haar spullen, onze gedeelde herinneringen komt weghalen.

Het is zo stom, ik ben een volwassen man, ik zou er mee om moeten kunnen gaan, er tegen kunnen en toch wordt ik meegezogen in het negatieve gevoel erbij en weet ik echt niet hoe goed ik er tegen kan om haar te zien, de angst voor de bevestiging dat er echt helemaal niets meer is, iets wat ik aan de ene kant weet maar zelf niet voel en soms tegen beter weten in lijk te ontkennen (gevoelsmatig).

Ik moest het even van me afschrijven.
Wat een klote gevoelens kunnen we toch krijgen van iets wat eerder zo goed was.