Pfoeee wat kan er veel veranderen in een week zeg!!

Inmiddels zijn mijn ex weer aan het daten, rustig aan.. maar we zetten stapjes naar een toekomst samen.
Of het gaat lukken weten we nog niet, maar we zetten stappen.
Hij houdt namelijk nog wel veel van mij, en ik natuurlijk van hem.. maar er zijn andere factoren.

Op dit moment laat hij zich vooral leiden door twijfels, bang dat we weer in het oude vervallen, bang dat als het niet werkt we hele grote ruzies krijgen enz. Dat houdt hem vooral tegen, en dat laat hem af en toe ook twijfelen aan zijn gevoelens voor mij.
Ondanks dat, hebben we gisteren lekker samen film gekeken, goed gepraat en geknuffeld en gezoend.. en allebei gezegd.. we gaan ons best doen ervoor samen, meer kunnen te niet doen.

We blijven ook heel open naar elkaar, en praten over alles wat ons dwars zit, daarnaast zit ik te wachten op het ggz wanneer ik zelf ook in therapie kan en beter met dingen kan omgaan. Zolang we dat doen,zie ik uiteindelijk een mooie toekomst. Ook al is dit een periode van onzekerheid, angst en pijn.. want ja, we proberen wel.. maar het is nog steeds over. ( al blijven we wel trouw aan elkaar).

Nu het grootste probleem in mijn ogen, mijn schoonouders en familie en zijn vrienden, haten mij. Ze vinden dat ik onvergeefelijke dingen heb gedaan, egoistisch ben geweest omdat ik iedereen pijn heb gedaan etc. ( ook al kwam alles door depressie) Ze zien mij liever in een kistje onder de grond verdwijnen dan nog terug komen. Dit maken ze ook duidelijk naar mijn ex.
Hier zit hij ontzettend mee, hij wil een leven met mij, maar ook gewoon als gezin nog naar verjaardagen kunnen, familiedagen etc. En dat zou ik ook graag willen, we zullen voorlopig geen sterke band op bouwen, maar ik wil graag praten en zorgen dat we met elkaar om kunnen gaan, en elkaar vergeven. Want ik heb hun misschien (onbewust) pijn gedaan, hun hebben de afgelopen 2 maanden hele erge dingen uitgesproken richting mij.. maar ik vergeef ze.

Mijn ex wil nu voor hun geheim houden dat wij langzaam aan daten en proberen, maar toch zit die twijfel over hun reactie op mij er ook nog.. Ik heb hem verteld dat het prima is als die het voorlopig geheim wil houden, maar om die twijfel weg te krijgen er wel met ze over te praten, dat hij wel van me houdt en toch graag nog ergens wil proberen.

Ik vind het verschrikkelijk dat zijn ouders hem in zo'n positie zetten, dat hij gewoon bang moet zijn om zijn gezinnetje terug te willen. Ik zou zo graag gaan praten met zijn ouders, maar ik denk niet dat ik daar goed mee doe. Ik ben ook als de dood dat ze zeggen, als je het met haar gaat proberen ben je dom bezig etc. ipv dat ze zeggen, als jij dat wilt en van der houdt steunen we je..

Ik weet dat hij dan zou moeten zeggen, ik ben gelukkig met haar dus daar doen jullie het maar mee, maar dat zit zo niet in elkaar bij hem, en dat zou ook niet moeten hoeven.

Wat moet ik hier nou mee doen? Wat kan ik hier nou mee doen om die twijfel minder of weg te halen?